Raadslid Juliëtte Rot: ’We zijn zo volgzaam met z’n allen, op het slaafse af’

Juliëtte Rot kreeg als gemeenteraadslid uit Zaandam landelijke bekendheid door haar moedige optreden tegen allochtone relschoppers. De carrière van haar belager, ’treitervlogger’ Ismaïl Ilgün, nam daardoor een grote vlucht. Hij verwierf in sommige media zelfs een heldenstatus. Met zijn haatobject gaat het sindsdien alleen maar slechter. Ze is ziek.„Er zijn dagen dat ik niet kan eten.” Wie een afspraak maakt met Juliëtte Rot (33) moet er rekening mee houden dat die wordt afgezegd. „Een afspraak met mij plannen is echt een drama. Op sommige dagen heb ik helemaal geen energie meer”, zegt de politica uit Zaandam. „Dan gaat mijn lichaam uit.” Juliëtte Rot, het Zaanse gemeenteraadslid dat enkele jaren geleden in het nieuws kwam omdat zij het doelwit werd van een groep ontspoorde allochtone jongeren, woont sinds half oktober geen commissie- en gemeenteraadsvergaderingen meer bij. Het lukt haar fysiek niet meer. „Natuurlijk krijg je dan kritiek van andere partijen”, zegt de dochter van een Nederlandse moeder en een Antilliaanse vader. „Ik maak in hun ogen de gemeenteraad incompleet. Maar een collega van mij is ook ziek en we hebben geen geschikte vervanger.” Wat is er aan de hand? „Al sinds mijn zestiende heb ik reumatische klachten en sinds twee jaar last van mijn maag. Ik bleek een parasiet te hebben opgelopen en op vakantie in Egypte raakte ik ineens helemaal in mezelf opgesloten. Ik kon me niet meer bewegen, kon alleen nog ’ja’ en ’nee’ knikken. Die ervaring heeft mijn toestand verslechterd. Er zijn dagen dat ik niet kan eten. En ik ben al geen stevige tante, ik weeg nog zo’n 42 kilo, bij 1 meter 66.” Waarom treden medisch specialisten niet op? „Ik heb alle afdelingen gezien, behalve geriatrie, maar ze weten niet goed wat ze kunnen doen. De artsen die ik spreek, weten zich er geen raad mee. Ik sportte altijd heel veel, was superactief: ballet, hardlopen, zwemmen. Ik had energie voor alles. Maar van de ene op de andere dag kreeg ik ernstige vermoeidheidsklachten en last van extreem krachtverlies. Ik kon me ook niet meer concentreren. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose cvs, chronisch vermoeidheidssyndroom. Eigenlijk zeggen ze daarmee: we weten niet wat je hebt.” U hebt door die klachten al op jonge leeftijd uw maatschappelijke ambities moeten bijstellen. „Ja, ik was best een goede leerling, ook exacte vakken gingen mij makkelijk af. Maar ik kreeg steeds meer symptomen, het werd een glijdende schaal en ik kon een studie niet aan, hoewel ik het wel heb geprobeerd. Soms denk ik: hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als ik wél had kunnen studeren? Waarschijnlijk was ik dan arts geweest.” U bent raadslid voor Democratisch Zaanstad en u staat bekend om uw dossierkennis. Hoe lukt dat laatste dan wel? Lachend: „Mijn hersenen functioneren wel goed. Ik kan ingewikkelde zaken snel opnemen en begrijpen. Maar na die optredens in de raad moest ik altijd wel enkele dagen herstellen. Ik doe nu nog alles wat schriftelijk of telefonisch kan worden afgehandeld. Maar niet iedereen begrijpt waarom mij dat dan wel lukt. Burgemeester Jan Hamming is overigens heel attent, die vraagt regelmatig hoe het ermee gaat.” Heeft de stress van de afgelopen jaren – u werd veelvuldig bedreigd – wellicht z’n tol geëist? „Dat suggereerde een van mijn politieke tegenstanders ook in het openbaar. Die heb ik daar direct op aangesproken. Ik vind het ongepast om je zo over een collega uit te laten zonder te weten wat er precies aan de hand is. Ze kunnen me ook bellen. Het was gewoon een poging om twijfel te zaaien over mijn functioneren.” U bent