Hij brengt bewoners van een gewonde metropool in beeld , die stuk voor stuk angstig, eenzaam en zelfs wat verdwaasd lijken. Afgewisseld met lang aangehouden, statische shots van een wolkenlucht, een doorkijkje of een detail van een interieur.

De stad is Brussel, het jaar 2016. Dat is essentiële informatie die Devos slechts tusssen neus en lippen door met de kijker deelt. De Belgische cineast debuteerde in 2014 met Violet, een drama over zinsloos geweld. Zijn tweede speelfilm blijkt een directe reactie op de terroristische aanslagen van 22 maart, die de hoofdstad van onze Zuiderburen letterlijk en figuurlijk op z’n grondvesten deed schudden.

De naschok is in de film nog steeds voelbaar. ,,Ik zit elke dag in die metro”, vertelt een medewerkster van de daklozenopvang aan haar collega, verwijzend naar een door de aanslagplegers getroffen doelwit. Zwaarbewapende militairen die een metrowagon binnenstappen confronteren ook andere reizigers met het potentiële gevaar van hun dagelijks woon-werkverkeer.

„Volgens Ronald Trump (sic) wonen we in een hellhole’, zegt een leerling in een andere scène, tijdens klassengesprek. ,,We zouden de jihadhoofdstad van Europa zijn”, weet een meisje. Een opmerking die een lange stilte oogst, tot het aanzwellende geluid van een sirene een ongemakkelijk gelach ontlokt aan haar klasgenoten.

Hellhole schetst de contouren van onderlinge verhoudingen zonder die relaties verder in te vullen, maakt van de stadsbewoners dolende schimmen in het halfduister, Devos’ sfeertekening mag door die impressionistische aanpak misschien aan emotionele zeggingskracht winnen, hij zadelt ons ook op met tal van onbeantwoorde vragen. Dat voelt als een nogal wankele balans.