’Objectofilie’ bestaat: Hoofd op hol door kermisattractie

Haar Franstalige regiedebuut Jumbo, over een jonge vrouw die verliefd wordt op een kermisattractie, is vanaf vandaag te streamen op Picl.nl Voor Wittock begon alles met een nieuwsbericht, over een Amerikaanse vrouw die haar eeuwige liefdestrouw aan de Eiffeltoren had beloofd. Erika Labrie, oud-wereldkampioen boogschieten, gaat inmiddels al jaren door het leven als Erika Eiffel. „Net als ieder ander was ik verbaasd”, vertelt Wittock via een videoverbinding vanuit Parijs. „Maar een week later dacht ik er nog steeds aan: waarom zou je zover gaan?” Duizelingwekkend „Pure nieuwsgierigheid was het”, legt ze uit. „Ik wist toen nog niet dat ik er een film over wilde maken. Nadat Erika me genoeg vertrouwde en we langer op een intiem niveau konden praten, realiseerde ik me hoeveel emoties erachter zaten. En dus zat er ook een personage met een verhaal in.” Dat verhaal gaat over Jeanne, een jonge vrouw die een baan krijgt in een Belgisch attractiepark en daar oog in oog komt te staan met de liefde van haar leven. Niet de Eiffeltoren als minnaar, maar een metershoog, duizelingwekkend draaitoestel. Waarom koos Wittock juist daarvoor? „Ik wist vanaf het begin dat ik iets groots wilde hebben”, vertelt de regisseur. „Toen ik het attractiepark als setting bedacht, kwamen er ook meteen veel eigen jeugdherinneringen naar boven. Een hele vertrouwde, kleurrijke wereld.” Bang en opgewonden Op die manier kon Wittock haar excentrieke liefdesverhaal ook toegankelijk maken. „Zo’n attractie zorgt bij iedereen sowieso al voor emoties. Je wordt bang, opgewonden, blij. Dat zijn misschien geen romantische gevoelens, maar het geeft wel een fijne basis om kijkers een verhaal in te trekken. Intussen had ik als filmmaker heel veel mogelijkheden met alle bewegingen en lichtjes van zo’n attractie.” Wittock legt dat verder uit. „Ik wilde iets visueel maken wat je normaliter niet kunt zien of voelen. Erika legde me uit dat een object haar iets teruggeeft. Die relatie wilde ik met fantasie-scènes op beeld vangen. Voor Jeanne voelt het alsof de machine communiceert.” De hoofdpersoon in Jumbo laat haar hoofd op hol brengen: door knipperende lichtjes én tijdens een wilde rit in een van de acht ronddraaiende armen. Jumbo, zoals ze de machine noemt, is alles waar ze ooit van had kunnen dromen. „Omdat het zo’n ongewoon liefdesverhaal is, wilde ik het graag in een klassieke structuur gieten”, vertelt Wittock. „De eerste blik, gevolgd door de eerste echte klik. De voltrekking van de liefde en de eerste keer dat je met je gevoelens naar buiten treedt. Het moment dat je ontdekt dat de wereld je minnaar niet accepteert, en hoe dat je relatie weer onder druk kan zetten. Ik wilde dat iedereen het zou begrijpen. Het enige vreemde element, is dat de minnaar een machine is.” Geloofwaardig Om dat echt geloofwaardig te krijgen, moet je hoofdrolspeler van goeden huize komen. Wittock castte Noémie Merlant, die vorig jaar nog te zien was in het bejubelde Portrait de la jeune fille en feu. „Ik maakte zoveel mogelijk effecten op de set, met lichten en rook, zodat zij er ook direct op kon reageren. Maar Noémie is intussen vooral heel goed in zichzelf overtuigen. Ik kwam er onlangs pas achter dat ze al die tijd eigenlijk bang was om de attractie in te stappen. Ze herhaalde zo vaak tegen zichzelf dat ze het geweldig vond, dat dat ook echt zo leek.”