Raynor Winn: ’Natuur is onze veilige haven’

null Een krachtige boodschap van hoop. Dat zijn de besteller Het zoutpad en zijn opvolger De wilde stilte, twee boeken waarin de Britse Raynor Winn beschrijft hoe zij en haar man Moth in een week alles wat hun lief was kwijtraakten: huis, haard en zijn gezondheid. Zonder dak boven hun hoofd, in de pijnlijke wetenschap dat Moth aan een zeldzame en ongeneeslijke hersenaandoening (CBD) lijdt, pakten ze in een opwelling hun rugzak op en begonnen ze aan een ruim 1000 kilometer lange wandeltocht over de ruige kliffen in Cornwall. „De natuur is onze veilige haven.” Dit weekend zou Raynor Winn naar Nederland komen, om te spreken tijdens het International Literature Festival Utrecht (ILFU), dat nog tot en met 3 oktober plaatsvindt. „Maar het coronavirus gooide roet in het eten. „De gezondheid van mijn echtgenoot is stabiel, maar fragiel. Ik wil geen enkel risico lopen. Bovendien kan ik het me niet veroorloven om na terugkomst in Engeland 14 dagen in quarantaine te moeten. Daarom kan ik mijn lezerspubliek helaas nu alleen online ontmoeten”, zegt de schrijfster via Skype. Wereldwijd succes Dat haar eerste boek Het zoutpad een wereldwijd succes zou worden - in Nederland staat het al weken in de boeken top 10 - , had Winn nooit verwacht. „Mijn uitgever zei dat ik al spekkoper zou zijn als we 5000 exemplaren zouden verkopen”, lacht ze. „Bovendien was het nooit mijn bedoeling dit verhaal te publiceren. Het is een liefdesbrief aan Moth. Ik heb het geschreven als verjaardagscadeau voor hem. Opdat hij onze tocht over het South West Coast Path zich zou blijven herinneren, ook nu zijn geheugen hem steeds vaker in de steek laat door zijn ziekte.” Lopen was helend voor het stel, dat buiten hun schuld, door een speculatieschandaal, al hun geld en bezittingen kwijt raakte. „Schuilend voor de deurwaarders viel mijn oog op een wandelgids. Dat boek leek ineens het logische antwoord op onze problemen. Instinctief hadden we behoefte aan een routekaart. Een map die ons elke dag een reden gaf om de ene voet voor de andere te zetten. Met elke stap voorwaarts viel er meer verdriet, woede en angst van ons af. Het ging alleen nog maar over de zoute wind in ons gezicht, de regen, de zon en de vraag of we nog voldoende geld hadden om een pakje noedels te kopen.” Vrijheid in verliezen „Nu zie ik dat er zeker ook een vrijheid schuilt in alles verliezen. Banen, carrières, huizen, auto’s, ze lijken ons te definiëren, maar dat is uiteindelijk niet waarom het echt gaat of wie we zijn. Buiten zijn en bewegen in de natuur bleek ook goed voor Moth. Ik ben ervan overtuigd dat wij mensen groen nodig hebben, het land, de bomen en planten, de natuurlijke wereld; we hebben dat echt fysiek nódig. Ook de wetenschap onderschrijft dit. Volgens onderzoekers is er een chemische reactie tussen ons lichaam en de stoffen die planten uitscheiden.” Het dakloos zijn, was niettemin ook een traumatische ervaring. „Vooral de reacties van andere mensen waren pijnlijk. Zodra ze horen dat je je huis hebt verloren, keren ze zich van je af. Alsof je een melaatse of uitschot bent. Die ervaring heeft littekens achtergelaten. Eenmaal terug in de bewoonde wereld vond ik het moeilijk om anderen weer te vertrouwen. We waren zoveel kwijtgeraakt, nota bene door toedoen van een vriend. Hoe zouden we dan ooit weer een onbekende kunnen vertrouwen?” Afgelegen boerderij Inmiddels wonen Winn en haar man in een oude, afgelegen cider-boerderij, die ze beetje bij beetje opknappen. „Een magische plek”, zegt ze genietend. „Al kostte het heel wat kracht om ons te overtuigen dat we dit aanbod moesten aannemen van een wildvreemde, die Het zoutpad had gelezen en ons als de ideale bewoners van zijn vervallen boerderij zag. Het was een sprong in het duister. Maar ik ben blij dat we het aangedurfd hebben. De landbouwgrond hier was uitgeput, onder meer door te veel gebruik van pesticiden. Juist door minder te doen, keert de natuur terug. Reeën, dassen, vlinders en uiltjes, ze zijn er tot ons grote plezier weer.” „En ook mijn vertrouwen in de mensheid komt langzaam terug. Zeker ook door de gesprekken met mijn lezers. Ik gaf hun mijn verhaal, zij schrijven mij vaak over hun problemen. In ons verdriet, in onze onzekerheid, in ons zoeken naar hoop zijn we allemaal gelijk.”

Raynor Winn: ’Natuur is onze veilige haven’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Ze verloren allebei hun partner: zoeken Bill Murray (72) en Kelis (43) nu steun bij elkaar?

Ondanks smeekbede Harry: Megxit tóch te zien in The Crown?

Stoeipoes Kim Kardashian onthult slaapkamergeheim

Actrice Margaret Qualley: ’Seksscènes zijn essentieel’