Alle tijd in Senegal

Senegal wordt aangeprezen als winterzonbestemming. Het is inderdaad een perfecte plek voor een strandvakantie. Maar wie ook verder dan zijn luxe resort kijkt, ontdekt al snel het echte Afrika. ’Heeft u uw man niet meegenomen?” Het is een wat vreemde vraag om te moeten beantwoorden bij de paspoortcontrole, maar de douanebeambte aan de andere kant van de balie kijkt er heel serieus bij. „We reizen in een groep.” De man in uniform lacht en zet een stempel in het boekje voor hem. „Welkom in Senegal.” Zodra we een stap buiten de luchthaven van Dakar zetten, loopt het zweet ons over de rug. Een bus staat klaar om ons naar de veerboot naar het eiland Gorée te brengen. Aanpassen aan het Afrikaanse tempo is noodzakelijk: terwijl wij onszelf soms voorbij rennen, hebben Senegalezen tijd. Het verkeer in Dakar is niet om doorheen te komen. „Dat weet iedereen”, vertelt onze gids Mamadou. „Haast hebben heeft hier geen zin.” We gaan de boot missen, dus het plan wordt gewijzigd: we kijken eerst wat rond in de hoofdstad. Uit het raam staren dan maar en de dagelijkse taferelen voorbij te laten trekken. Ondanks de stoffige wegen lopen vrouwen, fier rechtop, in frisgewassen helderkleurige kleding rond. Jonge jongens sjouwen met hun handeltjes langs de weg. Ze profiteren van het vastgelopen verkeer. Proberen snoepgoed te slijten, maar ook dozen tissues of decoratiemateriaal voor in huis. Een jongen draagt een grote lijst onder de arm met een portret van een voor ons onbekende staatsman. Mamadou geeft commentaar: „Het is het begin van een eigen winkel. Als ze genoeg verkopen, kunnen misschien ooit een kraam langs de weg openen.” Ondanks dat de voormalig Franse kolonie al meer dan zes decennia onafhankelijk is, heeft Frankrijk altijd een belangrijke invloed behouden, met name op militair, politiek en economisch vlak. ’Francafrique’ wordt die niet geheel onomstreden Franse invloedssfeer ook wel genoemd: na hun onafhankelijkheid bleven de voormalige kolonies Frankrijk van olie en andere grondstoffen voorzien en stelden hun markten open voor Franse producten. Die Franse invloeden zijn ook in het dagelijks leven merkbaar. De péage op de snelweg heeft identieke tolpoortjes en bewegwijzering als in Frankrijk. Jeu de boulesbanen zijn – met name in de toeristische dorpjes – onderdeel van het straatbeeld. En kijk niet raar op als je iemand met een baguette onder de arm over straat ziet lopen. Twee uur later dan gepland zitten we dan toch op de boot naar het voormalige slaveneiland Gorée. Het tochtje duurt ongeveer zolang als de boot van Den Helder naar Texel erover doet. Het eiland ligt slechts op twee kilometer van de hoofdstad. We stappen aan land in een schilderachtige omgeving: mooie koloniale huizen met balkonnetjes, veel kleur en smalle straten. Een ideale ontsnapping aan de drukte van Dakar. Het prachtige eiland herbergt een zwarte geschiedenis: ooit was ’t het epicentrum van de trans-Atlantische slavenhandel. In 1617 streek de West-Indische Compagnie er neer, die het eiland vernoemde naar het Zuid-Hollandse Goeree. In het in 1780 gebouwde Maison des Esclaves verbleven slaven, wachtend om naar de Nieuwe Wereld te worden verscheept. De waarde van de mannen was afhankelijk van hun gewicht. Zestig kilo was een minimum: wie minder woog, werd in een speciale kamer gehouden en met bonen gevoed totdat het gewenste gewicht was bereikt. Het gebouw dient tegenwoordig als museum. Op het eiland ontmoeten we Mariama. „Komen jullie uit Nederland? Dan moeten jullie echt even in mijn winkeltje kijken. Ronald Koeman heeft jaren geleden een T-shirt bij mij gekocht.” Ze is blij als we een ketting kopen. Waarschijnlijk omdat we onvoldoende hebben afgedongen, besluit ze tot een wederdienst: ze laat ons de ’geheime plekjes’ van het eiland zien. Mariama loodst ons mee langs een pleintje. „Hier heeft Koeman toen een