Ik vertrek: een ware pubernachtmerrie

In ongeveer tien jaar tijd kan er heel wat gebeuren, zien we in Ik vertrek: hoe gaat het nu met? Er worden kinderen geboren en een goed lopend bedrijf opgezet. Maar er is ook pech: een camping komt veertien jaar later als een boemerang keihard terug. In deze follow-up worden twee stellen gevolgd die destijds in Frankrijk een camping hebben overgenomen. De familie Moerman die in 2007 in Zuid-Frankrijk een oude droom van pa probeert waar te maken en de familie Van der Valk na vele omzwervingen op de fiets verliefd wordt op een oude camping in het Franse Alpengebied in 2012. Hoe is het hen vergaan? Woestenij Om te beginnen het pechverhaal. De familie Moerman vertrekt in 2007 met drie balende puberzonen naar Saint Parthem aan de rivier de Lot. De gedateerde camping die ze hebben overgenomen heeft 65 staanplaatsen. Er wordt 2,5 hectare van de gemeente gepacht, de inventaris wordt van de oude eigenaar overgenomen. Bij aankomst blijkt het een grote woestenij te zijn. Er zit niks anders op dan de handen uit de mouwen te steken, maar dat gaat niet zonder ruzie zien we in de terugblikken. Er is familieopstand. De kinderen balen, ze zitten er niet op te wachten. Het is een ware pubernachtmerrie. Zoon Tim: „We hebben geen keus, maar ik heb zo wel een goed leventje.” Eenmaal aangekomen moet er geschrobd en geveegd. Vader Ruud vindt het belangrijk dat iedereen meedoet en geeft zoon Niels een verbale draai om de oren als hij naar zijn zin niet goed genoeg meewerkt: „Jullie zitten zielig te doen over een beetje vegen.” Wij vinden het al heel wat dat de pubers überhaupt meedoen. Bij ons thuis kost het meer in energie om de pubers in beweging te krijgen voor de afwas dan bij de familie Moerman om een camping te verbouwen. Noodweer Om nog even in 2007 te blijven. Zodra de eerste gasten arriveren breekt er noodweer uit. En of het allemaal niet erg genoeg is heeft moeder Linda ontzettend veel heimwee. Ze wil gewoon lekker koffie drinken met haar moeder en tante en shoppen in Valkenswaard. Ze voelt zich alleen en begint zich terug te trekken in de woning. De familie draait desondanks nog een paar prima seizoenen, maar een vetpot is het niet. Ze kunnen amper rondkomen en weten niet hoe ze het moeten gaan redden in de winter en dat terwijl pa thuis een goede baan had als forensisch rechercheur. Nu moet hij gaan bijklussen. Maar ja, die droom hé, die hij als veertienjarige al had. Daar moet de hele familie dan in mee. Maar zelfs voor Ruud is het zwaarder dan hij had verwacht. De bar en het restaurant vragen veel energie. Privé is weg en even eten met het gezin is het niet meer bij. Gedwongen uitbating Veertien jaar later zien we een opgebloeide Linda. Ze ziet er een stuk beter uit dan in 2007, zo blij is ze weer terug te zijn. Zelfs in de file staan vindt ze gezellig, omdat je dan ’toch met z’n allen in de file staat en niet alleen’. Ze heeft lekker haar haar en nagels gedaan en heeft het hoogste woord. Ze geniet van haar baan als receptioniste in de tandartspraktijk waar ook zoon Niels werkt. Ruud heeft zijn werk als forensisch rechercheur weer opgepakt. