Coen voelde zich schuldig door burn-out: ’Gevoel dat ik Sander in de steek liet’

Hoe vaak Sander Lantinga tussen november en mei wel niet de vraag heeft gekregen hoe het nu met Coen ging… Gaandeweg raakte de radio-dj de tel kwijt. „Op een gegeven moment heb ik maar gewoon gezegd dat ik Coen eigenlijk niet zoveel sprak, met alle gevolgen van dien. Want natuurlijk wordt dat dan een krantenkop, na twintig jaar in de media snap ik dat ook wel. ’Coen en Sander spreken elkaar niet’ staat veel interessanter dan ’Sander probeert Coen te ontzien zodat hij zich niet opgejaagd gaat voelen’.” Coen neemt het zijn radiomaatje niet kwalijk. Omdat hij zelf zijn telefoon had uitstaan, ging het meeste sowieso langs hem heen. En als hij iemand niks kwalijk neemt, dan is het Sander wel. „Je moet bedenken dat ik me slecht voelde om allerlei redenen, maar zeker ook omdat ik het gevoel had dat ik Sander in de steek liet. Ineens moest ik zeggen: ’Ik ben er vanmiddag niet, en het kan ook wel even duren.’ Ik voelde me zo schuldig naar hem, naar de luisteraars, naar iedereen eigenlijk. Dan is het fijn als je als eerste reactie terugkrijgt: ’Neem de tijd.’ Sander heeft tijdens mijn ziekte precies de goede dingen gezegd.” En dan te bedenken dat het toeval is dat jullie een duo werden. Lantinga: „Giel Beelen ging bij 3FM naar de ochtend, waardoor de vrijdagavond vrijkwam. Daarvoor vroegen ze mij. Giel vertrok alleen al in mei en ik zou pas in september beginnen, dus werd Coen een soort van tussenpaus. Daar ben ik bij gaan zitten zodat ik alvast kon wennen aan die vrijdagavond, de luisteraar leerde kennen en ook in het radiovak ingewijd zou worden. Coen en ik hadden één keer eerder ’hoi’ tegen elkaar gezegd, maar na die eerste keer zijn we nooit meer uit elkaar gegaan. Twee jaar later kregen we een middagshow en inmiddels zitten we ook alweer meer dan vijf jaar bij Radio 538.” Jij kwam van de televisie. Voelde radio als een stap terug? Swijnenberg breekt in: „Die vraag doet mij wel pijn, hoor. Vaak wordt gezegd: die en die was al met zijn hoofd op tv, ’dus’ radio is een stap terug. Hoezo? Daar ben ik het hartgrondig mee oneens.” Lantinga: „Ik zag dat ook echt niet zo. De televisiewereld was ik ook maar toevallig ingerold. Ik begon als stagiair bij MTV en voor ik het wist was ik met een zak over mijn hoofd op de buis. Radio voelde veel spannender. Toen ik nog tapijt legde, was het altijd de strijd wie de radio mee mocht nemen.” Inmiddels zijn er ook televisiegezichten als Dennis Schouten en Tim Hofman die juist graag naar de radio willen. Lantinga: „Precies. Al vraag ik me weleens af: willen die echt radio maken, of denken ze het er wel ’even’ bij te doen? Als je iets gemakkelijks wilt doen, kun je denk ik beter televisie blijven maken dan naar de radio.” Eén ding staat als een paal boven water: Coen was altijd al een echte radiojongen. Swijnenberg, lachend: „Een radionerd zelfs, iemand die netjes binnen de lijntjes kleurde. Kwam Sander ineens aanzetten. Leren jackie, altijd zijn woordje klaar. Hij kon ook veel beter omgaan dan ik met de belangstelling. Dat was leuk maar tegelijkertijd spannend. Het is in het begin ook weleens voorgekomen dat ik in de auto terug naar huis zat en dacht: ik weet niet of ik het écht zo leuk vond dat hij mijn