’Touwtrekken met kinderen om smartphone’

„Soms heb ik heimwee naar mijn oude Nokia. Je kon er weliswaar niet zoveel mee – bellen en sms’en – maar de batterij hield het lang uit. Hij ging dagenlang mee zonder dat je ’m hoefde op te laden. Kom daar nu maar eens om. Ik ken mensen die zoveel met hun smartphone doen dat-ie halverwege de dag al leegloopt. De eerste echte smartphones vond ik een sensatie. Telefoons die niet zozeer waren bedoeld om mee te bellen, maar die in feite kleine computertjes zijn. Ik heb ze, ook met het oog op mijn werk, allemaal uitgeprobeerd: BlackBerry, iPhone, Samsung, Huawei. Eigenlijk deed ik er alles mee, behalve bellen. Even die acteur opzoeken die me bekend voorkwam, een Engels of Duits woord vertalen, de krant lezen, enzovoorts. Om me heen zag ik mensen steeds verder in hun smartphone wegzinken. Collega’s die tijdens de lunch geen boe of bah meer zeiden, maar die langdurig op hun telefoon tuurden. Deed ik een biertje met een maat, dan legde hij zijn telefoon direct op tafel: „Ja, mijn vriendin kan bellen.” Tijdens een familiedinertje liep mijn zus steeds weg: „Even met de oppas overleggen.” Let maar eens op hoe erg het is geworden. In wachtkamers, bij bushaltes: niemand maakt meer een praatje, iedereen is druk bezig op zijn telefoon te koekeloeren of is luidkeels aan het bellen. Laatst zag ik iemand in de supermarkt uitgebreid telefoneren terwijl hij bij de kassa afrekende. Alsof dat niet even kan wachten. Ik maakte me er in het verleden soms ook schuldig aan te veel met mijn smartphone bezig te zijn, maar meestal alleen als er iets op mijn werk speelde. Mijn vrouw zei er dan wat van; zij is niet zo aan haar smartphone gebakken. Af en toe hielden we op haar verzoek een smartphone-loos weekeinde. Stiekem vond ik dat wel prettig. Ik begon me steeds meer te ergeren aan mensen die geen stap zonder smartphone kunnen zetten. Een collega die, onderweg naar het toilet, op een holletje terugkwam om z’n telefoon te halen: „Vergeten!” Alsof je op de wc je gsm nodig hebt. Inmiddels hebben wij jonge kinderen. Dilemma: wanneer geef je ze een smartphone? Geef je ze er überhaupt eentje? Ja natuurlijk, anders tellen ze niet meer mee bij hun vriendjes. De school dwingt je er ook eigenlijk toe, want leerlingen moeten bereikbaar zijn, al is het maar via de WhatsApp-groepschat voor de klas. We zijn dus gezwicht, maar ik heb er nu al spijt van. Wij hebben onze oudste die elf jaar is, verboden om langer dan twee uur per dag op zijn smartphone te zitten. „Nog even dit spelletje uitspelen!” roept hij dan, half in tranen. Meer dan eens hebben we hem in bed betrapt terwijl hij via zijn smartphone muziek beluisterde, dus nu moet hij hem ’s avonds inleveren. Samen met mijn vrouw probeer ik het goede voorbeeld te geven, maar het blijft een strijd. Onze zoon is nog net te jong voor sociale media, maar dat kan niet lang meer duren. Het liefst zou hij 24 uur per dag in zijn smartphone wónen. Intussen is zijn jongere zus strontjaloers. Zij is acht en moet van ons nog twee jaar op een smartphone wachten. „Niet eerlijk!” vindt ze. Ik vraag me af: spelen onze kinderen straks nog weleens samen? Of zullen ze alleen via de app met elkaar communiceren?” In deze rubriek vertellen lezers waarvan ze spijt hebben. Wilt u ook (anoniem) kwijt wat u anders zou hebben gedaan? Mail uw verhaal, circa 600 woorden, naar vrij@telegraaf.nl.