Roman ’Noodlot’ verkent schaduwkant loterijmedaille

Journalist Evy Benders gaat een paar maanden na dato rondneuzen in het dorp Vierschoten, dat dit lot beschoren was. Althans, dat is het vertrekpunt van Noodlot, de nieuwe thriller van Marlen Visser. De schrijfster, sinds een half jaar neergestreken in Gouda en in de regio opgegroeid, heeft het dichtbij gehouden. Want de naam Vierschoten mag dan fictief zijn, ’de naam is een knipoog naar Voorschoten, waar ik eerder heb gewoond’, vertelt ze. En met een vette grijns: „Het is ook een woordgrapje, dat de lezer gaandeweg wel zal begrijpen.” Ze vervolgt: „Je weet trouwens nooit wat je teweegbrengt. Het fictieve dorp is gesitueerd in een polder in de gemeente Zuidplas, hier vlakbij. Zuidplas bestaat uit vier dorpskernen. Een vijfde zit in de planning. Dat hoorde ik pas na het verschijnen van mijn boek. Zou het nou niet leuk zijn als dat dorp de naam Vierschoten krijgt?” Visser schaterlacht. Bakkersdochter Zelf is zij een bakkersdochter uit Hazerswoude, dat lang niet zo orthodox was als Vierschoten dat in Noodlot is. „Ik was een gelukkig kind, turnde veel. En ik hielp in de bakkerij natuurlijk: broodjes inpakken voorafgaand aan de turntraining. Daar heb ik mijn ondernemersgeest van.” Een van de onderliggende vragen in het boek draait om menselijke verhoudingen: „Iedereen kent iedereen in zo’n dorp, zo’n gesloten gemeenschap. Dat is wat er gezegd wordt. Maar is dat wel echt zo? En al helemaal in zo’n rare situatie van de Postcodekanjer. Dan gaan mensen ineens ook nog eens dingen doen die ze anders niet zouden doen.” Een andere rode lijn in het verhaal ligt in het verlengde daarvan. „Het is fascinerend om te zien hoe snel en gemakkelijk een leugentje verteld wordt. Daar doet eigenlijk iedereen wel op de een of andere manier aan mee”, legt Visser uit, „maar om daar vervolgens op terug te komen, wordt moeilijker en moeilijker. Een mens raakt er in verstrikt. En dan kan iets zomaar gierend uit de bocht vliegen.” Voor haar artikel logeert hoofdpersoon Evy in het dorp bij haar oom Victor. Ze spreekt met mensen die de prijs hebben gewonnen of juist niet hebben meegedaan. „Een religieus iemand, een importbewoner, een volks stel, het is lekker om er zo kleur in te weven. En je kunt dingen tussen de regels door opperen. Zodat de lezer gaat meepuzzelen. Heerlijk vind ik dat.” Die interviews ontwikkelen zich zo ongeveer tot een soort bekentenissen. „Je zou wel kunnen zeggen dat er uiteindelijk in feite alleen maar verliezers zijn.” Vissers hoofdpersoon Evy is wat de auteur zelf noemt „een complexe persoon. Begin dertig, weinig vastigheid in haar leven. Ze heeft ook de neiging zich te laten meeslepen, is soms zichzelf niet. Maar ze kan uiteindelijk ook vol compassie zijn.” Een ideale hoofdpersoon voor een serie dan? Marlen Visser schiet in de lach. „Nee, nee, dat gaat er niet van komen. Ik vind het juist verfrissend om steeds een nieuw personage op te voeren.” Evy heeft soms last van hyperventileren, dat leest alsof Visser er veel onderzoek naar heeft gedaan. „Nou nee, dit komt gewoon voort uit brede algemene kennis. Zoals bijvoorbeeld ook het portret van de volkse Hein en Patries. Ik ken het type, kan ze me goed voorstellen samen, compleet met het aanhoudende gevit op elkaar.” Research Maar naar andere dingen moet wel degelijk research worden gedaan, vertelt ze. „Zoals naar het dark web, bijvoorbeeld. Daar wist ik niets van, ik moest echt heel erg op zoek. Gelukkig heb ik dan klankborden, zoals meelezers en redacteuren, die me eventueel bijsturen. Zo iemand was Peter R. de Vries, die ik ooit eens bij een wedstrijd van Ajax tegenkwam en om advies heb gevraagd. Die reageerde echt geweldig alert en sympathiek.” Uiteindelijk wil Marlen Visser vooral de lezer de ruimte geven. „Om zelf een beeld te vormen, dingen in te vullen. Ik ga met opzet niet eindeloos details uittekenen. Een enkel aspect van een uiterlijk moet bijvoorbeeld voldoende zijn, een paar simpele penseelstreken en daar mag de lezer mee aan de slag.”