van gemengde afkomst: uw vader is Antilliaan, uw moeder een blanke Nederlandse. Hoe zag uw jeugd in Zaandam eruit? „Als je het een naam moet geven: wel rijk eigenlijk. Mijn vader verdween tijdens de zwangerschap, dus die heb ik nooit gekend. Weggaan is helaas wat veel Antilliaanse mannen doen, vanuit de gedachte dat de gemeenschap zich wel om de kinderen zal bekommeren. Ik heb nooit de behoefte gehad om hem te leren kennen. Mijn moeder, die verpleegkundige was in Amsterdam, bleef alleen met mij over. We hadden veel contact met mijn opa en oma, die verderop woonden. Pas toen ik een jaar of 4,5 was en mij ervan bewust werd dat ik er ’anders’ uitzag, met die donkere huidskleur en m’n krullen, begon ik te vragen hoe dat kwam. Voor mijn opa en oma lag dat wel gevoelig. Niet omdat mijn vader Antilliaans is, maar omdat ze verdrietig waren over de situatie en hoe het allemaal is gelopen.” U hebt die ’exotische’ kant van uw familie nooit leren kennen? „Nee, ik ben zelfs nog nooit op de Antillen geweest. Het is ook niet zo dat je je die cultuur zou kunnen eigen maken als je er niet in bent opgegroeid. Ik kon wel altijd goed dansen. Dan stond ik als kind voor de tv en danste op Caribische muziek. ’Dat zou ik nooit zo kunnen’, zei mijn moeder dan. Blijkbaar zitten die souplesse en die bewegingen toch in je genen.” Een interviewer wees erop dat u er ’niet-Nederlands’ uit zou zien. Dat moet voor u een merkwaardige observatie zijn, gezien uw jeugd in een oer-Hollands gezin. „Ja, ik was te beduusd om adequaat te reageren. Ik voel me natuurlijk gewoon Nederlands. Ik heb wel last gehad van discriminatie, maar dat was vooral op de kleuterschool, waar bijna uitsluitend Turkse kinderen op zaten. Die scholden mij uit en hebben mij zelfs een keer bekogeld met stenen toen ik bij ons in de tuin zat te spelen. Toen was mijn moeder er klaar mee en heeft een andere, meer gemengde school voor me gezocht. Ik word nog wel eens voor ’zwarte’ of ’aap’ uitgemaakt, maar dat zijn meest raddraaiers die denken stoer te zijn. Ik krijg nogal jeuk van de stand van dit land, waarin iedereen zich permanent geschoffeerd en gediscrimineerd voelt. Ik weet heel goed hoe het is als je gepest wordt. Je kunt denken: oké, dit is een rotjochie dat bij zijn vriendjes denkt te kunnen scoren door mij aan te vallen. Of je kunt de discriminatiekaart trekken. Dat laatste gebeurt wel heel vaak tegenwoordig.” U ging in 2018 door een hectische periode toen allochtone reljongeren uit uw wijk Poelenburg besloten om u te intimideren, nota bene tot voor uw huis. „Nog steeds wordt de ondermijnende criminaliteit in die wijk niet voldoende aangepakt, ondanks alle actieplannen. Die criminele groepen zijn in Poelenburg zoveel sterker dan alle educatieve projecten die je in kunt zetten. Ik stelde die misstanden destijds aan de kaak, waarop die jongens, die voor veel overlast zorgden in de buurt, besloten om mij te bedreigen.” Er was een geruchtmakend optreden bij Pauw, waar die bezonnebrilde jongeren in de zaal zaten. Hun woordvoerder, ’treitervlogger’ Ismaïl Ilgün, werd bij u aan tafel gezet. „We waren beiden door de redactie in de val gelokt. Mij was niet verteld dat Ismaïl zou aanschuiven en hij wist niet van mijn komst. Het was heel onprettig allemaal en ik ben ook niet op verdere uitnodigingen van dat programma ingegaan. Iemand concludeerde: ’Juliëtte Rot is de enige vrouw die Jeroen Pauw heeft afgewezen’. Dat vond ik wel grappig.” U hebt nog wel meegewerkt aan mediation tussen u en Ilgün. Dat was een voorwaarde van het Openbaar Ministerie aan hem om niet tot vervolging over te gaan. „Ik heb er veel moeite mee gehad. De eerste keer kwam hij niet opdagen. Uiteindelijk bood