Zijn overleden medepassagier – die kind noch kraai had – blijkt Daniel na een korte beleefdheidsbabbel als nabestaande te hebben opgegeven op het landingsformulier. Een bewering die de advocaat blijft achtervolgen, terwijl hij zijn handen toch al vol heeft aan de begrafenis van zijn eigen moeder en aan zijn relatie met de autistische Louis, die nog bij haar woonde.

Wanneer Louis hoort van Padraig laatste wens – om samen met diens al eerder overleden broer te rusten in een graf op het Noord-Ierse Rathlin Island – staat hij erop dat Daniel dat regelt. Alleen dan wil hij misschien met hem terug naar New York.

Uiteindelijk leidt dat tot een doldwaze rit dwars door Ierland, met Padraig in een ecovriendelijke doodskist op de imperiaal, een charmante medewerkster van de begrafenisonderneming (Niamh Algar) als opgedrongen bijrijder, Louis op de achterbank en Daniel aan het stuur. En oh ja, ook nog met politie-inspecteur Colm Meany op hun hielen: want ergens schijnt het drietal wat wetten te hebben overtreden.

Schrijver-regisseur Aoife Crehan debuteert met The last right als speelfilmmaker en neemt daarbij net wat te veel hooi op zijn vork. Met als direct gevolg nogal variërende acteerprestaties en een warmhartig verhaal dat – ondanks voorspelbare verwikkelingen – onderweg wat lijkt te verdwalen. Maar dan wel in een prachtig groen land met ’good craic’, het Ierse equivalent van gezelligheid. Best aardig om een paar uurtjes mee stuk te slaan.

✭✭✭✩ (3,5 uit 5)