Een matras van anderhalve ton

Een cruise is op zich al een vrij mondaine aangelegenheid, maar je hebt altijd baas boven baas. Babette Wieringa dompelde zich een paar dagen onder in de ongekende decadentie van het meest luxe cruiseschip ter wereld en ontdekte dat er wel degelijk zoiets bestaat als too much champagne. Of miss Wieringa nog een flute champagne wil . Nooit gedacht dat miss Wieringa een ober zou bedanken voor deze fijne geste. De bubbels komen mijn neus uit. Aan champagne namelijk geen gebrek: op ons tijdelijke verblijf Seven Seas Explorer zijn maar liefst 2300 flessen ingeslagen. Menig medepassagier begint met een voorzichtig nipje bij het ontbijt (om de kaviaar weg te spoelen) en gaat daarna vrolijk verder. Op het meest luxueuze cruiseschip ter wereld is decadentie beslist geen faux pas. De gasten, die hier behoorlijk wat spaarcenten spenderen, genieten daar zichtbaar van. Hoezo is het zonde om zoveel geld uit te geven aan een vakantie? Het is zoals twee Amerikaanse senioren naast ons aan het zwembad samenvatten: „We hebben er keihard voor gewerkt en nu zijn we keihard aan het genieten.” Hierin meegaan kost me niet veel moeite, al moet ik op de eerste dag met regelmaat in mijn arm worden geknepen of erop worden gewezen dat mijn mond openstaat. Ik kan er niets aan doen: ik geniet intens en kijk mijn ogen uit. Ik vind het toch echt bijzonder om van speciaal ontworpen Versaceborden te eten en te horen dat er gasten zijn die op een matras slapen van honderdvijftig duizend dollar – en voor dat genoegen tienduizend dollar per dag betalen. Behalve van de 473 handgemaakte kristallen kroonluchters, de onvervalste Picasso en de echte Chagall aan de muur, de met goud ingelegd mozaïek en de andere pracht en praal kan ik evenmin mijn ogen van sommige oudere cruisetoeristen afhouden. Of beter gezegd van de leeftijdloze, strakgetrokken Amerikaanse vrouwen naast wie Marijke Helwegen een beginneling lijkt. Hun echtgenoten verraden ongeveer hun leeftijd, althans voor zover deze mannen zelf geen fillers en haarverf gebruiken. En dan zien die vrouwen er ook nog eens uit om door een ringetje te halen. Ik had vooraf behoorlijke kledingstress en hoewel mijn walk-in closet aan boord ook cocktailjurkjes bevat, valt mijn outfit behoorlijk uit de toon. In de reisbescheiden staat duidelijk vermeld dat korte broeken en jeans voor mannen na 18 uur niet gewenst zijn, en dat hun shirt een kraagje behoort te hebben. Maar het lijkt wel of ik de dresscode voor de dames volledig heb gemist. Of het nu bij het ontbijt, aan het zwembad of tijdens het diner is, de dames zijn eensgezind: stylish en sportief of chic met een vleugje hedendaags trendy. Gelukkig hebben we nog een dag in mijn favoriete Franse winkeldorp Saint-Tropez in het vooruitzicht. Geweldig uitzicht op de stad Het allerleukste aan cruisen is dat je elke dag wakker wordt in een totaal nieuwe omgeving. We gingen in Rome aan boord en doen behalve Saint-Tropez ook Livorno, Monaco, Toulon en Palamos aan. Wanneer ik de gordijnen opentrek en Livorno voor me zie, ben ik ietwat teleurgesteld. We liggen in een lelijke industriehaven. Bovendien zijn de bussen naar Florence en Siena al vertrokken – met aan boord tal van doorgewinterde cruisers, die vooraf hun excursie hadden geboekt. Dat wordt slechts zijdelings genieten van het Toscaanse leven, luidt onze conclusie. Maar eenmaal in het stadje krijgen we de gouden tip: pak de hop-on, hop-offbus, ontdek de omgeving van Livorno en stap rond lunchtijd uit bij Santuario di Montenero. We