Hoezo moe?

Op de grote tafel in de tuin staat een kistje. Er staan planten in. Een helleborus met witte bloemen en een cyclamen met rode bloemen. Nog een onduidelijke groei van verwarde draden, Zilverstruikje, heet het. Ernaast een mini-kerstster oftewel een poinsettia. In het midden een kerstboompje, een kleine spar, gekregen van de Spar bij het boodschappen doen. Het boompje heb ik volgehangen met kleine kerstballen. Ernaast staat een lantaarn met vier waxinelichtjes en een hoop sterren die ronddraaien als de kaarsen aan zijn. Versiering Ik denk dat dat het is, qua versiering dit jaar. Mevrouw Wilbrink en ik zijn een beetje moe. En ik roep wel dat ik graag kerst wil, maar om nou weer met een grote boom te gaan sjouwen... We nodigen niet uit dit jaar, we zien wel wie er komt. Dit jaar even geen kerst. En in die stemming meldt zich een van de zoons. Hij komt gewoon. En gaan we die dag nog iets leuks doen? Het is er een die niet stil kan zitten. Alweer telefoon. Weer een zoon, deze heeft niet stil gezeten. Hij en vrouw en baby komen graag langs, nachtje slapen? We knikken elkaar toe, ja, dat is wel leuk natuurlijk. Ja, dan toch maar koken natuurlijk. Zal ik zondag nog een fruitcake bakken. Met het recept van mijn dochter uit Australië? Dan is zij er ook een beetje bij. Maar al die versiering… dat doen we niet, toch? Nee, dat doen we niet dit jaar. We zijn een beetje moe! Op mijn bureau liggen rare pakjes in noppenplastic dat zo leuk knalt als je erin knijpt. Wat zat daar ook alweer in. Ik voel door de noppen. Je mag best weten, mijn hart sloeg even over. Ja, dat zijn de kerststalletjes. Bij het sluiten van de Wereldwinkel deze zomer heb ik twee mini-kerststallen gekocht. Nog geen vijf centimeter lang, minder hoog zelfs. Uit speksteen gesneden. Bontgekleurd. Een gaat op mijn altaar met een verscheidenheid aan meegebrachte godheden. De ander naar binnen. Ja, daar is het liedboek Het kerstgebeuren, gedrukt door De Blauwvoet, met schitterende illustraties van vele kunstenaars. Uit 1910. Als ik het open neerzet, daar bij het raam met de kleine kerststal ervoor? Mijn vrouw komt thuis met zes lantaarns, voor op het nieuwe terras. We zetten ze neer, kaarsen erin, het ziet er in het donker geweldig uit. Naast de lantaarn met de draaisterren heb ik er nog een, de kleine kerstboom is geflankeerd met licht. Anders dan anders, maar toch. Jeetje, is het echt? In een opwelling heb ik ooit een orchidee gekocht. Met twee takken met kleine bijna zwarte bloemen. Klein, uiterst delicaat. Al lang weggeknipt. Maar nu opeens, hoe kan dat zo snel, ik verzorg die plant twee keer per week en opeens zitten er weer twee bloeitakken in. Daar stralen die kleine bloemen. Nee, niet zwart, meer rood, donkerrood. Ontroerend rood. Die mag naast de kerststal. Mijn hart sloeg even over Op Facebook tref ik een stukje van een oude mopperaar uit het oosten van het land. Ik bewonder die man. Altijd bezig van geschiedenis heden te maken. En te genieten van de waterbuffels buiten zijn stad en de verse kaas ervan. Elke week weer een verslag. Fotowedstrijd Hij schrijft dat hij een cadeau heeft gekregen van de supermarkt in de buurt. Een kleine spar. Hij is er blij mee en gaat er wat mee doen. Even denk ik, zullen we fotowedstrijd doen, van supermarktboompjes, wie ze het mooist heeft versierd. Hoezo wedstrijd: ben je gek? Je was toch moe? Moe, hoezo moe: gooi open dat raam! „Hé, jongeman, wat is het vandaag voor dag?” zei Scrooge. „Vandaag?” antwoordde de jongen, „Nou, Kerstmis, natuurlijk.” „Het is Kerstmis?” zei Scrooge tegen zichzelf. „Ik ben het niet misgelopen. De geesten hebben het allemaal in één nacht gedaan. Die kunnen alles wat ze maar willen. Natuurlijk kunnen ze dat. Hallo, jongeman!” „Hallo!” riep de jongen terug. „Weet jij de poelier twee straten verderop. Op de hoek?” Ja, toch kalkoen dit jaar en die boom, die hebben we al. Nu de lampjes nog. Moe?! Ha, de duivel is moe! Gelukkig kerstfeest!