In de watten in Ierland

Het moet een van die legendarische treinen van Europa worden: de spiksplinternieuwe Ierse Belmond Grand Hibernian. Vergelijkbaar met de Oriënt Express en de Royal Scotsman waarmee de passagier in een cocon van ongekende luxe over het spoor snelt. VRIJ betrad de rode loper. Op het station van het Ierse Galway hebben we een eigen stukje perron. Met rode loper richting de ingang van de glanzend blauwe Grand Hibernian-trein en een met wit damast beklede tafel. Daarop een immense schaal oesters plus flesjes Guinness-bier. Erachter barkeeper Ronan, terzijde gestaan door twee vrouwelijke collega’s, strak in het kostuum. Verderop kijken tientallen forensen achter een afscheiding nieuwsgierig toe. Als Ronan behendig een oester opent en die aan een passagier overhandigt, gaat er een zucht door de menigte. Sommigen heffen hun mobiel om een foto te maken. „Dat is echt de Grand Hibernian-way, hè?!” roept een toeschouwer. Hij is niet jaloers, hij is vol bewondering. Als Ier is hij ook trots op deze bijzondere nieuwe trein die sinds najaar 2016 langs de hoogtepunten van Ierland snelt. Er is zelfs een Facebook-fanpage waarop Hibernian-foto’s en -nieuwtjes worden geplaatst. Een beetje onwennig zwaaien we richting het perronpubliek dat richting de tegenovergelegen forensentrein stroomt. Vrolijk zwaaien ze terug. Veel plezier! De bijzondere reis is een paar dagen eerder begonnen in Dublin, waar we ons verzamelen in het prestigieuze The Westbury Hotel. Daar wachten thee, scones en flinterdunne sandwiches. De bagage wordt ingenomen om daarna per bus richting station te vertrekken. Wie bij slapen in de trein visioenen van fonteintjes, uitklapbedden en onooglijke toiletten krijgt: vergeet het allemaal. In de Belmond Grand Hibernian heb ik een complete hotelkamer, tot in de finesses ingericht in stemmige Ierse kleuren. Inclusief glanzende badkamer met douche en wc, een aangenaam verend bed, een ruime garderobekast plus bureau en een tafeltje met een vaas verse bloemen. Plus een schaaltje van Iers kristal met kleurige snoepjes. Een minibar? Welnee, je gaat toch niet zelf je fles ontkurken? Een grote knop voor de roomservice is veel handiger. Eigenlijk wil ik er nu al niet meer uit, maar slechts op bed liggen – het beddengoed is van dichtgeweven Egyptisch linnen – en naar het ’doekdoek-doekdoek’ van de wielen over de rails luisteren. Of naar het voorbij vliedende landschap kijken, paars-groene heuvels met kronen van wazige mist, oprijzend langs turquoise meren, soms witte plukjes schapen langs de kant. Maar er is nog veel meer te ontdekken. Want het diner wacht. Geserveerd in twee restauratierijtuigen, gedecoreerd met Keltische patronen. Blinkend kristal op de tafel en sierlijk servies dat net als het bestek in Ierland is gemaakt, speciaal voor de trein. ’Grand Hibernian’ staat er onder op borden en kopjes. De diners zijn op Michelinniveau: prachtig opgemaakte borden met composities van kreeft, eendenborst of Iers lam, alles zoveel mogelijk lokale specialiteiten. Toch is het geen opgeprikte toestand met dames die op naaldhakken rondwankelen of heren met een moordend strikje. Want de Grand Hibernian is een rondreistrein, om Ierland te ontdekken. Natuurlijk, iedereen kleedt zich ’s avonds even gezellig om, maar ’leisure’ (vrije tijd) is het toverwoord. Hoort bij Ierland, ontspannen zijn, niet te ingewikkeld allemaal. Ik maak kennis met een Engelse lord en lady en een ondernemersstel uit Australië. Een complete familie mét oma (ze kreeg de reis van haar kinderen cadeau) uit Oostenrijk. Een internationaal gezelschap dat op een zeer aangename, luxe wijze binnen enkele dagen zoveel mogelijk van Ierland wil zien. Nu is het spoorwegnet van Ierland niet zo uitgebreid dat we al die bezienswaardigheden per trein kunnen aandoen. Op strategische plekken wacht een bus. Maar geen angst om eenmaal ter plekke in een wachtende menigte te verzeilen. Of in een rij te moeten staan! Alle toegangsbewijzen zijn vooraf geregeld en vaak veel meer dan dat. Op het imposante Blarney Castle krijgen we namelijk een privérondleiding. In een salon staat een tafel opgesteld met koffie en thee, natuurlijk met scones met huisgemaakte jam en room. Of we alleen geen foto’s willen maken? Dit is namelijk een kamer waarvan de eigenaren ook nog gewoon gebruik maken. Alleen voor Hibernian-passagiers opengesteld. Exemplarisch voor de hoge mate van exclusiviteit van