Jean Thomassen: ’Ik heb alles aan INE VEEN te danken’

Maar INE VEEN, de voormalige actrice, ballerina en publiciste ontbrak. Haar afwezigheid was schrijnend: ze is ernstig ziek, heeft zich opgesloten in haar huis en wil niemand meer zien… JEAN THOMASSEN: „Zij lijdt aan algehele malaise.” EEN DRAMA, DAT OOIT BEGON ALS EEN SPROOKJE. „Zonder haar had deze tentoonstelling nooit plaats gevonden. Intens verdrietig dat ze er zelf niet bij kon zijn.” In Museum Slager in ’s-Hertogenbosch had fijnschilder Jean Thomassen (70) met zijn INE intens willen genieten van de overweldigende belangstelling voor de overzichtstentoonstelling van zijn magisch realistisch werk (te zien tot en met 13 oktober). Vernissage De door HENK VAN DER MEIJDEN (82) geopende vernissage, de oud-journalist stond aan de wieg van hun romance, was zó druk bezocht dat de nooduitgangen en branddeuren in de zaal moesten worden opengezet omdat er ’bijna geen lucht meer was’. Maar de euforie werd overschaduwd door de afwezigheid van Ine (81) zelf, de geliefde en muze van de kunstenaar, maar ook de vrouw die hem ontdekte, in hem geloofde, hem in zijn arme dagen onderhield, doeken en schildersmateriaal kocht en de weg uitstippelde die zou leiden tot nationale en internationale erkenning. Maar Ine, zelf ooit een gevierd actrice, fotomodel, ballerina, zangeres en actrice, is al lang de Ine Veen van vroeger niet meer. ’Verbijsterend indrukwekkend in haar veelzijdigheid’, schreven de kranten ooit over haar. Ze danste voor PRINS REINIER en PRINSES GRACIA van Monaco en zelfs voor de SJAH VAN PERZIË en stond in eigen land op het toneel met grote namen als KO VAN DIJK, TON VAN DUINHOVEN en MARY DRESSELHUYS. Ook in tv-series als De glazen stad, Dynastie der kleine Luyden, beiden geregisseerd door WILLY VAN HEMERT, liet ze zich gelden. Maar de ster is gedoofd. Ine slijt haar dagen al jaren thuis in bed, in het Noord-Hollandse Heiloo, omdat ze chronisch ziek is en aan helse pijnen lijdt. Ze ontvangt geen bezoek en neemt de telefoon niet aan. Kans op herstel is nihil. Jean Thomassen vertelt: „Het heet algehele malaise. Het is veertig jaar geleden begonnen toen Ine ruzie kreeg met een paar mensen die woonruimte bij haar hadden gehuurd. Die huurders hebben haar van drie- naar twee hoog gegooid, waarbij ze haar staartbeen brak. Helaas heeft niemand dat in het ziekenhuis gezien.” Lijdensweg Hij beschrijft de lijdensweg die volgde. „Jaren later kreeg ze enorme rugklachten. Een bevriend radioloog die Ine op mijn verzoek uitgebreid onderzocht, ontdekte dat de onderste rugwervels helemaal scheef gegroeid waren en het kraakbeen uit een aantal wervels was verdwenen.” „Daarnaast heeft ze al ernstige maagklachten, omdat haar maagpoort niet meer werkt. Een paar jaar geleden is ook haar galblaas verwijderd. Ik had de artsen nog zo gewaarschuwd dat Ine slecht tegen anesthesie kan, maar die kreeg ze toch en was zo zwaar dat je er een olifant mee plat krijgt. Ine kon maanden niet meer in rechte lijn lopen en is uiteindelijk ook letterlijk omgedonderd. En of het allemaal nog niet genoeg was, liep ze tijdens een endoscopisch onderzoek, nota bene op de heetste dag van het jaar, een zware infectie op. Daar slikt ze nóg pillen voor. Het is bij Ine een neerwaartse spiraal. Nu zeg ik: de koek is op.” Mentaal is ze nog wel sterk? „Ook dat niet. Ze heeft een tijdje geleden een depressie gehad, dat kan ook niet anders met al die ellende die op haar dak kwam. We hebben ook ruzie gehad met een uitgever. Ine heeft een boek geschreven over PIM FORTUYN. Vier