’Juf, ik ga op vakantie naar vijf landen!’

Vakanties en journalist Esther Wemmers, het is geen goede combinatie. Als ze op reis is, gaat alles mis dat mis kán gaan. Een tot in de puntjes georganiseerde familiecruise waar niets aan het toeval wordt overgelaten, klonk deze vakantiecynicus dan ook als muziek in de oren... Vakanties zijn niet aan mij besteed. Ik word beroofd, of de skibox knalt in drie stukken uiteen op de Autobahn. Tieners laat ik onopzettelijk achter langs de péage en afgelopen winter wist de hond niet waar-ie het zoeken moest toen hij het vrouwtje vol gas zag wegrijden na een pitstop. En toch ga ik op cruise. Omdat ik oneindig veel van mijn kinderen houd, en me beloofd is dat het leven aan boord van zo’n schip zodanig is georganiseerd dat er vrijwel niets kan misgaan. De voorpret voorspelt veel goeds. Het gaat wekenlang nergens anders over. „Juf, ik ga op vakantie naar vijf landen!” (dochter van 6). „Ze hebben een dek met alleen maar winkels!” (dochter van 11). „Epic man, ze hebben chill veel Playstations!” (zoon van 13). „Gelukkig, ze hebben wifi!” (de man). Eén liefde hebben ze gemeen: de waterglijbaan. Het 120 meter lange apparaat – met panoramadak! – wordt vol ontzag bestudeerd op YouTube. Zelfs ik, geboren vakantiecynicus, word enthousiast. Ik voel zelfs geen reserves wanneer een collega me wijst op filmpjes van het overbevolkte zwemdek, de drukbezochte lambadalessen, de megabingo en het moordende tijdschema op de amper te betalen excursiedagen. Het kan niet anders dan dat hij stikjaloers is... Dus daar gaan we, op naar Genua, waar de viersterrenplusboot Preziosa op ons ligt te wachten. Ik had al gelezen dat het nieuwe vlaggenschip van MSC Cruises bijna 70 meter hoog is, maar pas wanneer je het ziet opdoemen in de haven, realiseer je je dat de kolos zo groot is als een Bijlmerflat. Ik heb de kinderen zelden zo blij en uitgelaten, zo intens gelukkig meegemaakt als bij de aanblik van deze achttien verdiepingen vol vermaak. Ze gillen, ze springen, ze stuiteren. „Wat is dit vet!” Zelfs de man, die eigenlijk het liefst met een paragalider boven een berg hangt, is onder de indruk. Geen Titanic-romantiek De ene medewerker rijdt de auto naar de parkeergarage, de ander brengt de koffers naar de aankomsthal. Een aardige mevrouw schenkt cocktails terwijl een dame in smetteloos scheepstenue de kinderen wat lekkers toestopt. Binnen no-time krijgen we de passen voor onze luxe familiehut, inclusief een imposante stapel papierwerk. Hierin staan onder meer de aanvangstijden van de miniclub, de Graffiti Disco, de Pizza Party, de dierenquiz, de bowlingbaan, de ochtendgym, de Boogie Line Dance-lessen, de 4D-bioscoop en de verkiezing van de Queen of the Seas aan de rand van het zwembad. Vervolgens worden we nog net niet over de loopplank naar binnen getild. De kinderen hebben het niet meer. De glazen liften, de trap met Swarovskikristallen, de glimmende piano, de goudkleurige trapleuningen – alles is even indrukwekkend. En wat is het rustig. Waar zijn die 3500 gasten? Nou ja, eerst maar eens lunchen in het buffetrestaurant op de veertiende verdieping. „O, híér is iedereen”, constateert de jongste. Het maakt kinderen echt niet uit hoor, de hordes mensen met bladen vol hamburgers en pizza’s op zoek naar een tafeltje. Waar ik speur naar wat Titanic-romantiek, wanen zij zich in de fastfoodhemel. „Geef je er deze week maar gewoon aan over”, zegt de man wanneer we met de kinderen op schoot aanschuiven bij een stel bejaarde Oostenrijkers. Terwijl ik het steeds benauwder krijg en er zelfs heel hard van ga hoesten, doen de kinderen voor hoe je dat doet, meegaan in de massa (of niet). ’s Avonds hebben ze het bijvoorbeeld al snel gezien. Dineren doe je niet in de Golden Lobster, waar je wordt geacht in nette kleding zes gangen af te werken. Nee, dán ga je juist naar het buffetrestaurant, waar bij het diner lege tafeltjes te over zijn. De kids zitten op de eerste rij bij alle theatershows. Ze zingen mee, klappen hun handen stuk en kijken ademloos naar knappe ex-turners en acrobatische meisjes. Ze krijgen geen genoeg van de 4D-bioscoop, hangen eindeloos rond het zwembad en zijn elke avond weer onder de indruk van het dier dat onze Filipijnse steward Antonio uit een handdoek heeft weten te vouwen. Intussen begint het voor ons ouders ook op vakantie te lijken. We laten de kinderen Rome zien, rijden met een gepensioneerde maffioos rond op Sicilië en belanden een dag later op een azuurblauw strand op Sardinië. En terwijl de kinderen dolgelukkig elke avond hetzelfde programma afwerken in de talrijke kinderclubs, lees ik voor het eerst in een jaar een boek. De man schrijft er tijdens de avonduren zelfs een op het achterdek. Op dag drie begin ik te klappertanden. Ik vraag advies aan de Oekraïense scheepsarts op dek 5. Hij heeft een miniziekenhuis, compleet met operatietafel en een potige verpleegster. Die wordt gesommeerd een infuus aan te leggen in verband met een fikse longontsteking. Vanaf een veredelde brancard zie ik nog net hoe we de haven van Cagliari uit varen. Die hele ziekenboeg kan de kinderen gestolen worden. Het buffet gaat bijna open en op dek 11 deelt een soort clown ballonnen uit. Ik zie ze de rest van de week nog amper. Je kunt jezelf dan heel zielig vinden óf heel gelukkig prijzen dat je op een cruiseschip bent, waar je rol als ouder eigenlijk vanaf het moment van inschepen is uitgespeeld. Megaglijbaan De schepen van MSC Cruises zijn uitstekend ingesteld op families. Op de Preziosa is naast oneindig veel ander kindervertier een enorm aquapark (deels overdekt), met als hoogtepunt de maar liefst 120 meter lange waterglijbaan, één van de langste ter wereld op een cruiseschip. De 13 meter hoge Vertigo begint op dek 18 en gaat zelfs even buiten het schip om. Vaarschema Wij gingen aan boord in Genua en deden de volgende havens aan:Civitavecchia (nabij Rome), Palermo (Sicilië), Cagliari (Sardinië, normaal niet opgenomen in het vaarschema, maar aangedaan in verband met het slechte weer op Malta), Mallorca, Valencia en Marseille.

’Juf, ik ga op vakantie naar vijf landen!’

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Spreekuur: helpt groenlipmossel tegen pijnlijke gewrichten?

De evolutie van de gezinsauto: een vergelijking tussen de oude Renault Mégane Scénic en de hypermoderne E-Tech

De natuur moet zijn gang kunnen gaan op de Veluwe (want anders gaat ’t helemaal mis)

’Bali is echt niet leuk meer’