Drie jaar na eerste coronalockdown: ondernemer kijkt vooruit

Zondag 15 maart 2020 is een dag die veel ondernemers niet snel vergeten. Die namiddag kondigde het kabinet de eerste lockdown aan. Drie ondernemers kijken terug op de periode waarin hun bedrijf opeens stil kwam te liggen: „Ik heb het er nog steeds moeilijk mee, maar ben ook ongelooflijk trots op mezelf.” ’Zou het niet nog een keer kunnen’ Zonder schulden heeft Liz’Amore Bruidsmode de coronacrisis achter zich gelaten. „Maar het is echt een rottijd geweest”, vertelt Isolde Debrabandere terwijl ze vecht tegen haar tranen. „Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee”, verontschuldigt ze zich, „maar ik ben tegelijkertijd ook ongelooflijk trots op mezelf.” Met de opleving van het virus afgelopen najaar in China en de lockdown die daarop volgde, sloeg bij Debrabandere de schrik om het hart. „Als we nog een keer een lockdown krijgen, dan trek ik de stekker eruit, heb ik toen gezegd. Hoeveel pijn me dat ook zou doen, ik denk gewoon niet dat ik het nog een keer zou kunnen. Het heeft me echt heel veel energie gekost.” Na jarenlang in loondienst bij bruidsmodezaken te hebben gewerkt, besloot Debrabandere (56) in 2019 de stap naar het ondernemerschap te wagen. Ze huurde een winkelpand, investeerde fors in een nieuwe collectie bruidsjurken, professionele naaiapparatuur en een website, om in oktober 2019 de deuren van haar bruidsmodezaak te openen. Vijf maanden later volgde de lockdown. „Ik heb nu nog steeds trouwjurken hangen die klanten al vóór maart 2020 hebben besteld. Ze trouwen pas later dit jaar.” Voor steun kwam ze het eerste jaar niet in aanmerking, omdat ze als starter in 2019 te weinig omzet had gedraaid. Maar de huur liep wel door, net als de andere vaste lasten. „De pandeigenaar wilde de huur niet verlagen, wel ging hij coulant om met de betalingstermijnen en energielasten.” De belasting heeft ze ook altijd netjes betaald. Dat het gelukt is om schuldenvrij de coronacrisis door te komen, heeft ze naar eigen zeggen aan haar doorzettingsvermogen, harde werken en creativiteit te danken. „Tijdens de lockdowns heb ik er ander werk naast gedaan en heb nieuwe concepten bedacht zoals een virtuele pasafspraak. Ik videobelde met toekomstige bruidjes die een jurk zochten. Ze gaven hun wensen door waarna ik in een vervolgsessie enkele poppen liet zien, aangekleed met hun potentiële droomjurken.” Ook bracht ze huisbezoeken. „Dan was ik vijf uur bezig met één klant, sjouwde heel wat spullen mee en moest soms tientallen kilometers rijden.” Toch kreeg ze het pas na de lockdowns echt druk. Zowel aanstaande bruiden die al een jurk hadden uitgekozen, als nieuwe klanten kwamen tegelijk met verzoeken. „Ik heb vorig voorjaar dagen van acht uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds gemaakt om alle jurken op tijd op maat te maken. Alles kwam samen en nee zeggen is geen optie.” ’Door pech heeft het mij een paar ton gekost’ De oneerlijke verdeling van de coronasteun zit ondernemer Richard Bultink nog steeds dwars. „Je moest de mazzel hebben om in de juiste periode omzet te hebben gemaakt. Ik ken seizoenbedrijven die in een bepaalde periode nooit omzet maken en toch steun hebben aangevraagd en gekregen, terwijl ik al twintig jaar ondernemer ben en de eerste perioden niets kreeg, omdat ik vanwege een verbouwing dicht was in 2019.” Bultink transformeerde in dat jaar zijn tennishal in ’s-Gravenzande naar indoor entertainmentpark The City. „Bepaalde bedrijven hebben hele zware lasten moeten dragen, waaronder The City, het heeft mij een paar ton gekost.” De schade inhalen kan Bultink naar zijn mening niet. „De omzet die ik nu maak, had