Mary’s groene geheim

Op de vraag of de opbrengst van de kaartjes voor de tuin genoeg is voor het onderhoud, klinkt een uitgelaten lachsalvo rond de keukentafel van het huis uit 1720. Hier woont Mary sinds september met haar man Aart Jonkers, docent aan de rechtenfaculteit van de Universiteit van Amsterdam, en hun drie kinderen. Joseph, drie maanden oud, is de jongste. ,,Er komen tussen de 5000 en 8000 bezoekers per jaar”, zegt Mary. ,,De meesten in georganiseerde tuinreizen en dan vooral uit het buitenland. Duitsland, maar ook Japan en Australië. ,,Zij kunnen wandelen over het hele landgoed wandelen, opengesteld in het kader van de Natuurschoonwet. Alleen voor de tuin is een kaartje nodig”, vult haar man aan. Andere inkomsten komen van de pacht van drie melkveehouders en van de bijna 20 woningen op het terrein, waar veel hakhout groeit. ,,We hebben 65 inwoners!”, lacht Mary. ,,Eens per jaar hebben we de Wiersse-dag.” Het bijzondere aan dit landgoed is de siertuin, die het zeer persoonlijke karakter draagt van de familie. Mary’s beide ouders, die nu elders op het landgoed wonen, zijn nog actief in het onderhoud. Net als haar broers en zussen in de moestuin, als ze weer even thuis komen uit het buitenland. ,,Ik ben de jongste van negen kinderen en ik had nooit gedacht dat ik het hier zou overnemen”, zegt Mary over De Wiersse, al door haar vader ondergebracht in een stichting. Samen met haar man vormt ze de directie. Daarnaast zijn er zes min of meer betaalde medewerkers, onder wie haar ouders, afgezien van 15 vrijwiligers, waaronder een klusjesman, een jachtopziener en een archivaris. ,,Het ging steeds over in de familie, via de mannelijke of de vrouwelijke lijn.” Al een tijd is er een vacature voor een hovenier. ,,Personeel is moeilijk te krijgen”, merkt Mary. ,,Op beleidsniveau zijn genoeg mensen te vinden. Terwijl het werk in de praktijk ook academisch is. Plantenkennis, visuele begaafdheid, dat zoeken we.” Haar Britse grootvader William Edward Gatacre werd in de Eerste Wereldoorlog op De Wiersse ondergebracht als Duits krijgsgevangene. Hij werd verliefd op jkvr. Alice de Stuers, aan wie het geheel toebehoorde en zo kon hij zijn droom waarmaken: een heuse tuin aanleggen. Nog steeds komt overal de smaak en stijl terug van een Engelse tuin. ,,Mijn grootvader ontwierp de tuinhekken zelf. Hij hield van lange paden aan met een gezichtspunt aan het eind”, herinnert Mary zich op een wandeling buiten, met Joseph in de kinderwagen. ,,Het lijkt hier allemaal zo gegroeid, maar het is bewust zo gemaakt om het natuurlijk te laten lijken. De koeien daar in de verte, die zijn van onze stichting. Het zijn Blondes d’Aquitaine, een ras dat mijn vader uitzocht vanwege hun lichte kleur. Doet het beter in het plaatje”, klinkt het met een relativerend lachje. ,,Ons werd zelfs verteld dat hij de kalfjes in de wei achter de volwassen dieren zette, om de dieptewerking nog te versterken!” Een weg is aan het oog onttrokken door een kleine dijk, net hoog genoeg om iemand op een kar weg te laten vallen. ,,De adelaarsvarens staan bij die berken, omdat mijn grootvader vond dat de glans van de bladeren het goed deed bij de zilverachtige boomstammen”, omschrijft zijn kleindochter waarom het hier gaat. Deze tuin is een kijkspel, een lust voor het oplettende oog. Een stille, langzame balletvoorstelling voor de wandelaar die veranderende vergezichten aan zich voorbij ziet trekken, tussen enkele strak geschoren buxussen. Hier en daar staat een beeld of een bank, bewust spierwit geschilderd vanwege het contrast met de natuur. Iets omvangrijks of pompeus is er niet te vinden. Alles gaat lieflijk in elkaar over. Mary’s moeder, ook Engels, blijkt met gasten in de rozentuin te vinden. Hun gelach klinkt uit de verdiepte tuin met romantische, bloeiende borders, typerend voor het land waar het veelgeliefde ’gardening’ bijna tot wetenschap is verheven. ,,Dit is mijn domein, hier werk ik iedere dag”, zegt Laura Gatacre stralend. ,,Kijk, dit is typisch mijn moeder”, wijst Mary op een ornamenteel afgestoken hoek in het gazon. ,,Dat heeft mijn vader zo aangelegd. Dit is weer van mijn grootmoeder.” Bladeren bewegen onhoorbaar bewegen in de bomen, de bloemstengels wiegen nauwelijks heen en weer in de wind en het kroos ligt als een zachte deken op het water. Drie generatie vloeien in elkaar over in deze groene tijdcapsule.