outfit voor de derde keer deze week de grond in boorde. Op dat moment maakte het me toch wel onzeker. Al moet ik hem, nu ik foto’s van toen terugzie, toch wel gelijk geven. ” Is het niet opvallend dat de luisteraar jullie inmiddels als beste vrienden ziet? Swijnenberg: „Dat zie ik als een compliment. We hebben elkaar ook echt steeds meer gevonden. Weliswaar zijn we heel verschillend, maar we vullen elkaar geweldig aan. Ik heb nog nooit gedacht: wat een mafklapper, liever met iemand anders. Het smaakte altijd juist naar méér, ook na zestien jaar nog. Waarmee ik niet wil zeggen dat we er nog zestien jaar mee doorgaan, hoor.” Lantinga: „Wat opvallend is aan het feit dat mensen ons als een bastion van vriendschap zijn gaan beschouwen, is dat ze toch ook wel graag zien dat daar barsten in komen. Toen Coen ziek was, zullen sommige mensen stiekem gehoopt hebben dat het niet goed zat tussen ons. Als de buurman een ontzettend dure nieuwe auto heeft en iemand gooit er zijn fiets tegenaan, dan vinden veel mensen het ook moeilijk om even die glimlach te onderdrukken.” Ben je tijdens je ziekte anders tegen jullie samenwerking aan gaan kijken? Swijnenberg: „De eerste show na mijn burn-out was een belangrijk ijkpunt. Natuurlijk zit je met allerlei vragen. Kan ik het nog? Vind ik het nog wel leuk? Moet Sander het niet met iemand anders gaan doen? Toen we voor het eerst weer tegenover elkaar zaten in de studio, was dat best spannend. Maar toen het rode lampje om 16.00 uur aanging… Dat was magisch. Alles viel, bam, op zijn plek. Binnen twintig seconden – wat zeg ik, tien – wisten we dat de koek nog lang niet op is.” Lantinga: „En dat is maar goed ook. Zet mij vooral niet alléén neer, want dan wordt het helemaal niks.” Er wordt weleens gezegd dat Talpa Radio geen vrij bedrijf is, onder andere door Giel Beelen. Hoe voelen jullie dat? Lantinga, gekscherend: „Giel heeft na zijn vertrek nog gezegd dat hij veel meer energie heeft nu hij niet meer masturbeert. Misschien had hij daar wel eerder mee moeten stoppen, dan had hij hier nog gewerkt.” Swijnenberg, serieuzer: „Wij horen ook die verhalen dat John de Mol naar de studio belt als hij een plaat hoort die hem niet bevalt. Maar met de hand op mijn hart: dat is ons nog nooit overkomen. Tijdens de contractonderhandelingen vijf jaar geleden hebben we ook veel langer over dit soort zaken gepraat dan over geld. Ik weet nog dat ik vroeg wat er zou gebeuren als wij op woensdagmiddag zin zouden hebben in Anita Meyer met Why, tell me why. ’Gewoon lekker doen’, zeiden ze. En als we die plaat meteen daarna nou nog een keer draaien omdat Sander hem nog een keer wil horen? Nou, dat was ook prima. Dat soort grappen doen we niet dagelijks, maar we moeten wel altijd het gevoel hebben dat het kan. Natuurlijk zal er vast af en toe iemand zijn die denkt: wat een aparte gozers. Maar ja, dat is de Coen en Sander show.” En nu vieren jullie je 16-jarig jubileum alsof dat een heel speciaal getal is… Swijnenberg: „Ho, ho. We werken bij 538. Vijf plus drie plus acht is, exact, zestien.” Lantinga: „Sowieso gaan er dit jaar vanwege corona zoveel feestjes niet door dat ik vind: als je iets kunt vieren, dan moet je dat aangrijpen. Zolang het niemand schaadt, natuurlijk. Daarom doen wij het lekker op de radio.”