Addy van den Krommenacker is terug: in loondienst bij zus Wilma

Drie keer is scheepsrecht: maandag vindt dan toch de show Amazon bij Addy plaats. Twee keer is het evenement verplaatst vanwege nieuwe virusmaatregelen. Wel is de opzet nu drastisch anders. Straks vergapen zich geen zestigduizend mensen in de Brabanthallen aan zijn sjaals, jurkjes en blouses, maar slechts twee keer vijftig toeschouwers in Villa Maasdonk in Nuland. In dit pand vond Van den Krommenacker onderdak nadat zijn winkel eind vorig jaar failliet werd verklaard. Een feestelijke overzichtsexpositie van zijn werk zal even moeten wachten. En de couturier, die vroeger zijn uitzinnige shows zelf financierde en van geen sponsoring wilde weten, is tegenwoordig in loondienst bij zijn zus Wilma. Wel pendelt Van den Krommenacker nog altijd tussen Brabant en Milaan. Onveranderd is ook zijn enthousiasme. Opgetogen vertelt hij wie maandag hun opwachting maken: Anky van Grunsven, Antje en Romy Monteiro en Pernille la Lau. Hij appt er nog over met Britt Dekker, die hem inspireerde tot het thema nadat zij hem vroeg om een jurk met een beeltenis van haar paard George. Het valt mee met zenuwen, zegt hij. „Al heb ik een terugkerende droom dat het publiek al klaarzit en ik dan ontdek dat ik alles nog moet maken. Ik heb het te licht ingeschat en spreek mezelf toe: ’Oh kom op nou, Addy’. Maar het gaat goed komen. Ik ben zo doorgewinterd. Maar één keer heb ik een show moeten afblazen: in Sarajevo toen de koffers met de kleding niet waren aangekomen.” In 2015 kwam u in grote problemen met de Belastingdienst, maar wist een faillissement af te wenden met een crowdfundingsactie. Vorig jaar wilde u niet opnieuw bij klanten bedelen en leek uw carrière eindig. Nu herrijst u weer. Er wordt wel gezegd dat u een standbeeld verdient voor uw doorzettingsvermogen. „Ha! Er is in één jaar tijd zoveel gebeurd. Het leven is echt vreemd: alles is totaal anders. Toch ben ik alive and kicking. Na het faillissement wilde ik me terugtrekken in Milaan. Hooguit zou ik op aanvraag jurken ontwerpen. Maar alle positieve reacties op het nieuws gaven me kracht. Ik ging mijn verhaal over hoe ik als laatbloeier ontwerper werd, delen op evenementen. Mensen zeiden: ’Ik dacht dat mijn leven met vijftig ophield, maar jij bewijst het tegendeel’. Ook plaatste ik filmpjes op Facebook van hoe ik in mijn eentje op een pop ging mouleren. Ik vroeg:’ Welke stof zal ik gebruiken? Laten we samen een jurk maken’. Dat werd soms wel zo’n 468.000 keer bekeken. Daarna heb ik me op mijn webshop gestort. Stoppen is voor mij geen optie. Ik moet bezig blijven en het idee hebben dat ik iets presteer.” U werd uitgeroepen tot de Nederlandse Valentino toen u in 2007 in Rome verraste als inkoper en stylist met een eigen collectie. Heeft u die verwachting waargemaakt? „Alles wees erop dat ik het zo ver zou schoppen. Binnen een jaar had ik grote klanten uit Dubai, Kazachstan en Rusland. Investeerders beloofden gouden bergen, wilden winkels voor me openen. Iedere keer was ik dicht bij een grote internationale doorbraak. Uiteindelijk kwam die diepe crisis. Ik herinner me dat ik op de loopband het nieuws bekeek en dacht: ’Dit gaat niet meer goed komen. Iedereen is nu zo in mineurstemming’. Ik ben teruggekeerd naar mijn harde kern in Nederland. Nee, dat wereldwijd succes achterwege is gebleven, zie ik niet als een groot gemis. Ik heb in die tijd zó genoten.” Hebben uw zakelijke problemen een levensles opgeleverd waarvan anderen profijt kunnen hebben? „Natuurlijk heb ik niet alles goed gedaan. Maar in tegenstelling tot andere couturiers werkte ik vanuit een winkel in plaats van een atelier. Dat brengt kosten met zich mee en daarbij moest ik ook nog winkelmanager zijn. Alsmaar heb ik gehoopt op een grote overname. Zo ben ik: dit ga ik vandaag doen en morgen komt er vast een ommekeer. Een echt rigoureuze fout bij mezelf kan ik niet aanwijzen. Wel wil ik alles graag op mijn manier doen. Mijn boodschap aan jonge ondernemers is toch: geloof in jezelf. Andere mensen in mijn positie waren misschien allang bij de pakken neer gaan zitten.” Kun je ook te veel in jezelf geloven? „Nee hoor. Ik denk dat ik in de jaren tussen mijn belastingschuld en het faillissement eerder te veel naar andere mensen