Sumatra’s aan de horizon

Hope ligt ten anker in de Telaga baai in Maleisië. Tijdens de transitie van de Zuid-West Monsoon naar de Noord Oost monsoon trekken er regelmatig Sumatra’s langs de Maleisische kust. Dat zijn langgerekte lijnen van krachtige onweersbuien met rukwinden tot meer dan 100 kilometer per uur. Sumatra’s duren enkele uren en zijn kort maar extreem heftig en brengen harde wind, stromende regen onweer en bliksem.

Katia aan de telefoon

Terwijl ik in Nederland op de bank het acht uur journaal kijk, gaat de telefoon. Het is Katia. In Maleisië is het drie uur ’s nachts en ze klinkt bang: “Babe, er is een enorme storm aan de gang en de boot ligt te gieren achter het anker, ik weet niet wat ik moet doen.” Ik probeer haar te kalmeren maar ze is bang: “De bijboot is omgeslagen, ik ben bang dat hij afbreekt! Houdt het anker het wel? Misschien eindigt Hope straks op de Rotsen!" Katia klinkt paniekerig en bang en dat is nieuw voor mij.  Zelfs in zware storm heb ik haar nog niet zo angstig gehoord.

Rustig blijven

“Zal ik op de bijboot gaan staan om hem om te draaien?”, vraagt Katia. “Nee”, zeg ik resoluut. “Gewoon rustig blijven schat, een bijboot is vervangbaar, jij niet. Vechten tegen de zee heeft geen zin. Blijf gewoon rustig binnen zitten en laat het overwaaien, je kunt nu niets doen. Het ankergerei is goed en zit muurvast, het komt goed." Ik kalmeer Katia en ze wordt rustiger. We praten nog een half uur aan de telefoon totdat ze ontspannen is en het ergste deel van de Sumatra is overgewaaid. Ik baal van deze situatie, dat we zo ver uit elkaar zijn, en gedwongen uit elkaar moeten. Maar er is niets wat ik nu kan doen totdat Katia’s verblijfsvergunning binnen is.

De brokstukken bijeen rapen

De volgende dag belt Katia mij met het slechte nieuws. Onze buitenboordmotor ligt op de bodem van de baai en de bijboot is total loss.  We moeten de brokstukken bijeen rapen en verder gaan, maar we zijn niet blij, dit is een tegenvaller van tweeduizend euro. De leverancier van onze motor en bijboot, hoort van ons kleine drama en schiet ons te hulp. Suzuki sponsort ons een gloednieuwe bijboot en buitenboordmotor. Wij zijn blij! Een paar weken later vlieg ik naar Katia toe en komt gelukkig een plek beschikbaar in de marina. Met Hope veilig in de haven en onze nieuwe bijboot komt alles toch nog op zijn pootjes terecht.

Met de monsoon naar Djibouti

Ondertussen tellen we de weken af tot ons vertrek. Ik vlieg ondertussen weer terug naar Nederland voor werk. We gaan straks voor het eerst in bijna een jaar weer onderweg voor een lange oceaanoversteek. We zeilen via de Indische Oceaan naar Sri Lanka en door naar Djibouti, de ingang tot de Rode Zee. Het is nog 7.000 mijl varen naar Nederland, maar voor ons voelt het alsof we al bijna thuis zijn. We kunnen de stal al ruiken. Nog even aftellen, vlak na Kerst zetten we zeil.