’Poppenspel hogere wiskunde’

Het klinkt als een uitdagend spelletje Twister: meerdere poppenspelers zorgen er met stokjes voor dat hun popje de juiste bewegingen op het juiste moment maken. Als er ’actie’ wordt geroepen door een regisseur, zorgen zij ervoor dat de wollen hoofdrolspeler kan shinen. Zelf worden ze later vakkundig uit beeld gepoetst. De afgelopen maanden hebben puppeteers - zoals poppenspelers ook wel worden genoemd - zich in het zweet gewerkt om Dropje, die de hoofdrol heeft in de gelijknamige kinderserie, te ’besturen’. Meike van den Akker en Sanne van Dijk zijn op de set in Amsterdam samen met stagiair Dwight Heitzer bezig het popje een dweil om te binden, want hij gaat zo het sop in. Zijn hoofdje wordt losgeschroefd en vervangen door een lachend exemplaar. Ze gaan gedrieën de set weer op, om hun scène te spelen. Van den Akker is theaterdocent, maar volgde een vierjarige opleiding in Polen. Van Dijk: „We hebben geen opleiding in Nederland, daar hadden we het net nog over. Je wordt het via andere theatermakers. Ik heb de toneelschool gedaan en kwam daarna in voorstellingen terecht waar poppen worden gebruikt. Voor je het weet spreekt dat iets in je aan, en ga je daar verder mee.” Van den Akker herinnert zich: „Toen ik zeven was, zag ik Jozef van den Berg (een poppenspeler van weleer, red.). Ik denk dat ik toen al wel wist dat ik dat ook wilde, maar dat is pas achteraf te benoemen.” Dwight (19): „Mijn vader is gitarist en heeft gespeeld bij de Lion King, daar zijn echt enorm mooie, grote poppen.” Hij raakte bevangen door het poppenspel, en hoopt er zijn werk van te kunnen maken. „Ik heb ook in andere tv-programma’s al een paar keer meegewerkt, maar bij Dropje is het echt heel anders.” „Wat wij doen is hogere wiskunde-poppenspel”, valt Van Dijk bij. „Er zitten stokken aan zijn armen, waar we soms wel met vier spelers mee bezig zijn. Eigenlijk is Twister best een goede vergelijking. Je ziet ons in de meest onmogelijke houdingen. We letten op meer dan alleen het popje, we moeten er ook voor zorgen dat we geen schaduw maken.” Dat is belangrijk, omdat de puppeteers en de stokjes digitaal uit het beeld worden verwijderd, zodat alleen de pop nog te zien is; een tijdrovende klus. Maar Dropje digitaal was geen optie, vindt Sandra Beerends, creative producer bij omroep NTR, dat zou de kwaliteit tekort doen. De kinderen hebben ook contact met het popje. „Zij zien de poppenspelers niet eens. Ze communiceren met Dropje. Zo was er een kindje dat het spannend vond op de set, en zei: Dropje, vind jij het ook een beetje eng?” Dropje gaat in première tijdens het Cinekid Festival in oktober en wordt daarna uitgezonden op NPO Zappelin (NPO 3). „De serie is het resultaat van jarenlang onderhandelen en financiering vinden”, zegt producent Sabine Veenendaal van Submarine. „Gelukkig hebben we Dropje kunnen maken. We werken samen met de Belgische zender Ketnet en het Spaanse TVE. De serie wordt straks ook in Latijns-Amerika uitgezonden.” De belevingswereld van kleuters, de voornaamste doelgroep van de 26-delige reeks, vinden de makers universeel. Wel moest rekening worden gehouden met het buitenland. Beerends: „Zo wilden we in een aflevering een kindje met een schaar. In andere landen wordt dat soms als gevaarlijk gezien. In Nederland zijn we daar vrijer in; wij denken dat het wel los zal lopen. Dus hebben we voor een andere oplossing gekozen.” Veenendaal vindt het belangrijk dat zij met de serie kleuterissues niet bagatelliseren. „En vooral geen kleutertaal uitslaan. Als een kind naar zee zou gaan, maar het regent, dan is dat voor hem of haar een serieus probleem. Dat je ook serieus moet nemen. Daarom is Dropje denk ik eveneens voor ouders goed om naar te kijken.” Maar de kijkertjes staan voorop. „Dropje laat de kleine wereld van het jonge kind in al haar grootsheid zien. Op tv grappen worden wel eens gemaakt over de hoofden van kinderen heen, zodat het leuk is voor iedereen. Dat willen wij niet. Er is genoeg voor volwassenen”, besluit Beerends.