Column: VVD meest partij van hebzucht en egoïsme

Veel van wat in de wereldgeschiedenis gebeurd is, kan worden verklaard uit het streven naar macht of geld, of naar beide. Je zou zeggen dat een politicus in de eerste plaats invloed en macht nastreeft en dat hij wil kunnen meebepalen hoe de zaken in een land geregeld worden. Geld zou dan geen enkele drijfveer mogen zijn. Maar in de praktijk blijken toch ook veel politici niet vies te zijn van wat financiële extraatjes en laten zij, gebruik of misbruik makend van de vele regelingen die ze als politici zelf hebben opgetuigd, graag nog wat duizendjes op hun rekening bijschrijven. Wachtgeld De vergrijpen variëren van onterecht ontvangen reiskostenvergoedingen tot regelrechte omkoping. Soms is een vergoeding weliswaar in overeenstemming met de letter van de wet, maar duidelijk in strijd met de geest ervan. Wachtgeld opstrijken terwijl je gewoon een goedbetaalde baan hebt, is natuurlijk niet de bedoeling. Het is iedereen opgevallen dat door de jaren heen vooral VVD-politici om geld in opspraak zijn geraakt. Recent was het Klaas Dijkhoff, die blijft zitten, terwijl partijgenoot Verheijen om teveel ontvangen reiskostenvergoedingen moest aftreden. Eerder al was er gedoe om de VVD-politici Van Haga (vastgoed), Keizer (oplichting en valsheid in geschrifte), Duthler (belangenverstrengeling), Linschoten (belastingfraude), Evenhuis (dubieuze lening) en Hooijmaijers (omkoping). De laatste heeft een gevangenisstraf van een paar jaar uitgezeten. Niet dat er in andere partijen nooit wat aan de hand is. Staatssecretaris Verdaas (PvdA) moest na een paar dagen al aftreden vanwege ten onrechte ontvangen reiskosten, terwijl een bonnetjesaffaire het einde van de politieke carrière van Bram Peper (PvdA) betekende. Hij werd nooit meer ergens voor gevraagd. ’Geen gezeik, iedereen rijk’ Maar in de VVD zitten toch meer op geld beluste mensen. De VVD is, meer dan enige andere politieke beweging in Nederland, de partij van de hebzucht en het egoïsme. ’Geen gezeik, iedereen rijk’, zouden Jacobse en Van Es zeggen. Met het liberalisme, zoals P.J. Oud dat voor ogen had toen hij de VVD in 1948 oprichtte, heeft het allemaal weinig te maken. Ook buiten het politieke bedrijf kan overmatige hebzucht het einde van iemands loopbaan betekenen. Toen het bankentrio Fortis, Banco Santander en Royal Bank of Scotland in 2007 ABN Amro overnam, ving Rijkman Groenink een slordige €30 miljoen. ’Als genoegdoening’, vond hijzelf. Er werkten toen meer dan 100.000 mensen bij de bank, die niets kregen en van wie duizenden hun baan verloren. Groenink hield al het geld zelf, ging op een buitenplaats wonen en ging als graaier de geschiedenis in. Einde carrière. Geld maakt meer kapot dan je lief is.