Les Misérables speelt zich af in dezelfde verpauperde voorstad van Parijs als Victor Hugo’s gelijknamige klassieker, nu een multicultureel kruitvat, In de traditie van banlieue-drama’s als La haine (1995) toont nieuwbakken filmmaker Ladj Ly dat er maar er een klein vonkje nodig is om de boel te laten ontploffen.

In dit geval zet de diefstal van een tijgerjong uit een rondreizend circus de boel op scherp. We zijn er getuige van door de ogen van politieagent Stéphane Ruiz (Damien Bonnard), net toegevoegd aan twee collega’s die als een zelfstandige eenheid de misdaad bestrijden in Montermeil. Waarbij zij er niet voor terugschrikken hun boekje te buiten te gaan.

Ruiz speelt geen heldenrol. Hij laat zich meevoeren door de stroom, af en toe blikkend op zijn moreel kompas. Want wat vindt hij wel acceptabel en welk gedrag niet? Is hij niet te veel het idealistische groentje? Hoewel de aanloop een hoog Training Day-gehalte heeft, wint Les Misérables daarna aan dynamiek en bouwt de spanning zich snel op.

Sterk is dat Ladj Ly - die zelf in deze buurt opgroeide en er ook al een korte film situeerde – allerlei verschillende personages opvoert, zonder aan de oppervlakte te blijven steken. En passant portretteert hij de complexe sociale structuren waarmee het wankele evenwicht tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Montermeil wordt bewaard. Totdat de boel in dit ijzersterke regiedebuut ontvlamt. Dat daarbij ook bepaalde nuances sneuvelen, lijkt onvermijdelijk.