Meteen volgt er een ’reality check’ van haar baas: „In de muziekgeschiedenis hebben maar veertig vrouwen ouder dan veertig een nummer-1 hit gehad. Slechts één van hen was zwart.” De vraag die zich dan onwillekeurig opdringt is of Tracee Ellis Ross – die gestalte geeft aan Grace Davis – het over haar eigen moeder Diana Ross heeft. Maar enig zoekwerk leert dat zij met haar opmerking in de film doelt op Tina Turner.

Genoemde cijfers vormen een van de weinige referenties aan de weerbarstige realiteit in dit prettig wegkijkende feelgood-sprookje van regisseur Nisha Ganatra. Welbeschouwd is The high note een muzikale variant op haar vorige regieklus Late night. Al doet haar nieuwe film – met z’n dynamiek tussen een diva en haar bleue assistente – ook wel denken aan The devil wears Prada, maar dan minder vals én minder grappig.

Tracee Ellis Ross is duidelijk dé attractie van The high note. Zij weet van haar personage een gecompliceerde vrouw te maken die blijft intrigeren. Daarnaast blijkt de actrice nog te kunnen zingen ook. Haar chemie met Dakota Johnson mag er eveneens zijn, al heeft de voormalige Fifty shades-ster zelf met deze rol weinig in handen.

Johnson moet haar aandacht bovendien wijden aan een romantisch subplotje met een door faalangst geplaagde zanger (Kelvin Harisson jr.). Intussen is het aan Ice Cube om de cynische zakelijkheid van de muziekindustrie een gezicht te geven. Die taak is hem wel toevertrouwd.

✭✭✭