In de olie

Het tafereeltje dateert van zeker 25 jaar geleden, maar het is mij altijd bijgebleven. Vandaag de dag zou ik slimmer antwoorden, maar mijn kennis van wijn vertoont sindsdien niet bepaald een steile leercurve. Waar ik in mijn leven flink heb bijgeleerd over leuke dingen als auto’s, motoren, fotografie, whisky en sigaren, kan ik nog steeds weinig zinnigs zeggen over het bouquet, de smaaktonen of het karakter van zo’n glas geplette druiven. Het geestverrijkende vocht smaakt, of het smaakt niet. Mijn enige echt favoriete wijn is Sancerre. De rest slobber ik op of spoel het door de gootsteen. Met die beperkte geestelijke bagage zag ik wat op tegen het weekeinde. De oude buurtjes van mijn Vlam hadden thuis een wijnproeverijtje georganiseerd voor wat bekenden en wij mochten niet ontbreken. Dus even wat ‘gegoogled’ om wat mee te kunnen babbelen tussen het proeven door. Maar de eerste ’hit’ op wijn ging over een Cubaanse wijnmaker die condooms op zijn flessen monteerde om te zien of ze al klaar waren voor verdere bewerking. Na dat opgeblazen nieuws besloot ik het maar gewoon te ondergaan. Een heuse wijnkoper met twee koelboxen vol proefsels en een stapel formuliertjes om je eigen smaakbeleving te noteren, kreeg de gevulde huiskamer steeds enthousiaster. Mijn gedachten waren echter al afgedwaald toen hij bij de introductie vertelde dat we louter Portugese wijnen zouden gaan proeven. Mijn herinneringen aan Portugal zijn zoet, na een vakantie met vrienden waarin ik mijn fobie voor vis heb overwonnen. Na een traumatisch avondmaal in mijn jonge jaren, waarbij ik een bord gekookte moten vis met schubben moest leegeten, had ik zo’n 15 jaar alleen nog in appelmoes verdronken vissticks verorberd. Want die lijken in niets op vis. Maar die weken in Portugal zag ik het licht: paella, gamba’s en andere gestorven zeebewoners belandden in mijn maag. Zelfs twee forelletjes, die mij zielig aanstaarden toen hun leven in een aquarium eindigde op mijn bord, moesten eraan geloven. Dat er op de moeilijkste momenten een enorme slok drank aan te pas moest komen, vond ik verdedigbaar met de tegeltjeswijsheid ‘vis moet zwemmen’ indachtig. De beroemde Vinho Verde uit het land van de Europese voetbalkampioen smaakte mij afgelopen weekeinde echter net zomin als toen. En dus was ik de enige in het genietende gezelschap die zijn glas na een proefslokje van de meeste wijnen weer snel leeggoot. Gelukkig stelde de gastheer zijn voorraad smakelijke whisky’s ter beschikking direct nadat de wijnman de deur uitstapte. Dat, in combinatie met een proeverijtje van vintage sigaren met rum, en nog een kleine selectie van oude jenever en korenwijn elders, maakten het weekeinde áf. Geen motor aangeraakt, maar toch heerlijk in de olie. Lees ook: (No) Need for speed Haarlemmerdijkies Tand des tijds 'Viva Cuba!' 'Nummer 1'