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Totdat blijkt dat het stel vastzit aan een oud contract. De eigenaar die de camping van hen had overgenomen zou in tien jaar de afbetaling doen en kan tegen de verwachting in niet aan die betalingsverplichting voldoen. In het contract staat dat ze terug moeten. Ze voelen het als ’gedwongen uitbating’. Tegen wil en dank en met lood in de schoenen vertrekken ze naar Frankrijk. Ook deze keer blijft de ellende ze niet bespaard. De rivier Lot is buiten de oevers getreden en heeft ook de camping getroffen. Het is echt naar om te zien hoeveel pech deze mensen hebben. Er is geen kraan die niet lekt en er is kortsluiting. Aan het schrobben en boenen komt maar geen einde en dan zijn de drie zonen er niet bij om te helpen. Ruud die al zijn spaargeld op ziet gaan: „We komen elke keer in de shit hier.” Gelukkig hebben ze wel een leger aan vrijwilligers die een handje toesteken. Linda barst opnieuw van de heimwee, maar nu het stel heeft besloten in de winter terug te keren naar Nederland kan ze er iets beter mee omgaan. Yurt Dan het succesverhaal van de familie Van der Valk. Yvonne dacht met Valentijn in een gestrekt bedje te komen. Hij is er een van de Van der Valkjes. Met gevoel voor humor vertelde ze destijds: „Ik dacht als ik trouw met een Van der Valk zit ik gebeiteld. Nu sleurt hij mij eerst op fietsreis de halve wereld over en daarna kan ik in een tent gaan wonen.” Het stel zou op de fiets een rondje Middellandse Zee doen, maar week van het plan af en kwam in Thailand terecht. In Frankrijk zouden ze op de fiets ’even’ gedag zeggen tegen vrienden, maar ze werden verliefd op een camping waarvoor beheerders werden gezocht en ze gaan daar in yurt wonen. Zo’n Mongoolse nomadentent, een manier van leven zoals ze die tijdens hun reizen hadden leren kennen. Appelmoes met kers In Pay-Saint-Vincent is het leven goed, maar er zijn wel veel bergen om tegenop te fietsen. Er is geen auto en weinig comfort, alleen een houtkachel in de tent geeft wat warmte. Tien jaar later is het een heel ander verhaal. De appel valt bij de Van der Valkjes niet ver van de boom. Valentijn en Yvonne rijden in een auto, hebben een kast van een chalet gebouwd en runnen een luxe hotel waar niet de appelmoes met kers, maar wel een driegangenmaaltijd wordt geserveerd. Er zijn drie kindjes bijgekomen. Eind goed, al goed. Het glas wordt er bij het kampvuur in de tuin op geheven, terwijl de zon de bergen beschijnt. Het geploeter van de familie Moerman een stuk verderop in Frankrijk steekt er schril bij af. Hoogtepunt Familie Moerman: Het moet gezegd. Hoewel Linda het helemaal niet zitten om terug te gaan naar dat gruweloord, zegt ze toch haar baan op als receptioniste van een tandarts om met haar man mee te gaan terug naar Frankrijk. Petje af, zegt haar man Ruud terecht. Het stel werkt keihard om er toch nog iets moois van te maken en dat lukt dan ook nog op wonderbaarlijke wijze! De glampingtenten staan en de pizza-oven draait overuren. Familie Van der Valk: Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een groot chalet, een mooi hotel. Dit is toch wel hét succesverhaal van Ik vertrek. Dieptepunt Familie Moerman: De rivier die huisgehouden heeft op de camping als ze toch al met tegenzin terugkeren. Ruud barst in tranen uit als hij ziet dat de oude eigenaar daarbij een puinhoop achter heeft gelaten. Je verliest echt even het vertrouwen in de mensheid, de moed zou ons ook in de schoenen zakken bij de aanblik van de aangekoekte frikandellen en kroketten aan de muur en plafond. Waar begin je? Familie Van der Valk: konden we zelfs met een lichtje erbij niet vinden. Verrassing Familie Moerman: De campingvloek. Over nog weer tien jaar zijn ze er nog niet van af. Het is net Chucky in acht delen. Familie Van der Valk: Dat je op een koud rotsachtig stukje Frankrijk zoveel succes kunt hebben.

Ik vertrek: een ware pubernachtmerrie

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

I want your song: Op zoek naar die ene hit

Wurging, manipulatie en bedreiging; hoe ver kan Ezra Miller nog gaan?

’Maakt verloving Taylor Swift einde aan dramatisch liefdesleven?’

Paolo Nutini live én op plaat briljant