deze reis. Aan elk detail is gedacht. Zo reist er ook een National Tour Guide mee; op deze reis is het Vincent Butler. Hij is eigenlijk archeoloog en weet alles, maar dan ook alles van Ierland af. Eigenlijk is hij niet eens supernodig, want er zijn altijd plaatselijke gidsen. Maar stel je voor dat een gast ’s avonds opeens iets wil weten over de Blarney Stone? Vincent weet het! Treinmanager Wolfgang Eipeldauer, met jarenlange ervaring als manager bij een internationale hotelketen, zorgt dat het ons aan niets ontbreekt. Wil de passagier de volgende ochtend een paar uur golfen in plaats van mee naar de beroemde Kliffen van Moher? Geen probleem. Paardrijden? Een wijn uit een speciaal jaar drinken? Dom Perignon uit 1962 soms? Eipeldauer vertrekt geen spier, maar gaat aan de slag. Die middag staat voor het station van Killarney een hele rij koetsjes te wachten. We worden met dekens warm ingepakt, je zou het eens koud krijgen en hup, daar gaat het in draf richting Lough Leane bij Ross Castle. Om een rondvaart te maken. Aan boord wachten leden van de treinstaf met een complete batterij flessen Veuve Cliquot. Plop! Tafeltjes worden bedekt met damast, kristallen glazen volgeschonken en de muzikanten Tim en Micheal O’Shea betreden de boot. Ze bespelen de Ierse doedelzak, de uilleann pipes, gecombineerd met fluit en zang en brengen beroemde Ierse ballads. Zo varen we zachtjes over het meer, terwijl aan bijna alle zintuigen is gedacht. Emeraldgroene hellingen voor de ogen, her en der plukjes paarse heide. Slepend Ierse muziektonen in de oren en mild prikkelende cava op de tong. Natuurlijk worden er ook hapjes van Donegal-zalm, op turf gerookt, uitgeserveerd. Met desgewenst een schoteltje en een linnen servetje. Aan deze manier van leven zou je kunnen wennen. Aan boord van de Grand Hibernian heerst al snel een Agatha Christie-sfeer. Niet dat er iemand wordt vermoord! Maar al snel kent iedereen elkaar wel zo’n beetje. Daaraan helpt het aangename Kildare Observatie-rijtuig met grote ramen, prettig zachte zitjes, kleine tafeltjes met vazen verse bloemen en dito fruit een handje mee. En natuurlijk de treinbar, blinkend domein van barkeeper Ronan die al snel iedere passagier bij naam kent en die vanzelfsprekend zijn of haar favoriete drankje schenkt. Welke gin wil ik in mijn tonic? Er wordt een hele rij aangewezen en een aanbeveling gegeven. Voor het diner leest de een lekker een boek, de ander kijkt naar het langs snellende landschap, zelf klets ik met wat medepassagiers over de excursies van die dag. Natuurlijk kun je Ierland ook prima per auto ontdekken, zijn zij van mening. Maar deze trein is eigenlijk een super-de-luxe landcruise. Hoe fijn is het om een week lang geen koffers te hoeven uitpakken en alleen maar achterover te leunen? De volgende dag gaan we naar het uitgestrekte Ashford Castle in Connemara National Park. Niet alleen een vorstelijke lunch met twaalf obers die tegelijkertijd onze zilveren cloches optillen om zo de lamsrack te onthullen, maar ook een speciale ontvangst op de bijbehorende valkerij van waaruit we met een valkenier over het landgoed trekken. Ik hoef mijn arm maar uit te steken en woesj! Daar komt de valk aangezweefd om op mijn arm te landen. Weer zo’n bijzondere ervaring. Wie denkt dat we ’s avonds zo doodmoe moeten zijn dat we onmiddellijk rust zoeken in de aangename kamercoupé: nou nee. Weliswaar gaan we niet richting pub, maar ’s Avonds komt het vermaak naar de trein toe, naar het Kildare Observatie Rijtuig. Die avond is het de beurt aan twee Ierse verhalenvertellers. Iets over een vrouw die Molly heet natuurlijk, en twee mannen en een huwelijk. Maar ik hoor het helemaal niet. Morgenochtend om negen uur moet ik de trein uit en met mijn koffertje de gewone wereld weer in. Geen Wolfgang die elke buitenissige wens vervult, geen Ronan die na één blik al een gin-tonic inschenkt, geen Egyptisch linnen op mijn bed, geen koets, tja, zelfs geen pompoen. Hoe ga ik dat ooit overleven? Zin gekregen in deze treinreis door Ierland? Stap dan ook aan boord van de Belmond Grand Hibernian met onze lezersreis.

In de watten in Ierland

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Puzzelen, lezen en films kijken: zo gaan we verveling in het vliegtuig tegen

Knutselen en priegelen: zo houdt Lub (67) de herinnering aan zijn vader levend

Spijt: ’Nooit meer een dieet!’

Mogelijk verband tussen zwangerschap en gehoorverlies