Voorzichtig applaus voor GoT-finale

Heeft u plannen om de laatste aflevering van Thrones ergens de komende dagen te zien? Lees dan vooral niet verder. Want het is onmogelijk om de sfeer in de zaal te beschrijven zonder belangrijke ontwikkelingen in het verhaal te beschrijven. De afgelopen weken waren niet bepaald de gemakkelijkste voor fans van de serie. Via twee ‘praatafleveringen’ werd toegewerkt naar de slag om Winterfell, het moment waarop de levenden en de ‘ondoden’ tegenover elkaar zouden staan. Toen de Night King - hoe toepasselijk: ’s nachts - voor de poort stond, was er op veel televisies nauwelijks iets te zien door de slechte kwaliteit van de officiële Ziggo-stream. Twee afleveringen later sloegen de stoppen door bij de voorheen zo evenwichtige Daenerys, die vervolgens genadeloos King’s Landing in as legde. Behalve de ijzeren troon - en daar draait de hele serie nu eenmaal om - was er weinig van de stad over. Na vandaag is zelfs dat laatste overblijfsel verdwenen. Daar kon de zaal overigens niet meer om malen, want die joelde nog na omdat Jon zijn plicht vervulde en Daenerys een dolk tussen haar ribben stak. Met één dwaze actie had de nieuwe Koningin vorige week klaarblijkelijk het volledige publiek tegen zich in het harnas gejaagd. Ook knap. Met de dood van ‘Dany’, wier lichaam door haar draak Drogon naar het einde van het scherm wordt gevlogen, kregen de ridders van Westeros de kans om een start te maken met een nieuwe wereld op basis van genade in plaats van wraak. Een ingenieus systeem (spoiler: democratie) bracht de beslissing waar zo lang naar was uitgekeken: wie mocht plaatsnemen op de troon, of wat daar althans van over was. Trouwens, over die vermaledijde troon. Acht seizoenen lang de obsessie van hoofdrolspelers en kijkers tezamen, maar uiteindelijk door Drogon vernietigd. Misschien dat de makers zich realiseerden dat hij toch niet voldeed aan de omschrijving van auteur George R. Martin, wiens boeken als basis dienden voor het verhaal, en besloten hem dan maar te versmelten tot een kunstheup. Was er wat te zaniken? Natuurlijk wel. Want hoezo liet Grey Worm zich zo gemakkelijk overtuigen van een gekozen Koning? Wie heeft Daenerys’ Dothraki durven vertellen dat Jon Snow niet geëxecuteerd zou worden voor het doden van hun Koningin? Maar het zijn geen gaten die lang zullen blijven nagalmen. Persoonlijk haalde ik dit jaar in noodtempo drie seizoenen in (vijf, zes en zeven) en ‘bladerde’ ik door de eerste vier. Waar de serie me eerder met halve afleveringen moeilijk wist te grijpen, lukte het nu met halve seizoenen per week ineens wel. Daarmee is mijn ervaring natuurlijk niet te vergelijken met die van fans die in 2010 instroomden en negen jaar lang een achtbaanrit doormaakten. Toch kan ik het niet laten nog één gekmakende verwondering te delen. Want hoe is het in vredesnaam mogelijk dat de bookmakers het al maanden bij het juiste eind hadden door ‘Bran de Gebrokene’ als uiteindelijke Koning te voorspellen? Als dat geen lek is geweest, ben ik bereid op te eten wat over is van de ijzeren troon. In de zaal gingen bij de aftiteling de handen voorzichtig op elkaar. Een moment interpreteerde ik dat als een matige ontvangst, maar daar moet ik op terugkomen. Want misschien is zo’n ’gemiddelde’ afsluiting door de allerfanatiekste fans wel precies hetgene waar je als schrijvers op moet hopen. De schrijvers hebben duidelijk veel goed gemaakt door de lucht via deze finale uit de ballon-onder-hoogspanning te laten lopen. Brienne, Tyrion, Podrick, Ser Davos, Sansa, Arya, Bran, Jon (en zijn wolf Ghost), Thormund, Sam, Bronn, Podrick - allen kregen ze een bevredigend einde. Zelfs Jaime Lannister, die de vorige aflevering niet overleefde, werd een laatste eer bewezen. En dat voorzichtige applausje van de fans? Zie het als een eerbetoon aan de makers, dat duidelijk maakte dat vrijwel iedereen met de afloop kan leven.