Column: de coronacrisis schudt ons door elkaar

Montessorianen vinden het belangrijk dat je leert ordenen. Kleine kids besteden veel tijd aan allerlei sorteerwerkjes. Bakken knopen die je op kleur moet uitzoeken. Pasta’s waarbij je de elleboogjes bij de elleboogjes doet en de wokkelpasta’s bij de wokkelpasta’s. Knikkers Ik werkte graag met de knikkers. De emmer met knikkers in alle kleuren was prachtig, altijd een beetje smerig, en ook heel zwaar. Als je er mee door de kleuterklas naar je werkkleedje zeulde, moest je oppassen dat de knikkers er niet uit rolden. Prachtige gekleurde knikkers. Soms pakte ik er een en droomde dan weg in de glazen kleurenkern die in het midden van het glas gevangen zat, waar de kleuren door elkaar heen liepen en tot leven kwamen als je de knikker een beetje liet draaien. Sorteren De juf moest me soms aantikken omdat ik wegdroomde in mijn eigen magische gekleurde knikkerwereld. Dan knipperde ik met mijn ogen en ging ik blijmoedig verder met sorteren. Je kon ze op verschillende manieren ordenen. Op grootte – de bonken bij de bonken en de pukkies bij de pukkies. Of op kleur. Op streepjesknikkers en stippelknikkers. Op glazen knikkers, loden knikkers, keramiek knikkers. Op een topdag van hoogstaand methodologisch inzicht, dat me later goed van pas is gekomen in promotieonderzoek, deed ik verschillende parameters tegelijk. Dan had ik bakjes met grote, gestreepte, glazen knikkers en bakjes met kleine, blauwgrijsgetinte keramiekknikkers. Herordening De laatste dagen voelt het of er een onzichtbare hand onze wereldwijde bak met knikkers aan het opschudden is. We herordenen. Sorteren onszelf terug in bakjes. Reizigers over de hele wereld gaan terug naar huis. Wegen vallen stil. Kinderen die wel erg veel op de buitenschoolse opvang zaten, leren hun vaders en moeders weer kennen. Er is terugkerend respect voor leiderschap. We herinneren ons dat vriendschap met de buren uiteindelijk wezenlijker is dan met je netwerkpartner over zee. We stoppen met spullen kopen die we niet nodig hebben. We herwaarderen de mensgerichte beroepen in de zorg, veiligheid, onderwijs. De natuur neemt het op sommige plekken weer over en zwijnen lopen door de straten. Glassplinters Knikkers schudden is dood- en doodeng. Degene die de knikkerbak nu vasthoudt is ruw. Er vallen te veel knikkers buiten de bak. Breekbare knikkers. Ouderen, vluchtelingen, psychiatrisch patiënten, zieken, ondernemers. Ze vallen in kleine glassplinters stuk op de stenen vloer. Het lukt ons maar nauwelijks om de scherven op de vegen. In ben zo benieuwd. Of we de herordening uiteindelijk omarmen. Dat het fijn is dat we weer thuis zijn gekomen. Of dat we ooit, als het schudden is gestopt, liever weer willen spelen in die grote, gekleurde, chaotische, beetje gore bak. Danielle Braun is corporate antropoloog en directeur van de Academie voor Organisatiecultuur. Reageren? Mail naar vragen@dft.nl.