Franks GALGENMAAL met de drie vrouwen van zijn leven

Vijf minuten voordat FRANK te horen krijgt dat hij naar België wordt gebracht, spreekt PRIVÉ hem op de gang van het Amsterdamse rechtbankcomplex. Op de vraag hoe hij heeft geslapen, antwoordt hij: „Het was een redelijke nacht, maar ik was wel onrustig. Samen met mijn SANDRA, onze twee dochters MICHELLE en CHARLOTTE, en mijn ex schoonouders ben ik ergens wat gaan eten. Natuurlijk was dat moeilijk. Het zou niet raar zijn als er geen traantje zou zijn gevallen. Het afscheid daarna was moeilijk. We vielen elkaar in de armen, de emoties lieten we de vrije loop. Dat is goed en dat hoort er ook bij. Het was weer even net als vroeger. Mijn familie weet immers hoe het zit.” De oud-showmaster spreekt van een ’moeilijke’ laatste avond. „Heel moeilijk. Zal ik mijn kinderen voorlopig niet meer zien, of zal ik worden vrijgesproken? Die twee vragen bleven maar door mijn hoofd spoken. Je geeft elkaar een dikke kus en zegt: ’We zien elkaar weer snel.’ Maar hoe, en waar? Dan verdwijn je allemaal in de nacht en ga je naar bed. Ja, natuurlijk denk je dan aan wat komen gaat. Het is goed dat er een keer een eind komt aan dit verhaal en hopelijk voor mij op een zo goed mogelijke manier. Het is vervelend om steeds in onzekerheid te zitten. Ik heb hoop op een goede afloop, maar dat weet je nooit.” Met kloppend hart meldt Frank zich – met als aanbevolen, in zijn hand een tas met wat spullen – bij de rechtbank. Óf hij gaat met zijn meegebrachte toiletspullen en scheergerei weer naar zijn moeder en kan daar, in Soest, de behandeling van zijn hoger beroep afwachten, óf hij zal naar België worden overgebracht. België, ooit zijn tweede vaderland, waar hij na zijn tv-carrière verschillende horecazaken bestierde, maar nu toch vooral het land dat hem al veel langer en bovendien voor jaren achter de tralies wil. HET WERD HET LAATSTE. En de rechter maakte hem dat meteen duidelijk. „Ik heb slecht nieuws voor u”, begon zij de zitting. „Heeft u een koffertje bij u?” Dat had Frank, in de vorm van een laptoptas met wat schone kleren, tandenborstel en tandpasta voor het gebit dat hij vroeger op tv bloot lachte. „Een totaal overbodige opmerking van de rechter, of hij zijn koffer heeft gepakt”, vindt zijn advocaat CARRY KNOOPS-HAMBURGER, die tot het laatste moment goede hoop had dat haar cliënt de dans zou ontspringen. Zij zegt: „Als je in België bij de gevangenis aankomt, moet je vrijwel alles inleveren. Heel veel kun je dus niet meenemen, dat wordt je ontnomen. Kleding krijg je van het gevangenispersoneel.” Over de uitspraak is mr. Knoops evenmin te spreken. „Het uitleveringsverzoek was vaag en niet goed onderbouwd. Er was vanuit België de angst dat hij zou verdwijnen. Daar is totaal geen sprake van en daar is ook nooit bewijs voor geleverd. Als dat niet expliciet blijkt, dan mag je nooit iemand uitleveren. De rechtbank van Amsterdam is hier te makkelijk aan voorbijgegaan. Dat vinden we heel jammer. De overlevering was niet goed onderbouwd, wat volgens de wet wel moet. Ik hoorde de officier zelfs zeggen dat ze haar collega in België heeft gesproken en die willen pertinent dat hij in de rechtszaal zit bij de behandeling van zijn zaak. Dat is in strijd met het Europese recht.” Drugssmokkel Stiekem zal Frank hebben gehoopt dat hij opnieuw het voordeel van de twijfel zou krijgen, maar deze optimistische gedachten werden dus meteen de grond ingeslagen. De rechter sprak over internationale afspraken en benadrukte dat deze overlevering geen vonnis inhield of hij een en ander nu wel of niet had gedaan. Daarover buigt zich vanaf vrijdag een tweede Belgische rechter. In eerste instantie werd de voormalige quizmaster tot acht jaar cel veroordeeld, vanwege zijn vermeende aandeel in een geruchtmakende smokkelzaak van honderden kilo’s coke, verpakt in bananendozen. Vorige week betoogde zijn advocaat GEERT-JAN KNOOPS in de Amsterdamse rechtszaal dat zijn cliënt daaraan onmogelijk schuldig kan zijn, omdat hij op het moment dat verwoede pogingen werden gedaan die drugs tussen de bananen vandaan te halen, hij op de intensive care van een Belgisch ziekenhuis lag. Juist in die periode was Frank in Antwerpen hardhandig aangepakt door enkele mannen, die daarvoor nooit zijn veroordeeld, maar die in de cokesmokkelzaak nu tot dezelfde groep verdachten zouden behoren. Volgens Masmeijer en zijn advocaten is een en ander in België nooit goed uitgezocht. Vooruitlopend op de zitting, dinsdag, zei Frank nog: „Ik heb goede hoop dat ik in Nederland kan blijven. En anders is het maar zo, dan zal ik wel naar België móéten. Dan zullen we ons gelijk gaan halen als de zaak in België voor de rechter verschijnt. Natuurlijk kan ik daar nog niets over zeggen, maar er komt nog een konijn uit de hoge hoed van mijn advocaat daar. Dat zal de zaak een heel andere wending geven. Dat ze mij naar België willen hebben, is volgens mij een beetje een pesterij. Officieel ben ik helemaal niet verplicht om daarbij aanwezig te zijn. Mijn raadsman vertegenwoordigt mij op dat moment.” Maar Frank is vrijdag in elk geval wél in de buurt. Dichter in de buurt dan hij een paar weken geleden, toen hij nog redelijk onbezorgd vakantie leek te vieren in Benidorm, zelf had kunnen vermoeden...