The Punisher: Marvel op z’n meesterlijk moorddadigst

LET OP: SPOILERS! Dat knalt er letterlijk lekker in, de eerste momenten van The Punisher op Netflix. Er scheurt een gangster de grens met Mexico over. Hij wordt daar juichend ontvangen door zijn maten van het drugskartel. ‘Fuck the punisher’, roept hij. Om zich vervolgens terug te trekken voor wat ‘gelukkig-ik-leef-nog-seks’. Wanneer de dame van zijn keuze zich net ‘bukt’ spat het hoofd van de gangster bloederig uiteen. De camera volgt het pad van de kogel terug kilometers verderop naar de Amerikaanse kant van de grens. Alwaar we Frank ‘The Punisher’ Castle (Jon Bernthal) koeltjes zijn sluipschuttersgeweer zien opbergen. De boodschap is duidelijk: niemand is veilig voor deze supersoldaat. Maar levert al die militaire precisie ook 13 uur onweerstaanbare tv op? Netflix heeft al een reeks binge-waardige series geproduceerd rond personages uit het Marvel-universum. De eerste jaargangen van de avonturen van Daredevil en hard-boiled detective Jessica Jones waren verplicht kijkvoer. Maar niet alles wat Marvel serveerde in zijn Netflix-deal veranderde in goud. Vooral Iron Fist en team-up The Defenders bleken ondermaats. En dan nu een serie rond een bijfiguur uit de al ook niet boven kritiek verheven tweede jaargang van Daredevil. Zou dat het recept zijn om de sluimerende Marvel-moeheid op Netflix te overwinnen? Het antwoord is simpelweg: jazeker. The Punisher is een serie die bij de strot grijpt. Een knappe prestatie, des te meer omdat Punisher Frank Castle niet het meest publieksvriendelijke personage is. Eerdere pogingen om films rond de antiheld te maken, faalden ook altijd vanwege de intrinsieke duisternis in het karakter van losgeslagen ex-marinier Castle. Een wraakengel wiens alles overheersende drive het is iedereen in de New Yorkse onderwereld met zo veel mogelijk kogels te doorzeven. Ja, vanwege de brute moord op zijn vrouw en twee kinderen wel begrijpelijk, maar ook wat eendimensionaal. Producent en schrijver Steve Lightfoot, die eerder rond menseneter Hannibal Lecter een prachtige serie afleverde, tornt niet aan de duisternis in Castle. Hij vult echter het leven van de wraakengel in met vrienden en bondgenoten die dichter bij de gewone kijker staan. Zoals daar is David ‘Micro’ Lieberman (Ebon Moss), een hacker die op soortgelijk tragische manier als Frank buiten de wet is komen te staan maar nog hoop op betere toekomst heeft. En dan zijn er Curtis (Jason Moore) en Billy (Ben Barnes), twee maten uit Franks diensttijd in Afghanistan die voor hem door het vuur gaan maar op hun eigen manier bijna zo beschadigd zijn als Castle zelf. En ja, er is zelfs een soort van liefdesrelatie voor Frank in de vorm van Daredevil’s even prachtige als doortastende Karen Page (Deborah Ann Wall). Tel bij al die extra ingrediënten een doordacht plot vol Jason Bourne-achtige overheidsdoortraptheid en je hebt potente mix. Gek genoeg is na de fantastische aftrap de eerste aflevering van de serie een beetje een teleurstelling. Maar vanaf het moment dat Micro zich echt binnendringt in Frank’s prive-oorlog gaan de remmen los. En dan bedoelen we ook letterlijk alle remmen. Ogen uitdrukken aan het einde van een uitgebreide martelscene, dat had wel een paar onsjes minder gemogen meneer Lightfoot. Bernthal, al geweldig vanaf de zijlijn in The Walking Dead en The Wolf of Wall Street, overwint de beperkingen van zijn personage uiteindelijk met schijnbaar gemak. Hij maakt van de moordmachine een hoofdpersoon van vlees en bloed waar je achter kan staan. Marvel heeft er een moet-je-gezien-hebben-serie bij. Hoogtepunt: Aflevering 6 The Judas Goat. De naam van de aflevering zegt eigenlijk genoeg. Alles waarvoor we de eerste vijf afleveringen bang zijn geweest, wordt trieste werkelijkheid. Terwijl Frank fysiek kwetsbaarder is dan ooit blijkt ook nog eens dat niet iedereen in zijn kleine vriendenkring is wie hij/zij beweert te zijn. Dieptepunt: De eerste aflevering zakt na die uitstekende eerste vijf minuten ver weg. Frank slaat op een bouwplaats vooral met een voorhamer wezenloos tegen betonnen muren. Doorbijten even, vanaf aflevering 2 wordt het snel boeiender. Verrassing: Echte plotwendingen verklappen is zonde, al kent de serie een paar juweeltjes. Wellicht in de echte verrassing hoe integer de actieserie omgaat met de problematiek van soldaten die na uitzending op missie ‘gebroken’ terugkomen. Oordeel: Een superheldenserie zonder ook maar een personage met superkrachten, een held die met evenveel overtuiging als monster neer te zetten is. The Punisher is een boeiend vat vol tegenstellingen. Op vele momenten is de serie eerder geneigd tot psychoanalyse dan het verwachte ultrageweld, maar als Frank dan het monster loslaat berg je dan maar. Met The Punisher is Marvel op Netflix weer terug waar het begon, bij superhelden-tv voor adrenalinejunkies maar ook zij die iets meer stof tot nadenken behoeven. Te zien op Netflix sinds vrijdag 17 november

The Punisher: Marvel op z’n meesterlijk moorddadigst

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Lee Towers: ’Ik heb dubbele pech’

Ik vertrek: het grootste instortingsgevaar? Deze relatie!

Trijntje mist Marco op 50e verjaardag: ’Hij blijft welkom bij mij’

Hierom houdt Jennifer Garner de (huwelijks)boot af