Armin van Buuren: ’Ik geniet nu veel meer’

Dj ARMIN VAN BUUREN (41) is van Mexico tot Rusland een grote meneer in de muziekscene. Hij staat al twintig jaar aan de top en werd maar liefst vijf keer uitgeroepen tot de beste van de wereld. Dat betekent dat hij vaak van huis is en zijn vrouw ERIKA en hun twee kinderen FENNA (7) en REMY (5) meer moet missen dan hem lief is. Toch is zijn leven door zoon en dochter veranderd en heeft hij logischerwijs de keus gemaakt om het rustiger aan te doen. Wijsheid komt met de jaren en dus ziet hij dat andere dingen ook belangrijk zijn in het leven. Dat ondervond hij deze week ook weer tijdens de opening van de muziekstudio van het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Hij heeft geen moment getwijfeld om zijn naam aan dit ziekenhuis te verbinden, waar jonge kinderen met kanker worden behandeld. ,,Als ik maar voor 0,1 procent het leven van die kinderen beter kan maken, dan ben ik gelukkig. Ik steek ze dan een hart onder de riem door te zeggen: ’Jij bent pas echt een kanjer.’ Ze voeren het grootste gevecht van hun leven om weer beter te worden. Ze zien mij als een held, maar dat zijn ze zelf. Je mag best weten dat ik op de terugweg in de auto in tranen ben uitgebarsten. Ik brak volledig en moest aan mijn eigen twee schatten Fenna en Remy denken. In mijn familie komt kanker voor, een neefje heeft het. Dan komt het ook nog eens heel dichtbij.’’ Ben je wel eens bang dat het je gezin treft? ,,Het is en blijft de grootste angst van een ouder. Het is het ergste wat er is als je kind hierdoor wordt getroffen. Ze mogen mij uit de lucht schieten, maar bespaar mijn kinderen dit soort ziektes. Sinds ik vader ben, ben ik een ander leven gaan leiden. Ik speel niet meer met mijn leven. Je denkt drie keer na, omdat je een stuk voorzichtiger bent geworden.’’ ,,Ik neem nu ook meer tijd voor mijn kinderen. We gaan vaak op vakantie, dan ben ik er helemaal voor ze. En het is ook niet meer zo dat ik dag en nacht van huis ben. Ik probeer Fenna en Remy een zo normaal mogelijke jeugd te geven. ’s Ochtends breng ik ze naar school, haal ze op en breng ze naar bed. Ze gaan naar de sportclub en ik sta in het weekend ook langs de lijn. Het is bij ons thuis niet veel anders dan bij andere gezinnen. Het is niet dat papa een bijzonder voorrecht heeft. Ik doe net zo hard mee, net zoals mijn vrouw dat doet. Mij zie je ook gewoon in de supermarkt, waarom niet?’’ Begrijpen Fenna en Remy dat je geen doorsnee-baan hebt? ,,Ja, dat begrijpen ze wel. Aan de andere kant is het ook gewoon werk. Er zijn meer vaders die vaak van huis zijn, daar ben ik geen uitzondering op. Op school hebben we aangegeven dat de kinderen absoluut geen voorkeurspositie mogen krijgen. Het is gewoon wat het is. Het verschil is dat mijn muziek in heel veel landen gedraaid wordt. Als papa waar dan ook op de radio is, dan horen ze dat wel. Ze zien mij vaak op televisie en dat vinden ze wel grappig. Momenteel zijn ze op een leeftijd dat ze het beginnen te begrijpen. Het zijn twee heerlijke schatten en ik vind het zo prachtig dat we een jongen en een meisje hebben. Natuurlijk hebben ze kinderstreken, maar dat hoort erbij. Van beide kanten krijgen we als ouders veel liefde van ze. Als je - zoals vandaag -, in dit ziekenhuis kijkt, mag ik mijn handen dichtknijpen dat ze gezond zijn.’’ Luisteren de kinderen thuis ook de hele dag naar de muziek van hun vader? ,,Haha, echt niet. Dat dring ik ze echt niet op. Ze hebben alle twee een iPad met Spotify. Dan zie je ze gewoon zelf muziek ontdekken. Thuis draai ik veel verschillende muziek. Van jazz, rock en de jaren zestig tot pop, dan pikken ze toch hun eigen liedjes eruit. Dat vind ik heel waardevol.’’ Hoe is dat bij jou ooit begonnen? ,,Wij hadden thuis een piano in de woonkamer staan. Pas op mijn achtste raakte ik daarin geïnteresseerd. Daarvoor was het een beetje voetballen buiten, lol trappen en op mijn kamer computeren. Wij hebben ook een piano in huis, soms spelen ze daar wat op, maar ik kan nog niet zeggen dat er een opvolger in ze zit.’’ Zou je willen dat ze ook die weg inslaan? ,,Mijn moeder heeft altijd gezegd: ’Het mooiste wat je kunt worden, is jezelf’. En dat zijn hele mooie en belangrijke woorden. Ik weet niet of ik het zal stimuleren, dat hangt echt van de tijd af én hoeveel passie ze ervoor hebben. Ze moeten zich realiseren dat het heel hard werken is, vooral in het begin van je carrière. Maar je krijgt er heel veel moois voor terug. Ik wil er absoluut niet negatief over zijn. Maar goed, misschien willen ze wel heel wat anders doen.’’ Is je leven na het overlijden van AVICII anders geworden? ,,Zijn dood is bij mij ingeslagen als een bom. Het is toch een beetje alsof de Mozart van de dance er niet meer is. Stiekem wist ik van collega-dj’s dat hij geestelijke problemen had. Ga er maar aan staan, al die druk op je schouders. Dan moet je stevig in je schoenen staan. Er komt zoveel op je af en iedereen wil wat van je.’’ Toch had je zelf ook een periode dat het allemaal te veel werd. ,,Ik heb destijds geen time-out genomen, maar ben wel met een coach gaan praten. Gewoon om te kijken hoe ik bepaalde dingen anders kon gaan doen. Mijn lichaam gaf wel aan dat er iets moest veranderen. Dat is wel belangrijk geweest. De optredens zijn een verslaving. Als ik op een podium sta, komt er endorfine vrij. Daar krijg ik een kick van.’’ ,,Toen ik mij wat minder voelde, ben ik gaan nadenken. Waarom geen honderd shows in plaats van honderdvijftig. Dan heb je er ook nog een leuk sociaal leven erbij. Ik hou van zwemmen of lekker wat surfen, gewoon iets anders dan wat je normaal doet. Dan wordt je werk ook geen sleur. Alleen maar werken, werken, werken, daar wordt het niet beter van.’’ ,,Na de komst van mijn zoon en dochter ben ik veel productiever dan ervoor. Gewoon omdat ik mijn tijd heel anders indeel en meer geniet van het gezin. Soms moet je twee stappen terug doen, om er drie vooruit te zetten. Dan kan je weer meer genieten van wat je allemaal hebt bereikt.’’