volgen het advies op en nemen vanaf het dorpsplein een onbemand treintje uit 1906 bergopwaarts, waar we wandelen rond een prachtig klooster en goddelijk lunchen in een restauranttuin met louter Italianen, vanwaar we een uitzicht hebben, op de zee en Livorno, om niet snel te vergeten. Een ochtend later slaat de opwinding in Monaco wél direct toe wanneer ik de gordijnen open. Ik heb niet alleen een geweldig uitzicht op de stad, maar ook op de superjachten waarmee we zijn omringd. Dat plaatje, in combinatie met het chique, tegen de berg gedrapeerde stadje, bezorgt me onmiddellijk het rich and famous-gevoel. Ik besluit mijn yogales af te zeggen, Monaco lonkt! Ons schip meert elke ochtend rond 8 uur aan in een nieuwe haven en vaart elke avond weer uit. Het vertrek uit de haven is een van de cruiselijke hoogtepunten. De zon gaat onder, je hebt een glas bubbels in je hand en de lokale jetset doet je uitgeleide met een vloot waanzinnige zeiljachten, jetski's en speedboten. Op het dek treffen we de Amerikaan James Boston en zijn vrouw. Ze maken jaarlijks twee cruises. „Ik heb een eigen zaak, ben succesvol maar ook extreem druk”, vertelt James. „Hier komen we volledig tot rust. We worden gepamperd en hebben een ongelooflijk luxe suite. We vinden Europa geweldig, maar we hebben de meeste plaatsen al zo vaak gezien dat we ervoor kiezen aan boord te blijven. Niets hoeven doen is voor ons echt vakantie.” De Bostons zijn niet de enigen die overdag aan boord blijven. En wanneer ik neerstrijk op een zeldzaam lekker ligbed, begrijp ik waarom. Dit exclusieve schip biedt een vipwereld waarin je je dagenlang kunt onderdompelen. Je kunt er winkelen, naar de spa of het casino, lezingen volgen (bijvoorbeeld over de geschiedenis van Frankrijk en Spanje), naar de bioscoop of een cabaretshow, golflessen nemen of aan de slag met een personal trainer. Populair is de workshop van de Culinary Art Kitchen. In deze kookschool krijg je les van chefs die in toprestaurants hebben gewerkt, kookboeken hebben geschreven en tv-shows op hun naam hebben staan. Amerikaanse smaakpapillen Ik word er blij van de dag te beginnen met hardlopen. Hoewel ik me vooraf had verheugd op rondjes op het dek, kies ik toch voor de loopband met uitzicht op het waterspoor dat we achterlaten op zee. Na het sporten ontbijt ik op het achterdek. Menig cruiseschip wordt gekenmerkt door massaliteit, maar op de Seven Seas Explorer heb je alle ruimte. En op de tweede dag kennen de obers je bij naam en weten ze dat je je eitje graag vijf minuten gekookt wilt hebben. Op ons schip werken maar liefst 552 mensen op 750 gasten. Ze komen van over de hele wereld en zijn opgeleid om op het hoogste niveau te werken. Hier tref je de beste sommeliers, personal trainers, masseurs, obers en chef-koks. Een ober in een van de vijf restaurants vertelt dat hun grote uitdaging erin ligt om de sterrenstatus te bereiken. „Dat is extra ingewikkeld omdat de locatie op het schip het lastig maakt aan alle normen te voldoen. Maar we werken er met het hele team aan om deze erkenning te krijgen.” Aan het eten zal het niet liggen, al proef je wel dat het voor de Amerikaanse smaakpapillen is bereid; het zou iets gedurfder mogen. Maar je hoort ons niet klagen. We eten dimsum en kreeft bij Aziatisch restaurant Pacific Rim, zitten aan de foie gras bij Chartreuse, genieten van de perfecte steak bij Prime 7 en krijgen bij Sette Mari at La Veranda een heerlijke pasta met truffel voorgeschoteld. Hoewel er dus gasten zijn die de hele dag op het schip blijven, wil