Onder zeil in de Egeïsche Zee

Tijdens een cruise over de Golf van Gökova, aan de Turkse westkust, vind je ongerepte baaien, helderblauw zwemwater en stadjes die nog niet zijn overspoeld door toeristen. Wie de La Reine de Turquie (Koningin van Turkije) tussen haar soortgenootjes ziet dobberen in de haven van Bodrum, zou niet denken dat dit het schip is waarmee we een week lang over de Golf van Gökova gaan cruisen. De boot met witte zeilen en een houten dek lijkt in de verste verte niet op wat de meeste mensen in het hoofd zullen hebben bij het woord ‘cruiseschip’. Twaalf passagiers kunnen er aan boord. De hutten zijn klein, maar functioneel, met een eigen badkamer met douche en toilet. Ach, het is zo’n lekker weer, we zullen toch niet veel tijd in onze kajuit doorbrengen. Op het dek van het traditionele, houten zeilschip, dat de Turken een gulet noemen, staan de ligbedjes al klaar. Om te zonnebaden, maar indien gewenst ook om ’s nachts onder de sterrenhemel slapen. Vanuit haar thuishaven in Bodrum vertrekt de La Reine wekelijks voor een cruise. Een driekoppige bemanning zorgt ervoor dat het de gasten aan niets ontbreekt. De kapitein bepaalt in overleg met de vakantiegangers de route en het thema van de reisweek. Een actieve vakantie is mogelijk, met wandelroutes, snorkelsessies en surfles, en ook voor cultuurliefhebbers heeft de kapitein ideeën. En opvarenden die willen genieten van de ruige Turkse natuur, bedient hij ook op hun wenken. Deze week wordt het een combinatie van de drie varianten. Op dag één zet hare majesteit koers naar Sedir Adasi, in de volksmond ook wel het Cleopatra-eiland genoemd. Het strandje van het zo’n 23 kilometer ten noorden van badplaats Marmaris gelegen eilandje is een van de mooiste van het land en kent een bijzondere geschiedenis. De mythe doet geloven dat de Romeinse keizer Marcus Antonius het witte zand uit de Egyptische Sahara liet aanrukken om het zijn geliefde Cleopatra naar de zin te maken. Met een klein bootje varen we van de gulet naar de kust. Een aantal sportievelingen zwémt naar de steiger. Wat opvalt aan het eiland, is het oorverdovende geluid van de krekels en de verzengende droogte. De olijfbomen wortelen zich in dorre grond, grote grijze kippen met een knalrode lel onder hun kin scharrelen in de schaduw tussen het keiharde gras naar schaars voedsel. In het water bij het strandje is het beter toeven. Vrouwen met en zonder boerkini klitten in groepjes samen om de dagelijkse beslommeringen door te nemen, mannen trekken baantjes tussen hen en het strand. Eenmaal terug aan boord vertelt Heleen Grimberg over haar grote trots, de La Reine. Zij en haar Turkse zakenpartner kochten het schip eind vorig jaar. Grimberg wil andere mensen ook laten genieten van het land waarvan ze zo veel houdt. Haar avontuur begon toen ze zelf een guletcruise maakte. „Dat was zo’n geweldige ervaring”, verzucht ze. „Even helemaal weg uit de dagelijkse sleur, echt puur genieten. Turkije is een geweldig land met heel mooie mensen van wie ik zo veel respect heb gekregen. Dat wil ik anderen ook meegeven.” Als vinoloog besloot Grimberg Turkse wijnen te importeren. Dat liep uit de hand en nu heeft ze een schip. Ze lacht: „Aan boord prijs ik Turkse wijnen aan, dus in de kern ben ik nog steeds bezig met hetgeen waarmee het begon.” Grimberg heeft een indrukwekkende voorraad wijn aan boord van het schip. Wanneer de zon ondergaat, proeven we een deel ervan. De Turkse wijn kenmerkt zich, aldus Grimberg, door een ’fris zuurtje’. Volgens de kenners is dat knap, want dat betekent dat de druiven precies lang genoeg aan de tros hebben gehangen. Grimberg: „In een warm klimaat rijpen de druiven snel. Dan wordt een wijn al snel heel zoet.” De tweede excursie voert ons naar het schiereiland Datça. In het gelijknamige stadje nemen we een kijkje bij een wijnbouwer, daarna gaan we naar een traditionele Turkse hamam. Hier proef je van het echte Turkse leven. Bezoekers worden door de druk gebarende ’wasvrouw’ op een warme massagesteen gedrapeerd en ongenadig hard gescrubd. Dat blijkt nodig. Met wangetjes zo roze als de billetjes van een pasgeboren baby vertrekken we met een busje naar de haven van Datça. Hier vind je geen Russen of Engelsen, maar alleen Turken – zowel locals als toeristen. De rust is heerlijk en het uitzicht vanaf een van de heuvels die het oude centrum omringen is adembenemend. Tussen de bedrijven door is er meer dan genoeg tijd om te zwemmen, te zonnen en te genieten van wijn en de Turkse keuken. Onder het genot van vers gebrande noten praat Grimberg over haar geliefde land. Ze vindt het jammer dat toeristen Turkije mijden door het rommelende politieke klimaat. Volgens haar is er geen reden om níét te komen. ,,Op het water kom je even los van alle ellende. Van onrust krijg je helemaal niets mee. Bovendien pak je met thuisblijven niet de politiek aan, maar de gewone Turken, en dat zijn juist zulke lieve en hardwerkende mensen.” Eten Op de boot wordt heerlijk voor je gekookt door de scheepskok, een potige man die geregeld komt aanzetten met producten uit zijn eigen olijfboomgaard. Boodschappen doet hij op de lokale markt, waar boeren uit de omgeving bijeenkomen om hun waar te verkopen. Ook naar Griekenland La Reine bezoekt ook het Griekse deel van de Egeïsche Zee. Het zeilschip doet vanuit Kos eilandjes aan die alleen bereikbaar zijn per boot en waar nauwelijks toeristen komen. Ooit van Níssiros gehoord? Tïlos? Sími? Zo kom je er Vanaf Schiphol vlieg je in ruim 3 uur naar Bodrum. Er gaan drie rechtstreekse vluchten per week, op andere dagen moet je overstappen. Een taxi brengt je in 40 minuten naar La Reine de Turquie. Een reis langs de Griekse eilandjes begint op de luchthaven van Kos, 3 uur vliegen van Schiphol. Ook die is rechtstreeks of met een overstap te bereiken.

Onder zeil in de Egeïsche Zee

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Binnenkijken in de verbouwde stadswoning van Susan en John: ’We zorgen voor een rustgevende en warme sfeer’

Zij beoefenen een oud ambacht: ’Mooiste vak ter wereld!’

Wijncolumn: ingetogen wijn met een zachte afdronk van de ’New kids’

Mindfulness op de piste in prachtig Ischgl, zonder feestgedruis