balletje getrapt met jongens van het eiland.” Ze wijst naar een vervallen hotel. „Daarachter heb je het beste uitzicht op Dakar.” Senegal is een rustig West-Afrikaans land met een kustlijn van 700 kilometer aan de Atlantische Oceaan. We verblijven twee nachten in Somone, ten zuiden van Dakar. Het voormalig vissersdorp is – samen met het naastgelegen Saly – opgewaardeerd tot badplaats, de Petite Côte. Tegenwoordig staat het vol hotels, luxe resorts en guesthouses. Senegalezen eten gemiddeld 45 kilo vis per persoon per jaar. Voor de meeste bewoners aan de kust vormt vis het hoofdinkomen. In alle vroegte bezoeken we de vismarkt in M’Bour. Op het strand liggen tientallen vissersboten. In het verleden zijn er veel boten gezonken, vertelt Mamadou. Volgens hem zit het in de natuur van Senegalezen om de weersverwachting te wantrouwen. Als er storm werd aangekondigd, ging men toch de zee op. De overheid voerde regels in: weerwaarschuwingen moeten te allen tijde worden opgevolgd. „Dus wordt er tegenwoordig niet meer gevist als er slecht weer op komst is.” Op de markt verhandelen vissers hun verse vangst. In bakken wordt de vis van boord gehaald om – getild boven het hoofd – een paar meter verderop in de emmers van verkopers te belanden. Voornamelijk vrouwen versnijden de vis en onderhandelen met de kopers. Honderden mensen zijn op de been. Voor een buitenstaander is het een grote chaos, maar de Senegalees kent het systeem. Het chaotische, maar vrolijke en kleurrijke tafereel is een dankbaar onderwerp om te fotograferen. Totdat een broos uitziende oudere vrouw ons kwaad toeschreeuwt dat we moeten stoppen. Mamadou legt uit waar haar boosheid vandaan komt: „Vroeger werden mensen gefotografeerd en vervolgens op een ansichtkaart gezet. Het voelde als misbruik voor een commercieel doel. Zelf kregen ze natuurlijk geen cent.” In tegenstelling tot de ouderen staan kinderen juist in de rij om als model te fungeren. Mamadou is overduidelijk trots op zijn moederland. „Alle geloven leven vreedzaam naast en met elkaar”, vertelt hij. Senegal is een islamitisch land waar de aanwezigheid van de kerk welmerkbaar is. Zo kan de ene helft van een familie het christendom aanhangen en is de andere helft moslim. Geen probleem. „We zijn gastvrij en altijd vrolijk. We werken hard en genieten van het leven”, gaat hij verder. Voor zover we kunnen oordelen, heeft hij gelijk. Senegalezen zijn warm en open. Als je op sommige momenten maar je fototoestel in je tas laat. Zo kom je er We reisden met Neckermann Reizen naar Senegal en vlogen met Transavia in ongeveer zes uur naar Dakar. De vluchten zijn alleen via de reisorganisatie te boeken. Verblijf We verbleven in Royal Horizons Baobab, aan het strand. Wie van all inclusive houdt, komt aan zijn trekken: een uitgebreid buffet, twee zwembaden en ’s avonds entertainment. Het gigantische hotel is uitgeroepen tot beste all inclusive hotel van het land. Doen • Varen langs de mangroves en vogelen in vogelreservaat La Somone. In het gebied leven ongeveer 150 soorten vogels. • Safari in Senegal? Het kan. We bezochten Bandia Game Reserve. De meeste dieren zijn dan misschien ingevlogen uit Zuid-Afrika, het park voelt niet als een omheinde dierentuin. Verwacht geen big five, maar wel giraffen, buffels, zebra’s en antilopen. De twee aanwezige neushoorns hielden zich schuil. • Het water van Lac Retba, in het duingebied achter de Atlantische kust, heeft een roze kleur door de aanwezigheid van zoutminnende micro-organismen. Het meer wordt daarom ook wel Lac Rose genoemd.

Alle tijd in Senegal

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Grote porties, maar helaas weinig smaak in dit Van der Valk-restaurant

Slapen als een ster in historisch hotel

5 tips om de overgang van winter- naar zomertijd vlekkeloos te laten verlopen

24-uurs Solex-race: een zwaar, maar onvergetelijk en knotsgek festijn