drukken in korte tijd, het was een béstseller. Maar ze heeft nooit één stuiver gekregen. Dat proces loopt nog steeds.” Je bent nu mantelzorger? „We hebben thuiszorg, maar ik kleed haar aan, kook, was en doe de boodschappen. Daarom sta ik om drie uur ’s nachts op, want ik moet óók schilderen. Ik werk driehonderdvijfenzestig dagen per jaar, heb soms wel vijf jaar voor één schilderij nodig. Als ik in mijn atelier zit, slaapt Ine slaapt nog. Om elf uur maak ik haar wakker en ontbijten we samen.” Tot de dood ons scheidt? „Het gaat zelfs verder. We laten ons cremeren, dat is zo afgesproken. Mocht Ine eerder doodgaan dan ik is het mijn taak alles te regelen en daarna kom ik ook. Ik heb een albasten vaas gekocht, die ik ga beschilderen, het wordt een kunstwerk. In de vaas komt onze as met wat bladgoud . Zo zijn we voor altijd samen.” Waar wordt de as uitgestrooid? ’Nergens. De vaas gaat naar een stichting, die onze belangen behartigt. Wat moeten we anders? Ine is de laatste jaren alleen met haar katten en vogels bezig. We hebben nauwelijks familie en geen kinderen. We hebben alleen elkaar. Ine heeft weleens gezegd: ’Als jij eerder gaat, wil ik een spuitje, want dan heeft het leven voor mij ook geen zin meer.”’ Henk van der Meijden heeft jullie destijds samengebracht. „Hij vertelde in zijn openingsspeech in Museum Slager over een interview met Ine in De Telegraaf. Die krant, die al tamelijk oud was, had ik van mijn moeder gekregen. Tot mijn stomme verbazing zag ik een foto staan van een beeldschone vrouw. Ik dacht meteen: ’Díe moet ik schilderen!’ Ja, het werd een obsessie. In een briefje aan Henk vroeg ik of hij die foto wilde opsturen. Dat gebeurde niet, maar mijn verzoek werd wel aan Ine doorgegeven. Ze is een heel apart mens, toen al, en stuurde een pasfotootje uit zo’n apparaat. Daar sta je dan, of je door een bij bent gestoken. Ik kon de foto niet gebruiken en liet dat ook weten. Uiteindelijk kondigde ze aan een paar weken later bij me langs te komen, als ze ’toch in de buurt was’ voor opnamen van de film Chinese Kung Fu against Godfather met BRUCE LEE aan de Scheveningse boulevard.” „En inderdaad is ze gekomen. Ik herinner me nog dat er bij mij werd aangebeld, ik woonde toen nog in Den Haag. Heel raar, want mijn vriendinnen hadden altijd de sleutel. Ik druk op het knopje van de deuropener en zie beneden in het trappengat Ine staan. Ze kwam naar boven, zag een schilderij en was verkocht. Zo is het met ons begonnen.” „Op een dag had ze een pakje voor me meegenomen. Ik maakte het open en zag twee ringen, waarvan één met een briljant. ’Vanaf nu zijn we verloofd’, zei Ine. Ik sputterde nog even tegen: ’Had je dat niet eerst met mij kunnen overleggen?’ ’Nee’, antwoordde ze. ’Ik heb beslist dat wij verloofd zijn. Maar verbeeld je niets, want wij gaan niet trouwen.’ En dat heeft ze tot op heden volgehouden. Wij zijn dus sinds 23 juli 1974 verloofd.” Je hebt je erbij neergelegd? „Zeker. Ik zou ook geen andere vrouw willen. Ine is de allerliefste, de allermooiste, mijn meest dierbaarste. Ze heeft zóveel voor me betekend, ook in mijn werk. Ze vocht voor mij, stapte galerieën binnen en vroeg of ik er kon exposeren. Dankzij haar kon ik meedoen aan een groepstentoonstelling in Artim In Den Haag, met CAREL WILLINK, JOHFRA en DIANA VANDENBERG. Ine kwam samen met MATHILDE WILLINK, die haar vriendin was, kijken. Het absurde realisme is een officiële stroming geworden in de wereld en daar ligt Ine aan ten grondslag aan. Ik heb álles aan haar te danken. Ze is de vrouw van mijn leven.”