het merendeel van de cruisers (vooral afkomstig uit Noord-Amerika, Australië en China) graag iets zien van Europa. Bij mij staat zoals gezegd Saint-Tropez hoog op het lijstje. Vooral de lokale markt is top. De charmante verkoopsters lijken allemaal zussen van Brigitte Bardot en de vintage zonnebrillen en tasjes van Chanel, Louis Vuitton en Yves Saint Laurent die ze verkopen, maken hebberig. Gelukkig zijn de beschilderde borden uit de Provence, de lokale kruiden, de Bretons gestreepte shirtjes en de leuke espadrilles beter betaalbaar. Omdat wij maar enkele dagen meevaren op de cruise, die een week duurt, kom ik bijna tijd te kort het schip te doorgronden. Daarnaast heb ik geen toegang tot de meest luxueuze suites waar ik graag een kijkje had willen nemen. Alles is volgeboekt en de rijken der rijken hebben recht op hun privacy. Zo kent de meest exclusieve suite twee badkamers, een spa, een tuin en twee enorme balkons. De koks komen aan huis, in elke stad rijdt er een chauffeur voor, de pianist kruipt tijdens een feestje achter de vleugel in de huiskamer en uiteraard is een privébutler inbegrepen. Kapitein Stanislas de Lacombe, Stan voor intimi, lijkt zich ook niet zomaar onder de mensen te begeven. Ik wil graag een selfie met hem, maar op de avond voor vertrek is het me nog steeds niet gelukt de beste man in levenden lijve te ontmoeten. Ik laat me echter niet uit het veld slaan en regel een tête-à-tête. Tien minuten voor mijn vertrek naar het vliegveld reikt de kapitein me de hand. In smetteloos wit uniform en met een alleraardigste glimlach poseert hij voor de foto. Hij vertelt nog even dat hij alle schepen van de rederij heeft bevaren en zeven maanden van de bouw van het schip dagelijks in het dok heeft meegemaakt. En weg is-ie, de plicht roept. Ik wilde nog weten hoe het nu zit met het captain’ s dinner zoals ik me herinner van The Love Boat. Bij de receptie word ik uit mijn droom geholpen: de kapitein dineert met de gasten uit de meest exclusieve suites. Alles wordt bepaald door de dollars. Ik moet het doen met de selfie, die inmiddels op de koelkast hangt, als bewijs van een decadent avontuur zoals ik nooit eerder meemaakte. Het schip in het kort De Seven Seas Explorer is behalve het meest luxe cruiseschip ter wereld ook gloednieuw. Toen wij aan boord waren, was het net in de vaart. De eigenaar is een kunstliefhebber en dat merk je overal waar je loopt. Door het hele schip vind je maar liefst 2200 kunststukken. De grootste eyecatchers zijn een Chagall en een Picasso. Het is mogelijk om een kunsttour over het schip te maken. Er zijn sowieso kosten noch moeite gespaard bij de aankleding. Zo vind je 473 handgemaakte kroonluchters, is er bijna een hectare aan marmer in het schip verwerkt en zijn drie gerenommeerde architectenbureaus ingeschakeld voor de inrichting. De Seven Seas Explorer vaart in Europa en in het Caraïbisch gebied. In elke stad worden excursies aangeboden, sommige zijn inclusief. Seven Seas Explorer Prijs: ca. 400 miljoen euro Gebouwd in: Italië Aantal suites: 377 Passagiers: 750 Crew:552 Hoogte: 48 meter Lengte: 223,74 meter Aantal dekken: 16 Bijzonderheid: de grootste balkons denkbaar op een cruiseschip

Een matras van anderhalve ton

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Wijncolumn: Dry January heeft lang genoeg geduurd, tijd voor deze fantastische hazenwijn

Reisverslag: De glimlach van Gambia

Topkok Rik Veen van ’t Klooster popelt om weer aan de slag te gaan

Dit onbekende muisje is het meest bedreigde zoogdier van ons land