Alain Clark soms de kapitein, soms de passagier

Met een dampende kop gemberthee begint de zanger, schrijver en producer zijn verhaal bij het begin van het vrijdag verschijnende Sunday afternoon. „Een plaat die uit frustratie geboren is”, luidt zijn prikkelende opening. Dat zit zo: „In de periode dat mijn vorige plaat, Bad therapy, uitkwam was er een overname gaande bij mijn Amerikaanse label die uiteindelijk vrijwel alle mensen die zich om mij bekommerden hun baan kostte. Het gevolg was dat dat album ruim anderhalf jaar op de plank gelegen heeft. Ik zat daardoor vast.” Niet verbitterd Zijn schouders ophalend: „Ik ben daarover niet verbitterd. Dingen gaan zoals ze gaan, maar feit was dat ik daardoor praktisch niet verder kon. Het heet niet voor niets ’release’: pas als het ene album echt uit is heb ik weer ruimte in mijn hoofd om plannen uit te werken voor de volgende, om ideeën om te zetten in daden. Ik ben door dat gedoe bij de platenmaatschappij anderhalf jaar bezig geweest met dingen regelen, terwijl de essentie van dit vak nog altijd muziek schrijven is.” Zo gezegd, zo gedaan zou je zeggen. Nou, letterlijk zelfs, zo vertelt Clark verder: „Ik was gevraagd voor iemand een liedje te maken, ben op de bank gaan zitten met mijn gitaar en het rolde er zo uit. Puur op gevoel, zonder verder ook maar ergens over na te denken. Het enige wat ik dacht was: zo hoort het. Zo is muzikant zijn bedoeld! Ik was klaar met al het denkwerk en sprak ogenblikkelijk met mezelf af dat ik pas de bank weer af zou komen als ik klaar was.” Aan de slag „Het gaat er hier vooral om dat je de tijd en ruimte creëert om aan de slag te kunnen gaan. In mijn geval was dat liefst ’s avonds. Dan deed ik kaarsjes aan, telefoon uit, schonk een wijntje of whisky in en vervolgens was mijn enige doel gewoon maar op te schrijven of naar muziek te vertalen wat ik op dat moment voelde. Niet alles wat eruit komt is dan even goed of mooi, maar het is wel altijd eerlijk.” Voor Clark draaide het maken van Sunday afternoon zogezegd om het hervinden van het plezier in zijn vak, het halen van ultieme voldoening daaruit. Iets dat vervolgens ook in de opnames lukte, die in Los Angeles plaatsvonden. „Ik kende producer Justin Stanley al, die niets liever doet dan doorspelen, zonder te veel gedoe. We hebben in eerste instantie ook maar vijf dagen nodig gehad. Een om de boel door te spreken en een selectie te maken van de nummers die ik geschreven had. Op dag twee, drie en vier waren er een drummer, bassist en toetsenist bij, wat met mij en Justin erbij een band van vijf gaf die aan een paar takes al genoeg had. De laatste dag hebben we wat dingen overgespeeld en wat aan de teksten gewerkt. Al met al was het voor mij daar weer even heel, heel duidelijk wat muziek maken betekent. Echt, mijn hart ging ervan open.” Wie de snelheid bekijkt waarmee Sunday afternoon geschreven en opgenomen is en de voldoening die Clark daaruit haalt kán zich afvragen waarom er niet meer en vaker nieuwe muziek verschijnt van zijn hand. „Goed punt, want ik zou heus wel harder kunnen werken. Als ik net zoals bij deze plaat vaker de ruimte creëer om te schrijven zou er meer output zijn. Maar als ik eerlijk kijk naar hoe ik mijn leven heb ingericht momenteel dan is muziek mijn vak, mijn passie, maar ik ben ook vader, vriend, familie. Ik kan alleen maar zeggen dat ik iedere dag met muziek bezig ben. Is het niet met schrijven, dan wel met opnemen of spelen. Eigenlijk is dit vak één grote dans. Aan de ene kant is het met de stroom meegaan, terwijl je aan de andere kant zelf de teugels in handen wilt. Ik zie mezelf als een van de onderzoekers naar de gulden middenweg daarin. Klinkt als iets onmogelijks: op een assertieve manier maar kijken waar het leven je brengt. Maar ik vrees dat dat het doel is. En de ene dag ben ik kapitein op mijn schip, de andere ben ik de passagier.” ’Sunday afternoon’ verschijnt vrijdag. Vanaf 23 februari zal hij door het hele land heen zeven zondagmiddagconcerten geven. Voor info en speeldata: alainclark.nl