Amsterdamse Bostheater viert 35-jarig bestaan

De houten burcht van maar liefst tien meter hoog blijft nu dus gewoon intact na iedere voorstelling, maar dat maakt het enorme gevaarte dat overal hoog bovenuit torent niet minder spectaculair. Het bouwwerk doorstond bovendien al de nodige spreekwoordelijke vuurproeven. „De eerste storm met code oranje heeft het in ieder geval overleefd”, aldus Dekker. Juul Dekker, die in 2011 afstudeerde aan de opleiding scenografie van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (hij maakte deel uit van de eerste lichting van deze nieuwe studierichting), haalt met zijn besmeurde handen een meetlint uit de zak van zijn blauwe overall en legt die op tafel. Hij lijkt volledig in zijn element te zijn in het openluchttheater. „Ik wilde altijd al graag met mijn handen werken en dingen verzinnen en in het theater weet ik die twee aspecten te combineren. De laatste tijd blijft het echter vooral bij het ontwerpen en wordt het uitvoerende werk meestal door technici van de theaters of gezelschappen gedaan, dus ik vind het heerlijk om nu weer eens mijn mouwen op te stropen en ook echt zelf te bouwen. Ook omdat ik het soms best lastig vind om het bouwproces - hoe goed de technici ook zijn - uit handen te geven. Het valt niet altijd mee om dat wat je precies in je hoofd hebt goed over te brengen.” Toen De Warme Winkel, met wie hij eerder Gavrilo princip maakte, hem benaderde voor De drie musketiers was hij meteen enthousiast. „Normaal gesproken vind ik het heel belangrijk om vanuit de inhoud van een stuk te gaan ontwerpen, maar bij De Warme Winkel weet je van tevoren eigenlijk nooit welke richting het precies uit gaat en dat is ook weer een ontzettend spannende manier van werken. Je bent tijdens het maakproces onderdeel van het collectief en neemt de stappen echt samen. Het ontwerp ontwikkelt zich echt parallel aan de inhoud en zo inspireren we elkaar. Al was er wel een basisidee en dat was de doorgedraaide entertainmentindustrie, waardoor we de aandacht voor het waarachtige kwijtgeraakt zijn. En theater is daarin natuurlijk ook een vorm van afleiding. Ik vind het leuk als techniek onderdeel wordt van het beeld, dus heb ik de burcht opgetuigd als een schip, waar - zonder al te veel te verklappen verder - Buster Keaton-achtige stunts mee uitgehaald kunnen worden.” In acht jaar tijd maakte Juul Dekker zeer uiteenlopende ontwerpen; van het watersprookje Ondine (samen met Sarah Nixon) in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag tot Het lijden van de jonge Werther van Toneelschuurproducties. „Op school word je gestimuleerd om je eigen handtekening te ontwikkelen, maar daar heb ik me altijd tegen verzet. Voor mij is de inhoud van een voorstelling leidend en daar meet ik steeds weer een andere stijl bij aan. Wat ik wel merk is dat ik me in mijn ontwerp niet graag laat begrenzen door de muren van een theater. Mijn decors geven vaak het gevoel dat ze buiten het theater doorlopen.” De angst dat het een ’trucje’ wordt, maakt Juul Dekker rusteloos. „Als het lekker begint te gaan, word ik achterdochtig. Dan moet ik voor m’n gevoel op zoek naar nieuwe uitdagingen en wil ik het moeilijker maken door mezelf een beperking op te leggen. Ik wil meer duurzame cradle-to-cradle decors gaan ontwerpen die volledig uit gerecycled materiaal bestaan. En eigenlijk ben ik daar nu al mee gestart, want ik voor De drie musketiers ben ik stad en land afgereden om tweedehands bouwmaterialen te verzamelen.” ’De drie musketiers’, van 2 juli t/m 31 augustus in het Amsterdamse Bostheater. Info: bostheater.nl