Collega’s eren legendarische MR. VERONICA

Vandaag is het precies 45 jaar geleden dat de roemruchte Nederlandse zeezenders voorgoed zwegen. Om 18.00 uur precies werd, net voor de Scheveningse kust, letterlijk de stekker uit Radio Veronica getrokken, nadat ROB OUT de dramatische, legendarisch geworden woorden had uitgesproken: „Bij het afscheid nemen van Veronica sterft ook een beetje de democratie in Nederland. Dat spijt mij... voor Nederland.” Veronicamedewerkers komen vandaag bijeen in het 192 Museum in het Gelderse Nijkerk, om dat moment te gedenken en ook voor de presentatie van de langverwachte biografie van Rob Out (1939-2003), die door BERT VAN DER VEER is geschreven. Zijn levensverhaal leest als een schelmenroman, maar ook als het portret van een ziener en iemand die nadrukkelijk de bijl aan de wortels van het omroepbestel zette en van piraat Veronica een publieke omroep wist te maken. Maar de bijeenkomst vanmiddag heeft ook een trieste reden: het museum, grotendeels gesponsord door LEX HARDING (74), gaat sluiten – in tegenstelling tot tv-zender 192TV, die gelukkig wel blijft bestaan – tot groot verdriet van onder anderen TINEKE DE NOOIJ die er vanmiddag bij zal zijn. Jammer? „Ja, hartstikke jammer. Jongens, dit is cultureel erfgoed! Die spullen die daar staan, als je ziet met welke apparatuur wij daar toen werkten, dat is nu al geschiedenis geworden. Daar moet je heel voorzichtig mee omgaan, over tweehonderd jaar is dat De Nachtwacht. Ik begrijp Lex wel, als er elke maand zoveel geld bij moet, maar het is zo zonde. In Hoek van Holland staat dat leuke Museum RockArt, met gitaren van The Motions en Golden Earring. De hele Nederlandse popgeschiedenis zie je daar. Zoiets zou dat moeten zijn. Of geef het een plek in Beeld en Geluid. Het Veronicaschip is ook al grondig verpest. Dat heeft in Antwerpen en Maastricht gelegen en als nachtclub dienst gedaan, nu dobbert het in Amsterdam, maar de eigenaar weet duidelijk niet wat hij ermee wil. Het is doodzonde, dat had natuurlijk het Veronicamuseum moeten zijn, de plek waar het gebeurde.” Waar was jij, vandaag 45 jaar geleden? „In de tuin van de studio in Hilversum. We waren het pand uitgezet door de politie, omdat er een bommelding was binnengekomen. We zochten troost bij elkaar, het was toch een moeilijk moment en er zijn heel wat tranen gevloeid. Een stukje geschiedenis werd afgesloten.” Nou... Je hebt nooit kunnen denken nu nóg aan het werk te zijn? „Nee, en ook niet wat we destijds hebben losgemaakt. Wij zaten zeeziek te worden op dat schip en we deden maar wat. Ik was negentien en schreef reclameteksten, maakte commercials. Maar twee hele generaties zijn met ons opgegroeid en zaten aan de radio gekluisterd. Toen ik negen jaar geleden bij MAX weer radio ging maken, zeiden mensen: ’Wat leuk om je weer te horen!’ Ik vond dat eerst niet leuk, voor díe omroep, maar later besefte ik dat het dat natuurlijk wel was. Veronica is onderdeel van mijn leven, en ik ben er trots op.” Legendarisch zijn de verhalen over, met name, Rob Out. „Ik ben gisteren aan het boek van Bert begonnen en heb meteen doorgelezen tot pagina 91. Oh, oh, oh, die man heeft wat teweeg gebracht in Hilversum en niet voor niets zingt zijn naam, zestien jaar na zijn dood, nog steeds regelmatig rond. Maar ik moet zeggen: al die ruzies en aanvaringen, dat viel in mijn geval verdomde mee. We respecteerden elkaar en mochten elkaar graag. Hij was een gigantische vrouwenversierder, maar tussen ons speelde dat helemaal nooit. Ik was zijn maatje en dat ben ik altijd gebleven.” In het boek wordt ook het mysterie ontrafeld van een incident uit 1983. Out was toen samen met zijn secretaresse GEORGINE ’GENE’ VAN DOORN in het Veronicapand. En op de een of andere manier was zij daar van het balkon van Robs kamer gevallen. Of misschien geduwd? Er