Column: Chapeau voor de onbereikbare ondernemer

Ook als je belt en zijn welkomboodschap beluistert, dan weet je dat je een (engelen)geduld moet hebben. Hij is namelijk klip en klaar: „Ik bel niet terug!”

Twee maanden vóórdat hij vertrok stuurde hij nog wel een vrolijk e-mailbericht naar zijn klanten met de heldere aankondiging dat hij vanaf datum X tot aan datum Y heerlijk op reis zou zijn met zijn vrouw. „Als er nog spoedopdrachten zijn, dan gelieve die nu te melden. Anders bent u pas weer aan de beurt na datum Y.”

Wow – denk ik dan. Dan heb je lef.

Je moet wel héél zelfverzekerd zijn dat klanten niet bij je afhaken omdat je ruim twee maanden nergens op reageert. Klanten hebben immers ook deadlines, afspraken en belangen. Wat je ook doet als ondernemer of met je bedrijf: je bent altijd onderdeel van een keten. Toch? En daarbij hoort een zekere verantwoordelijkheid. Deze ondernemer kan het echter allemaal niet schelen: hij vertoeft tien weken in de jungle en laat letterlijk de boel de boel.

Positief jaloers

Petje af! Ik heb dat niveau van lef nog lang niet bereikt. Ik weet ook niet of ik het ooit zal bereiken ondanks dat ik na 18 jaar ondernemerschap mijn Pappenheimers zou moeten kennen. Natuurlijk zou ik het wel willen, maar deze vorm van laat-de-boel-de-boel zit niet in mijn DNA. Feitelijk ben ik dus positief jaloers op deze ondernemer die niet alleen een leuk maar… ook een heel verstandig besluit heeft genomen.

Hij raakt op inspirerende wijze de ware essentie; je onderneemt niet voor je klanten. Je onderneemt voor jezelf.

Hollen en vliegen

Het allerbelangrijkste in je eigen zelfstandige bestaan is immers onverminderd je persoonlijk welzijn, je gezondheid en je geestelijke rust. Hij was daar in zekere zin aan toe. Niet dat hij uitgeblust was, maar het was wel even mooi geweest. In de twaalf jaar van zijn redelijk succesvolle zzp-bestaan was het dagelijks hollen en vliegen waarbij de intrinsiek benodigde passie verloren ging, omdat deadlines de aandacht bleven opeisen. Vaak ook nog door opportunistische klanten, die van alles willen maar uiteindelijk nooit op tijd de rekening betaalden.

Toen ik hem – vlak voor zijn vertrek vroeg – of hij alles ‘uit’ had gezet omdat hij nu eens echt goed wilde uitrusten, was zijn antwoord ontkennend. „Vakantie is niet om uit te rusten. Vakantie is om te genieten,” zo stelde hij. En daarom is alles dichtgedraaid. Hij ziet het allemaal wel weer als hij terugkomt.

Precies daarom is hij volledig onbereikbaar.

Hoewel…..? Als ik er zo eens over nadenk, dan is hij nu bereikbaarder dan ooit.

Juist ja. Voor zichzelf.