Grote bouwkundige tegenvallers hoefden we niet te verwachten, nu de aankoop van een oud hotel in het Duitse Niedersfeld door de ervaren makelaar Laura is gedaan. Zij en Pepijn Sas nemen haar ouders, Jack en Helma, mee. Jack weet helemaal niet of ze het kunnen, ’maar we gaan ’t gewoon doen’ en Helma vindt het ’een superuitdaging’. Ook mooi dat zij zo hun kleinzoon Joep van 5 niet hoeven te missen.

Het viertal heeft dit goed overdacht: er is een duidelijke taakverdeling voor het uiteindelijke hotel-restaurant, een plan van aanpak dat herhaaldelijk wordt bijgesteld en een doordacht ’ambitieus budget, want we doen veel zelf’. De elektriciteit kan echter toch niet door henzelf aangelegd worden, waardoor de eerste tegenvaller een financiële is. „Ik denk dat we wel op een ton uitkomen”, piekert Laura. „In mijn hoofd gaat dat de hele tijd zo door, terwijl Pepijn denkt: het komt wel goed.” Financiële stress noch tijdsdruk krijgen vat op Pepijn. Zelfs als de nieuwe ramen weken op zich laten wachten en de glaszetter onbereikbaar blijkt, heeft hij geen reden tot paniek. „Ik bel hem gewoon nog een keer.”

Waar blijven de ramen? Pepijn belt nog maar eens

Ⓒ AVROTROS

Ook het typisch Ik Vertrek-gevalletje - er is opeens geen gas meer om te koken, op de avond dat er voor het eerst een groep gasten blijft eten - wordt met een telefoontje naar een Nederlandssprekende loodgieter opgelost. En al raadt schoonzoon Pepijn niemand aan om met schoonouders te emigreren, in feite loopt het gesmeerd. Schoonouders Helma en Jack vinden het prima dat hun privéwoning voor geen meter opschiet. „We noemen dit geen bouwput, het is alleen wat rommelig.” Blijft het momentje over wanneer Pepijn noch Helma het belletje hoort dat hen laat weten dat ze de motorrijders hun eten kunnen brengen, wat voor een klein akkefietje zorgt.

’Geen bouwput, alleen wat rommelig’

Ⓒ AVROTROS

Logisch dat de makers bij zoveel zelfbeheersing voor het echte emotionele werk vol inzetten op de zorg om de vijfjarige Joep. Bij het afscheid van zijn schoolklas uit Culemborg werd al snel duidelijk dat hij zijn vriendjes erg zou missen. Het jochie is niet te beroerd om dat tijdens zijn laatste dag op school uit te spreken. Bij mama en papa, die in de klas mogen zitten op deze dag, zijn de tranen dan niet meer tegen te houden. „Wij doen hem dit aan, zo voelt het niet, maar het is toch zo.”

Gevreesd wordt dan ook voor het moment dat hij in Duitsland naar school moet, waar hij niemand kent. Het speelkasteel op de nieuwe school bezorgt de vijfjarige een goed humeur, maar Laura vermoedt dat hij zich ook wat vrolijker voordoet om zijn ouders te pleasen. Wijs jongetje, die Joep. Bij het tonen van zijn kamer die een beetje groen, een beetje zwart en een beetje blauw moet worden, blijkt wel degelijk een stukje eenzaamheid: „Papa en mama vinden het heel leuk in Duitsland, ik mis dan wel een beetje de kinderen die in Nederland zijn.” Zijn gezichtje betrekt, maar hij laat zich niet kisten. „Maar die komen dan toch hierheen en dan lijkt het een beetje of we een feestje gaan geven.”

’Ik heb één lief vriendje en dat is mijn Nederlandse dwerghamster Fritsie’

Ⓒ AVROTROS

Voorlopig moet hij echter zijn eigen weg vinden, met zijn autootjes in het restaurant. „In dit hoekje blijven en niet teveel lawaai, hè”, commandeert mama. Later vertelt Joep eerlijk in de camera dat hij nog niet veel nieuwe vriendjes heeft. „Maar ik heb één vriendje dat wel lief is en dat is een dwerghamster uit Nederland. Fritsie!”

Laura laat op het eind weten dat ook zij nog niet veel sociale contacten heeft in Niedersfeld. Pepijn blijkt twaalf kilo te zijn afgevallen tijdens de verbouwing. Ondanks dit kleine leed, merken zij op dat het vertrek uit Nederland hen prima bevalt, evenals Helma en Jack. Het heeft dus voor iedereen goed uitgepakt, is de conclusie. „Ook voor Joep”, voegt Laura eraan toe. „Bij vlagen mist hij zijn vriendjes, maar ook hij vindt het heel erg fijn.”

Hoogtepunt

De oprechtheid van Pepijn wanneer hij uitspreekt dat het eerste weekend met gasten het hoogtepunt van het hele avontuur was. „Dit was wat we wilden en wat we gaan doen de komende jaren.”

Dieptepunt

Joep die met zijn 5 jaar aan de camera vertelt: „Ik heb hier één vriendje dat wel lief is en dat is Fritsie”. De kleuter moet het qua gezelschap doen met een Nederlandse dwerghamster.

Verrassing

Ondanks dat je in het intro al het advies van Pepijn hoort om nooit met je schoonouders te gaan emigreren, blijken de vier verrassend goed op elkaar ingespeeld.