was een glaasje wijn gedronken en ineens lag zij beneden. Maar de zaak moest zo snel mogelijk in de doofpot, al bleef die in de Hilversumse omroepcafé’s iedereen veel stof tot gesprek leveren. Van der Veer achterhaalde de ware toedracht, en die blijkt minder spectaculair dan jarenlang werd gefluisterd. De tegenwoordig in Afrika wonende Gene doet voor het eerst zelf haar verhaal: „Rob was al naar beneden, hij liep naar zijn auto en ik riep hem na. Ik zat nog op de balustrade en verloor mijn evenwicht. Rob bracht me naar het ziekenhuis, waar ik een gebroken rugwervel bleek te hebben.” Een anekdote die Mr. Veronica ook mooi typeert, is het verhaal dat hij met wat collega’s aan de vergadertafel zit en zegt zijn goede vriend SILVIO BERLUSCONI wel even te bellen. Hij krijgt de Italiaanse, dan, mediamagnaat in een keer aan de lijn en er ontvouwt zich een lang en hartelijk gesprek in het Engels. Pas dagen later leest een van de aanwezigen ergens dat Berlusconi die taal helemaal niet machtig is! Tineke moet er vreselijk om lachen: „Wat een geweldig verhaal. Ja, typisch Rob. Zijn naam zal vanmiddag ook nog vaak vallen.” Drank, vrouwen, te hard rijden en tal van ongelukken die telkens goed afliepen. Hij reed zelfs tot wel wel 150 kilometer per uur... door de bebouwde kom van Amsterdam! Herinneringen aan Rob Out komen vaak op hetzelfde neer. Hij presteerde het zelfs een paar keer om met zijn sportwagen, in de buurt van zijn geweldige Gooise villa, steeds weer op dezelfde plek in de berm te belanden. Tot de dag van vandaag heet die plek in de volksmond: de Rob Out-bocht. Op het Mediapark, waar straten en lanen naar iconen uit de Nederlandse radio- en tv-geschiedenis zijn vernoemd, ontbreekt de zijne nog steeds. Biograaf Bert van der Veer doet de namencommissie de suggestie aan de hand dan maar de bar zijn naam te geven. Tineke: „Rob Out Bar, dat klinkt nog prima ook!” Tineke zelf geniet nog na van haar zomervakantie, die zij met enkele kleinkinderen doorbracht in een huisje aan het Comomeer. „Ik vind het nogal wat, dat die met hun oma weg willen. Negen, zeventien en negentien zijn ze en hun aanhang achttien en twintig. Het was een echte Italiaanse vakantie, met zwemmen in het meer, pasta en ijs eten. Een geweldige tijd was het.” Het leven lacht je weer toe, na het overlijden van je man? De dood van PETER heeft er flink ingehakt, ja. Veel meer nog dan ik had kunnen denken. Je kunt ook zeggen: aan zijn lijden van ruim dertien jaar is een einde gekomen. Dat is ook wel zo, maar je moet toch door dat hele rouwproces heen. Maar gelukkig zijn er vrienden die leuke dingen met me doen. Lekker weg af en toe, en mijn werk natuurlijk. Dat heb ik teruggebracht van vijf dagen in de week naar twee. De eerste weken had ik geen idee wat ik met die extra vrije tijd aan moest, maar nu vraag ik me af hoe ik het vroeger allemaal gedaan heb.” En je gezondheid helemaal goed? „Ja! Er zijn wel wat dingen, ik loop met een stok, maar daar moet je niet te veel over zeuren. Mensen die steeds klagen: mijn hart, mijn weet ik veel. Daar hou ik niet zo van. Gewoon lekker doorgaan en dingen doen. Het heeft ook voordelen. Mijn boodschappen worden nu netjes in de auto gezet.” En straks weer naar Zuid-Afrika? „Maar natuurlijk. Daar heb ik zelf een vakantiehuisje en twee vriendinnen van me wonen aan het Krugerpark, waar ik ga logeren. Als je daar dan op het balkon zit en er komt ineens een giraf langs wandelen. Dat is toch onbetaalbaar?” Wie hoop je vandaag allemaal terug te zien? „Iedereen die er nog ís. Er zijn er nogal wat weggevallen, de laatste jaren. GERARD DE VRIES is dood. HANS MONDT was de eerste. Maar Lex zal er zeker zijn. En WILL LUIKINGA. De mensen met wie ik dat enorme Veronica-avontuur heb beleefd. En het wás een avontuur hoor, dat kun je wel lezen in die biografie van Rob Out.”