'Harmonieus uit elkaar', kopte het artikel van Iris en trok direct mijn aandacht. Ik klim maar wat graag in de pen om te gillen dat het echt kan, scheiden zonder dat je elkaar door het slijk trekt of het leven zuur maakt. Iris is net als ik kind van gescheiden ouders en net als ik zelf ook gescheiden. Kleffer Zij en haar ex gaan prima met elkaar door één deur. Hier gaat alles misschien nog wat ‘kleffer’. Mijn ex en ik hangen dagelijks met elkaar aan de telefoon, zien elkaar minstens vier keer per week, eten regelmatig samen en komen net terug van een tweeweekse vakantie Amerika. Hartstikke fout als ik socioloog Ed Spruijt moet geloven. Het zou voor onze kinderen (van inmiddels 15 en 11) niet duidelijk zijn waarom we uit elkaar zijn. Dus dat heb ik ze zelf maar eens gevraagd! Wintersport ‘nieuwe stijl’ Ze waren 11 en 7 toen wij uit elkaar gingen. Dat vonden ze vreselijk uiteraard. Wij beloofden ze nooit ruzie te gaan maken en die belofte hebben we gehouden. De eerste twee jaar hebben we de tijd genomen om te wennen aan de nieuwe situatie. We zagen en spraken elkaar wel, maar bouwden vooral weer ons eigen leven op. Daarna boekten we een wintersportvakantie ‘nieuwe stijl’; ieder met onze eigen vrienden en ik inmiddels met mijn nieuwe partner en twee huizen in hetzelfde straatje. De kinderen konden over en weer lopen. Dat was het begin van een situatie die ik ideaal zou willen noemen. Geen ruzie, gelukkige volwassenen, een lieve stiefvader erbij en boven alles twee onbezorgde, blije kinderen. Alles delen Afgelopen weekend las ik ze een stukje uit het artikel van Iris voor, de reactie van scheidingsexpert Ed Spruijt: "Ik ben tegen het nahuwelijk, een heel vriendschappelijke omgang na de breuk. Suggereer niet dat je net zo goed niet had kunnen scheiden. Dan gaan kinderen denken: hadden jullie voor mij niet bij elkaar kunnen blijven? Kinderen zijn behoorlijk ouderwetse wezens, die willen duidelijkheid. Het is niet goed om net te doen alsof je nog zo'n beetje één gezin bent." Ik vroeg wat ze daar van vonden. Mijn zoon haalde z’n schouders op. "Ik denk nu écht niet dat jullie nog bij elkaar komen hoor… Ik weet al bijna niet beter dan dat het zo is als nu." Mijn dochter vond het heel fijn dat ze met allebei haar ouders op vakantie was. Dat wij nooit ruzie maakten. Dat ze dit keer niet de verhalen over Amerika tegen papa hoefde te vertellen, omdat hij niet mee was geweest. Dit keer deelde ze namelijk alles met haar papa én mama. Niet zwart of wit Dat ruzie met je ex niet goed is, dat zal iedereen vinden. Maar zo vol overtuiging stellen dat een vriendschappelijke omgang na een breuk ook fout is, wil er bij mij persoonlijk echt niet in. Zoiets valt niet zwart of wit te bezien. Als je kinderen oud genoeg zijn, zoals die van mij bijvoorbeeld, dan kun je ze heel goed duidelijk maken dat de vriendschap niet inhoudt dat je weer bij elkaar komt. Het ene kind is het andere niet. Die van mij varen juist heel goed bij dit contact. Ik weet dat het hun hart zou breken als wij ze bij de voordeur met draaiende motor en het afstandelijk begroeten aan de ander over zouden dragen. Hier eten we met elkaar mee. Of drinken we een kop koffie bij de overdracht. En ondertussen horen we samen de verhalen van de kinderen aan. Fout? Ik geloof dat écht niet. Praat mee Hoe sta jij in deze situatie? Heb jij nog contact met je ex? hoe is jouw scheiding verlopen? Spreek je hem alleen voor het noodzakelijke? Of zijn jullie vrienden? Waar ligt wat jou betreft de grens? Vieren jullie samen verjaardagen? Gaan jullie ook samen op vakantie? En hoe staan jullie kinderen er in? Praat mee!
:quality(80)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/cae6d9c6-5a21-11ea-800a-0218eaf05005.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/7ce08d8e-6fa8-11ea-b9b3-02c309bc01c1.jpg)