Het zijn de oudste genres die glorieus passeren deze week. Na de jazz van Gregory Porter brengt Walter Trout ons een verse portie blues. En na de, inclusief solo, bijna zeven minuten tellende openings- en titeltrack weet je meteen: we gaan de diepte in. Ook voor Ordinary madness geldt dat dit eerder oud dan nieuw klinkt, ook al is het dat wel.