Nog eene keer The Spitfires

Zaterdag staat het eerste ’laatste optreden’ op de planning. In het Arnhemse GelreDome speelt The Spitfires op Warkende Helden Live, een feest speciaal voor ’boeren, bouwvakkers en ander volk dat met de handen werkt.’ Maar officieel begint de afscheidstournee van Mighelbrink volgende week in Café De Tapperij in Ruurlo, dat over een zaal beschikt waar dik 700 man in past. „Als er zoveel mensen komen kijken is het goed, als het er maar tweehonderd zijn ook. Ik wilde hier beginnen omdat ik hier al dertig jaar woon en het dorp vroeger met bussen vol mee ging naar cd-presentaties”, vertelt de wild bebaarde en immer in het zwart gestoken zanger en bassist bij een middagborreltje. „Het optreden hier is op de eerste plaats een geste.” Plat Achterhoeks Verder wil Mighelbrink om te beginnen iets nuanceren: „Mijn vrouw, Marijke, vroeg ook al hoe lang zo’n afscheidstournee duurt. Dat kan een jaar zijn, maar ook tien. We noemen de show Nog eene dan en zullen wel zien hoe zich dit verder ontwikkelt”, klinkt het in onvervalst plat Achterhoeks. „Of niet dan?” Deze uitspraak is een van stokpaardjes, blijkt als hij later de ene na de andere pose aanneemt voor onze fotograaf, terwijl hij er de ene na de andere Achterhoeks afgeknepen ’ofneethan?’ uitgooit. Wie The Spitfires zegt, zegt al sinds eind jaren 70 automatisch ook Hein Mighelbrink, het boegbeeld van de zogenaamde rock-’n-lolband. Maar zo begon het in 1939 niet. „Dit was een revuegezelschap. Deze groep is van voor de oorlog hè, het begon toen allemaal pas wat de lichte muziek betreft. Jarenlang was dit dé bruiloftsband hier in het oosten. Ik had zelf ook een band, maar toen die uit elkaar viel en ik geen zin had om helemaal opnieuw te beginnen kwam ik in 1976 bij The Spitfires terecht. De muziek klonk soms als een varken uit de luidsprekertjes van toen, die meer op nestkastjes leken. Maar er was werk genoeg en ik wilde beroepsmuzikant worden. Met The Spitfires heb ik ooit 48 dagen achter elkaar gespeeld”, herinnert Mighelbrink zich. Met zijn komst veranderde er van alles binnen de band. „Eigen nummers wilden ze eerst niet, ik mocht hooguit wat lollige tekstjes schrijven af en toe op bestaande melodietjes. Maar we gingen steeds meer ook op kermissen spelen, veranderden meer en meer van een orkestje in een feestband. Toen er wat bandleden vertrokken heb ik er wat gitaristen bij gehaald en zijn we enkele van de nummers die ik de loop der jaren geschreven had gaan opnemen. Dat heeft heel wat volle zalen opgeleverd en ik vind het nog altijd leuk dat we dat als band gepresteerd hebben.” Teringzooi Grijnzend: „Wát een feesten waren dat. Met balen stro op de grond ging het dak er gegarandeerd af; als wij ergens kwamen spelen dan wist men op voorhand al dat het één grote teringzooi zou worden. Hoewel de mensen ook altijd benieuwd waren naar wat ik ging zeggen, dan werd er ook gewoon geluisterd. Dat mensen boeien heb ik op de een of andere reden aan mijn kont hangen”, zegt hij, zijn schouders ophalend. Wat daar ongetwijfeld bij helpt zijn de grappige, vaak schuine teksten waarvan Mighelbrink zijn muziek voorziet. Roemrucht in heel het oosten zijn bijvoorbeeld de eerste regels van het nummer Links van Varsseveld. Hij dreunt op: „’Ik zal ow met de piele tegen de box ansloan, dat ow de titten overeind goan stoan.’ Wat ik schrijf, schrijven er maar weinig. Het lied zelf moet makkelijk in het gehoor liggen, terwijl het nog zo krom in elkaar kan zitten. Wat ik vertel moet lollig zijn, pikant zelfs. Denk bijvoorbeeld ook aan Kaboutervrouwtje Huppeltrut: ’Kaboutervrouwtje Huppeltrut snijdt een komkommer in haar hut, aan plakjes voor Kaboutertrol, die stopt ze in z’n hol. Z’n hol is in een grote beuk, dat vindt Huppeltrutje leuk, ze lagen nachten in een deuk en nou krijgt ze een kind.’ Zoiets wordt van twaalf tot 82 meegezongen en dát is The Spitfires, snap je?” Eerder einde Hem zo enthousiast horen praten verklaart eigenlijk wel waarom hij de band nog eens in beweging trekt. Oplettende lezers hadden immers al lang kunnen opmerken dat er al eens een eind aan kwam en dat klopt ook, aldus Mighelbrink: „Een paar jaar geleden hadden we nog veertig, vijftig, zestig optredens per jaar. Voor veel bands zou dat al heel wat zijn, maar ik ben altijd beroepsmuzikant geweest en om rond te komen moet je zeker honderd shows geven. Sindsdien heb ik wel nog met een geluidsband opgetreden, dat noemde ik The Spitfires uit blik. Ik ben blij toch weer een echte band gevonden te hebben.” Een tweedehandsje, zo blijkt: „Ze komen uit Noord-Holland, noemen zich De Woudrukkers en toen ik ze voor het eerst zag zei ik al direct tegen iemand dat zij leken op Spitfires in de grondverf.” Lachend: „Tijdens de eerste repetitie heb ik ze meteen een grote bek gegeven. Schrokken ze van hoor! Maar we krijgen een mooi bedrag voor dit werk en mogen geen flauwekul verkopen. Als het bevalt met deze jongens dan wil ik ze vragen nog even door te gaan, ik wil zelfs nog in de pen kruipen voor nog een nieuw album.” „Nog eene keer”, klinkt het nog eens stellig. „Hoe vaak ik ook denk dat ik het gehad heb met de band en alles, met het gedoe en geregel, eenmaal op het podium vergeet ik alles. Ik ben een paar keer goed ziek geweest de afgelopen jaren. Heb twee chemokuren moeten ondergaan en tijdens de tweede ben ik gewoon blijven werken. Snapten de doktoren helemaal niks van, maar ik heb het de zanger van BLØF ook ooit horen zeggen: optreden is echt álles waard.” Info en speeldata: spitfires.nl