heb geluisterd. Als ik mijn eigen koers was blijven varen, had ik het misschien nog gered. Nu werk ik voor mijn zus, we zijn de jongste twee uit een gezin van zes. Zij vult mij heel goed aan.” Lacht: „Van familie kun je meer hebben.” Een mooie opsteker was dat, terwijl achter de schermen de zakelijke problemen zich al opstapelden, u de Meilandjes kleedde voor het Televizier Gala. „Jonge mensen kennen me daar van. Laatst stootte in de supermarkt een meisje haar vriendin aan: ’Kijk, hij is van de jurk van Britt Dekker’. Daar kan ik om lachen, maar het is wel jammer als onbekend is wat ik nog meer heb gedaan. Dat besef ik vooral sinds het overlijden van mijn vriendin Sandra Reemer. Zij was altijd bezig met een volgend project en weigerde achterom te kijken. Soms vroeg ik vergeefs: waarom zing je tijdens dat optreden niet je songfestivalnummers? Na haar dood kreeg ik haar plakboeken. Tijdens het doorbladeren bedacht ik: wat heb je daar nu nog aan? Toen heb ik me voorgenomen te genieten van mijn triomfen. In een overzichtstentoonstelling kan ik een compleet beeld van mijn werk tonen, van de kroningsjurken tot de bruidsjaponnen van Truus van Gaal tot en Chantal Janzen. Ik ben al voorzichtig begonnen met het terugvragen van de koninklijke jurken, zoals van prinses Irene.” Wat vond u van de trouwjurk van Sylvie Meis, gemaakt in Tel Aviv? Het zou mooi zijn geweest als een van oorsprong Brabants meisje bij u had aangeklopt. „Hij was prachtig en zat perfect, al houd ik zelf niet zo van strapless. Omdat je op foto’s of een tv-scherm vaak alleen het bovenstuk ziet, vind ik bijvoorbeeld een elegante strik mooier. En ach, het zijn tegenwoordig de stylisten die bepalen welke ontwerper voor een ster aan de slag gaat. Die gaan misschien liever naar Gucci. In haar begintijd heb ik Sylvie trouwens wel gekleed. Laatst kwam Estavana (Polman, die een jurk van Van den Krommenacker droeg tijdens een lunch bij het koninklijk paar, red.) met Rafael van der Vaart bij mij langs. Rafael herinnerde zich dat ik ooit voor Sylvie een gele jurk had ontworpen. Hij wist nog alle details: dat we met Sylvie en ook Sabia Boulahrouz op een boot van het blad FHM waren.” Met een knipoog: „Ik kan wel zeggen dat ik als een van de weinigen Sylvie helemaal naakt heb gezien.” U wilt met uw onderwerpen de schoonheid van het lichaam van de vrouw benadrukken. Wat vindt u van de body positivity-trend? „Maandag loopt er voor het eerst een wat voller model in mijn show. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat. Vaak merk ik dat bezoekers ervan in de war raken. Zo van ’er liep er wel eentje bij die wat zwaarder was hè?’ Je hoort mij zeker niet zeggen dat ik maatje 34 mooier vind. Al is het beeld waarvan ik al als jongen houd dat van schrijdende Grace Kelly’s in wapperende jurken. Maar bijna al mijn klanten voor wie ik exclusief ontwerp, zitten boven maat 42. Ik ben juist trots op het moois dat ik voor hen maak.” Is er een trend waarvan u gruwelt? „Waar ik veel moeite mee heb gehad, is dat vrouwen door Kim Kardashian hun achterwerk zo willen benadrukken. Ik ben opgegroeid in een tijd dat je dat liever wilde bedekken in plaats van daar stretch-stof te dragen. Een moeder en een dochter kwamen bij me voor een bruiloft. De dochter zei: ’Ik wil meer billen’. Hoe krijg je meer billen in een jurk als je die niet hebt? Uiteindelijk heb ik in Milaan een soort broekje gekocht met foamvulling. Daarna zei de moeder: ’Ik wil het ook’. Toen ze beiden weer kwamen passen, heb ik foto’s gemaakt. Ik zei: vinden jullie het erg als ik het niet mooi vind? Uiteindelijk hebben ze het gelaten.” Aan de andere kant wonen, nu er nauwelijks feestjes zijn en veel wordt thuisgewerkt, veel vrouwen bijna in hun joggingpak. „Daarom heb ik me voor mijn prêt-à-porter-lijn gericht op meer dagelijks: kaftans, veel tricot. Zelf moet ik er enorm aan wennen dat je nergens meer naartoe gaat op een dag. Soms stap ik uit bed, wil ik snel iets op de computer doen en schiet dan een joggingbroek aan. Maar nog geen vijf minuten later denk ik: nee, Addy, ga douchen, ga scheren. Daar voel ik me gewoon lekkerder bij. Ik moest met iemand facetimen en die zei lachend: ’Addy, zit je daar nu met een stropdas om?’ Ja, dus. Anders kan ik gewoon niet presteren.”