ik anders ook wel gehaald.” The City biedt divers entertainment waaronder lasergamen, bowlen en vr-gamen. „Verplichte sluiting hoort niet bij een normale bedrijfsvoering. Daarnaast hebben we lange tijd maar een heel beperkt aantal klanten binnen mogen laten. Dat heeft ons meer gekost, dan opgeleverd. Terugkijkend denk ik dat het beter was geweest de tent helemaal dicht te houden tot alles achter de rug was. Maar je hebt natuurlijk ook de verantwoordelijkheid voor je medewerkers.” Bultink zegt de coronacrisis te hebben overleefd, omdat hij het nodige vet op de botten had. „Daarnaast hebben we het pand in eigen bezit, dus geen maandelijkse huurbetalingen. Door mezelf drie jaar geen salaris uit te betalen, probeer ik weer een buffer op te bouwen. We leven van het inkomen van mijn partner.” Het gaat Bultink nu weer voor de wind, dus het liefst vergeet hij de afgelopen drie jaar zo snel mogelijk. Wel moet hij de laatste periode steun weer terugbetalen. „Tijdens de coronacrisis ben ik zelf in alle regeltjes gedoken, maar ik heb nu alles over de schutting gegooid. Ik laat het aan mijn accountant en kijk vooruit. Het gaat nu goed met The City.” ’De ervaring iets nieuws op te zetten was super’ „Uiteraard had ik liever gehad dat er nooit corona was geweest, maar de ervaringen die ik tijdens de lockdowns heb opgedaan, had ik niet willen missen.” Michael Hermans, directeur van standbouwbedrijf The Inside, zag zijn omzet in maart 2020 naar nul gaan. Al het werk kwam stil te liggen. Het bleek echter de start van een zeer drukke periode. „Ik had zeventig man personeel in dienst, maar geen werk meer. Ik moest iets verzinnen om ze aan het werk houden en omdat we veel met hout werkten, kwam ik op het idee van houtskeletbouw.” Een idee dat is uitgegroeid tot een bloeiend bedrijf, The Inside Living, waar wekelijks drie kant-en-klare vakantiewoningen de fabriek uitrollen. „Compleet met keuken en badkamer. Op de standplaats hoeven we het huis alleen aan te sluiten op stroom, water en afvoer.” Eind dit jaar hoopt hij quitte te draaien. Hermans is vooral trots op zijn medewerkers: „Ze hebben zich tijdens de lockdown enorm flexibel opgesteld en waren bereid heel ander werk te doen dan ze gewend waren. De ervaring om iets nieuws op te zetten met het hele team was super.” Nu er weer volop beurzen en evenementen zijn, komen ook bij het standbouwbedrijf weer volop opdrachten binnen. „De omzet lag in 2022 al hoger dan in 2019. Deels door de hogere materiaalkosten, maar ook omdat veel concurrenten tijdens corona te veel afgeschaald zijn en nu geen mensen kunnen vinden.” Hermans heeft circa de helft van zijn mensen tijdens de lockdowns in dienst gehouden en het standbouwbedrijf is nu met zeventig man weer op volle sterkte. „Ik zit in de goeie uithoek van het land, waardoor ik geen moeite heb om personeel te vinden”, verklaart hij. The Inside is gevestigd in Deventer, de houtskeletbouwactiviteiten zijn al tijdens corona verplaatst naar Hardenberg in de Achterhoek, en daar werken negentig mensen. Ondanks zijn succesverhaal spreekt Hermans van een pittige periode: „Je moet elke keer anticiperen op veranderingen en dingen bijstellen. Maar ik kijk er positief op terug, zonder lockdowns was The Inside Living er immers niet geweest.”

Drie jaar na eerste coronalockdown: ondernemer kijkt vooruit

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Crypto-avontuur Lindsay Lohan eindigt in drama: tienduizenden dollars boete

Column: saladecrisis stelt Engelse centrale bank voor duivels dilemma

Sushi bezorgende ambtenaar gefilmd en daarna ontslagen

Luchtvaart geeft het op: ’Spookvliegveld Lelystad voorgoed op slot door BBB’