’Helden van Het Máxima’ hartverscheurend

De documentairereeks (AvroTros), vanaf donderdagavond om 21.40 uur te zien op NPO 1, begint met een tekenend beeld. Een jongetje zit op bed. Met een klein stemmetje zegt hij: ’Ik ben heel ziek’. Hij heeft een muziekbox meegenomen, waaruit opzwepende muziek klinkt. De verpleegkundige roept een collega erbij. Niet voor de medische zorg, maar om voor hun patiëntje gearmd te dansen op de klanken van Links rechts (Snollebollekes). „De drive van de mensen die er werken, heeft mij erdoorheen gesleurd”, omschrijft Rigter. „Ik heb bij tientallen medewerkers een soort ministage gelopen; van de directeur tot aan de schoonmaker. Acht hoofdpersonen zijn een jaar lang gevolgd, als een mozaïekvertelling. Een aantal lijntjes komt later samen.” De documentaire was een idee van presentatrice Antoinette Hertsenberg. „Zij kent Rob Pieters, oprichter en directeur van het ziekenhuis, en arts. Toen zij hoorde over zijn plannen voor het Prinses Máxima Centrum, ontstond het idee een hoogwaardige serie te maken. Na een sollicitatie heb ik het hele project opgezet.” Missie Zijn eerdere twijfeling sloeg om in begeestering. „De mensen die er werken, zijn echt op een missie. De titel Helden van Het Máxima kwam voort uit een brainstorm. Nu vind ik held wel een woord dat het meest aan inflatie onderhevig is. Alles en iedereen wordt tegenwoordig zo genoemd. Maar de mensen die hier werken, of überhaupt in de zorg, zijn voor mij écht helden. Dus dat is zeker op zijn plaats.” Rigter besloot de serie te draaien vanuit het perspectief van de medewerkers. „Er is al veel gemaakt over patiënten, ik vind het ook boeiend te zien hoe mensen die letterlijk te maken hebben met leven of dood daarmee omgaan. Als kijkers horen dat de serie gaat over een kinderkankerziekenhuis kunnen ze denken: oh, daar heb ik heb geen zin in. Het was voor mij een uitdaging: hoe vertaal je iets wat heel vreselijk is, naar een aantrekkelijke vorm van tv.” Met als resultaat tal van uiteenlopende scènes, van vrolijk tot hartverscheurend. Zo staat Rob Pieters in zijn rol als arts naast het bed van een patiëntje. Een moeilijk ademend jongetje onder de plakkers en slangen. Hij zegt dat hij naar huis wil. Intuïtief zouden de meesten het kind willen troosten met de woorden dat het goed komt, dat hij weer naar huis kan. Pieters doet niet aan valse hoop. „We kijken gewoon elke dag hoe het met je gaat”, zegt hij in alle eerlijkheid. Doordat het een gespecialiseerd ziekenhuis voor kinderoncologie betreft, is het een plek geworden waar veel patiëntjes overlijden, zegt Rigter. „Voorheen was dat verspreid over Nederland. Het is heel heftig. De impact die dat heeft op de mensen die er werken, komt later in de reeks meer aan bod.” Dichtbij De regisseur lukte het professionele afstand te bewaren. „Dat had ik in eerste instantie niet verwacht, ik vond het verrassend van mijzelf. Er is tijdens het jaar filmen veel dichtbij gekomen. Ik heb sommige patiënten intensief gezien, ben ook met hen mee naar huis gegaan. Het hoort misschien niet bij mijn vak, maar met een aantal ouders van wie hun zoon of dochter is overleden heb ik nog steeds contact. Als ik nu naar mijn eigen kinderen kijk, ben ik blij dat ze gezond zijn.” Pieters geeft in het drieluik, na de opening van zijn Prinses Máxima Centrum waar hij twaalf jaar vrijwel al zijn tijd en energie in stak, aan: ’Ik heb het gevoel dat ik iets nuttigs heb gedaan in mijn leven.’ „Dat leeft ook heel sterk onder de werknemers”, concludeert Rigter. „Ze voelen de impact van hun werk. Dat heb ik zelf ook wel. Dit project is belangrijk voor mij; op een bepaalde manier kan ik zo een verschil maken. Ik ben niet bezig met het uitlichten van een pakje boter of zo, maar echt iets zinnigs. Toen ik klaar was met filmen, had ik bijna het idee dat ik het ziekenhuis nog zou gaan missen. Gek eigenlijk. Maar het is geen enge deprimerende plek, er gebeuren ook zoveel mooie en inspirerende dingen. De levenslust spat ervan af. Ik hoop dat de kijkers dat ook gaan zien.”