Britt Dekker: ’Ik dacht dat ik niet zoveel empathie had’

Het decor van het programma, waarvan de eerste vier afleveringen vanaf vanavond worden uitgezonden, is verzorgingshuis Sweelinckhof in Wognum (West-Friesland). „Het laatste plekje waar de mensen wonen”, zegt Dekker, „Wij hebben een soort slogan bedacht: hier in het bejaardenhuis begint het leven pas.” Het originele idee was dat de presentatrice mee zou kijken hoe het is om te werken en te leven in zo’n zorginstelling. „Toen hebben we bedacht een wensbus neer te zetten. Dat is eigenlijk het mooiste van het programma geworden. Zo was er een vrouw die vroeger altijd grote rookworsten at, en nu kleintjes kreeg bij de stamppot. Hebben we voor haar geregeld. En er was iemand die door omstandigheid nooit heeft kunnen trouwen in een mooie jurk en nu opnieuw is getrouwd. Plus iemand die altijd al een keer koe wilde aaien, met haar ben ik naar een boerderij gegaan.” Voordat de zorgcentra landelijk in ’lockdown’ gingen, besloot Dekker zelf te stoppen met de opnames. Dat was toen alle evenementen van meer dan duizend mensen nog mochten doorgaan. „De gezondheid van de bewoners vind ik veel te belangrijk.” Schrijnend Inmiddels zitten de ouderen die zij ontmoette, in een schrijnende situatie. Elke dag heeft ze via FaceTime contact. „Het was extra lastig ze achter te laten, omdat ze nu zo alleen zijn. Geen familie mag er op bezoek komen, er is geen dagbesteding en ze kunnen niet meer samen eten. De hele dag zitten ze op hun kamer.” Die eenzaamheid zorgde ervoor dat Dekker in De wereld draait door anderhalve week geleden Nederland opriep tablets te doneren aan verzorgingshuizen. „Ik zat er toen eigenlijk om Britts gouwe ouwen te promoten. Maar dat voelde niet goed toen, het was zo’n heftige periode. We vonden het een supergoed idee om de tijd die we hadden in Dwdd daarvoor te gebruiken. Het is echt een megasucces, duizenden tablets zijn al ingeleverd. Het was geen hogere wiskunde: we wilden mensen bewust maken van wat de ouderen nu overkomt.” Ze schetst: „Wij hebben vaak nog iemand met wie we samenwonen, of een uitje naar de supermarkt. Ik heb dan nog mijn paard. Zij mogen helemaal niets meer. Zit je daar de hele dag. Ik sprak een mevrouw via FaceTime, die normaal nog wat afleiding had door naar buiten te kijken. Maar zelfs als ze uit haar raam kijkt gebeurt er niets meer, er komt niemand meer voorbij lopen.” Dekker videobelt met de ouderen in Wognum, maar de tabletactie reikt verder dan contact van buitenaf. „Als iedereen in een tehuis een iPad heeft, kunnen ze ook elkaar contacten. Zo is niemand helemaal alleen. Als je ziet hoe die mensen opfleuren van zulk contact.” De belofte die de presentatrice aan het begin van de eerste aflevering doet aan de ouderen, om terug te komen, vindt ze belangrijk. „Wanneer we weer naar binnen mogen, willen we waarschijnlijk nog vier afleveringen maken. Ook zónder camera zouden we sowieso teruggaan. Ik heb echt een band gekregen met deze mensen. Er was een mevrouw die elke ochtend een mooi bloesje aantrok, ’want misschien komt Britt wel vandaag.’ En dan stond ze bij de lift al op me te wachten.” Voor de presentatrice voelde het onderdompelen in de zorg niet als het maken van een tv-programma, zegt ze. „Het ging hier echt om het zelf ervaren. Ik ben er open in gegaan, je leest veel negatieve dingen over de zorg. Er is geen tijd voor persoonlijke aandacht. Ik was heel benieuwd hoe het is om daar te zijn. Iedereen krijgt er mee te maken: of je komt er zelf terecht, of iemand uit je omgeving. Het was een soort ontdekkingstocht.” Empathie Dekker maakte niet eerder zo’n maatschappelijk programma. „Het is niet te vergelijken met een kletspraatje van tien minuten. Of de tv-kijker mij nu van een andere kant leert kennen? Ik kan niet zo goed over mezelf oordelen, maar ik vond mezelf altijd een beetje lomp. Ik dacht dat ik niet zoveel empathie had, maar dat zat er toch wel in. Het deed heel veel met me.” Haar grootste angst was en is dat mensen in Sweelinckhof komen te overlijden. „Dat wil je niet, zeker niet omdat we zo’n band hebben gekregen. We zijn vet blij dat er niemand dood was gegaan. Bijna elke dag informeer ik: ’zijn ze er allemaal nog?’ Ik hoop dat er geen corona komt, dan is er echt een probleem met deze kwetsbare groep. Maar er was een meneer die zei: ik ga liever dood aan corona dan dat ik sterf van eenzaamheid. Een heel bijzondere quote. Zo erg vinden ze het alleen zijn dus.” Britts gouwe ouwen is vanaf maandag om 21.30 uur te zien bij SBS6.