Tom Hanks mag het licht uitdoen op Filmfestival Rotterdam

Op de schoorsteenmantel van de 63-jarige acteur staan ruim vijftig awards, maar het was alweer 19 jaar geleden dat hij in aanmerking kwam voor een Oscar. Zijn filmcarrière begon in 1980 met een bloederige horrorfilm, He knows you’re alone. Zeven minuten is hij daarin te zien, daarna liet Hanks het genre achter zich. Later in de jaren 80 dook hij vooral op als een charmante goedzak in comedy’s als Splash, Turner & Hooch en Big. In het decennium erna ging Tom Hanks meer de dramakant op, en niet onverdienstelijk. Na een eerste nominatie voor Big mocht Hanks in 1994 én in 1995 de Oscar voor beste acteur in ontvangst nemen,voor Philadelphia en Forrest Gump. In de jaren erna werd hij nog twee keer genomineerd, voor zijn rollen in Saving Private Ryan en het onbewoond eiland-drama Cast Away. Al die zwaardere rollen leidden hem naar één film, grapt Hanks als we hem spreken in Toronto. „Het was 2001, ik filmde een scène van Road to perdition. De regenmachines en windturbines loeiden. Ik kwam de set op met mijn machinegeweer, legde twaalf man om, schoot Paul Newman dood en dacht : ik hoop dat ik ooit Mister Rogers mag spelen.” Het is een lolletje, maar Hanks heeft wel degelijk lang toegeleefd naar de rol van de kindertelevisieheld. Al zo’n acht jaar geleden ontving hij het eerste script voor een film over Fred Rogers, die van 1966 tot 2001 op de Amerikaanse tv te zien was met het programma Mister Rogers’ neighborhood. „Ik kom zelf uit 1956 en was daardoor al te oud voor die show”, aldus Hanks. „Maar in de VS kent iedereen Mister Rogers, het is een fenomeen. Ik herinner me nog goed dat ik járen geleden een clipje doorgestuurd kreeg van een vriend, waarin Mister Rogers een jongetje in een rolstoel te gast heeft. Daar gaat hij zo puur en open mee om, ook als ze het over verdriet hebben. Dat is uniek. Dat intrigeerde me aan Fred Rogers en dat is ook waarom ik uiteindelijk die rode trui aandeed.” Mister Rogers stond niet alleen bekend om die trui, maar ook om zijn brave aanpak. Zijn show met liedjes en handpoppen veranderde in de ruim dertig jaar op televisie weinig en werd in de laatste jaren vaak als hopeloos ouderwets afgedaan. Onterecht, zegt Hanks stellig. „Cynisme is de nieuwe standaard geworden. En dat is precies waar Fred Rogers wars van was. Want waarom zou je dat twee- en driejarigen voorschotelen? Waarom zou je die koppies vullen met het idee dat je niet cool bent als je bepaald speelgoed niet hebt, dat het lollig is al iemand op z’n snufferd gaat, zoals je vaak ziet in andere kinderprogramma’s?” De 63-jarige acteur kreeg er tijdens het kijken van „een miljoen uur Mister Rogers”, in het researchproces zelfs spijt van dat hij met zijn eigen vier kinderen, nu tussen de 24 en 42 jaar, niet naar de show heeft gekeken. Dat het programma op volwassenen een ander effect heeft, merkte hij aan zijn vrouw, actrice en zangeres Rita Wilson. „Na de filmopnames begon ik elke keer als we ruzie hadden gehad een liedje van Mister Rogers te zingen. Dat gaat zo: ’Het is goed dat we gepraat hebben. Het is goed dat we gedeeld hebben hoe we ons voelen’. Gek werd ze ervan.” Hopelijk houdt Wilson meer van rock-’n-roll. Hanks start volgende maand met de opnames van een film over Elvis Presley, waarin hij de Nederlandse manager van The King, Colonel Parker, gaat spelen.