Grossman, zelf ook een eco-activist, wist in die eerste dagen Thunbergs vertrouwen te winnen. Daardoor kreeg hij de kans de gedreven tiener te volgen terwijl de beweging waarvoor zij het zaadje had geplant in korte tijd tot volle wasdom kwam. Het Syndroom van Asperger waar zij mee te leven heeft, blijkt daarbij zowel een vloek als een zegen. Omdat het bij haar sociaal ongemak paart aan een hyperfocus op klimaatgebied.

Is Greta Thunberg een marionet van grotere machten? Wordt zij geëxploiteerd door haar ouders? Op die eerste vraag gaat I am Greta niet in, de tweede wordt ontkennend beantwoord. De moeite die haar vader moet doen om haar tijdens een demonstratie in het buitenland een banaan te laten eten, spreekt boekdelen. Hij is duidelijk meer bootsman dan kapitein: zijn kind laat zich niets wijsmaken en nauwelijks sturen.

Toch lukt het de regisseur niet om veel dieper in de psyche van zijn onderwerp door te dringen. Want juist op haar meest kwetsbare momenten lijkt zijn bewondering voor de klimaatactiviste hem in de weg te zitten. I am Greta is daardoor vooral een preek voor eigen parochie geworden, die tegenstanders niet zal overtuigen.

Geslaagder is de manier waarop Grossman de wereld toont vanuit haar perspectief: omhoog blikkend naar blatende politici en berekenende machthebbers. Figuren die Thunberg naar de mond praten en graag goede sier met haar maken, zonder daadwerkelijk iets te doen. Een houding waar zij – net als deze documentaire - feilloos doorheen prikt.

✭✭✭ (3 uit 5)