hij wel zijn excuses aan, maar ik voelde dat het niet oprecht was. Het moest hem allemaal verteld worden. Maar goed, ik had het idee dat het OM er anders helemaal niets mee zou doen. Dit is typisch zo’n onderwerp waar je niks meer over hoort zodra de media het loslaten.” Van Ilgün hoorden we daarentegen steeds meer. Hij werd door sommige media ingehaald als een nieuwe ster. Hij mocht zowaar plaatsnemen op de stoel van Matthijs van Nieuwkerk bij DWDD, hij kreeg een platencontract, mocht voor een grote Nederlandse krant gaan vloggen. Hoe keek u daarnaar? „Ja, hij heeft het beter gedaan dan ik, haha. Kennelijk willen we zo graag mooie verhalen horen: van iemand die zich onderaan de ladder bevindt, die zich misdraagt, tot inkeer komt en uitgroeit tot een rechtschapen burger. Dat willen we graag geloven. Ik denk dan: als dit het is, als hier geen ophef over is, als we accepteren dat dit de norm is, dan moeten we ook niet klagen. Ik werd ’extreemrechts’ en ’racist’ genoemd, vooral door mensen uit Turkse en linkse hoek. De Vara-website Joop.nl ging mijn antecedenten en die van mijn ’ultrarechtse’ partijgenoten uitpluizen. Ik werd geweerd bij een vrijheidsdebat op 5 mei – waar ik voor was uitgenodigd – omdat hoofdgast Nasrdin Dchar mij daar niet aan tafel wilde hebben. Het is allemaal zo pijnlijk. Ik heb vaak aangifte gedaan omdat ik met de dood werd bedreigd, maar dat werd nauwelijks serieus genomen. Wij moesten zelf op de politie en de gemeente afstappen om beveiliging te regelen. Intussen maken de media van slachtoffers daders en omgekeerd; zoals jihadiste Laura H., die zonder tegenspraak haar verhaal op tv mocht doen. Het kan allemaal maar. We zijn zo volgzaam met z’n allen, op het slaafse af.” Van ’gewone mensen’ kreeg u wel veel bijval. „Ja, heel veel. Mensen die mij schreven dat ze blij waren dat ik me uitsprak, dat iemand durfde op te staan. De lokale verkiezingen kwamen eraan en die steun was wel belangrijk voor me. Maar ik ben sowieso niet iemand die snel wegloopt. Wat ik me af en toe wel afvraag is: ik zit al zolang in de gemeentepolitiek, hoeveel zoden zet het allemaal aan de dijk? Er zijn geen lokale media meer die dingen uitzoeken en aan de kaak stellen. Burgers worden nauwelijks geïnformeerd en blijven maar stemmen op de partijen die ze kennen en waaraan ze gewend zijn. Dat vind ik soms wel frustrerend.” U bent nog jong. Wat zijn uw plannen? „Rechten studeren, reizen, sporten, een tijd in het buitenland wonen. Maar eerst moet ik beter worden. Die ziekte speelt me op allerlei terreinen parten. Ik kan nooit gezellig een avondje stappen, al sinds mijn zestiende niet. Ik kan geen normale relatie aanknopen. Eigenlijk moet ik nog beginnen met leven. Dat klinkt dramatisch, maar ik zie het eerder als een mooi vooruitzicht. Dat ik niet beter zou worden, is in mijn hoofd geen optie. Het gaat lukken.” Uw toekomst ligt buiten Nederland, begrijp ik dat goed? „Mogelijk. Ik ben wel iemand om te emigreren. Temeer omdat ik het met Europa niet goed zie komen. Als je zoveel mensen binnenhaalt die jouw rechtsstaat afwijzen en die er alles aan zullen doen om jou hun wil op te leggen, ga je dat uiteindelijk niet winnen. Die radicale krachten binnen de islam hebben niets met de verlichte democratische rechtsstaat en ze hebben inmiddels hun eigen parallelle samenlevingen, met internaten, ook hier in Zaandam, waar ze hun kinderen semi-permanent onderbrengen en indoctrineren.” Misschien zijn veel nieuwkomers juist wel blij met onze vrijheden en dromen ze ervan om arts of apotheker te worden? „Die zijn er zeker, maar de agenda van de mensen over wie ik het heb, ziet er heel anders uit. Ook al zijn het er misschien nog niet heel veel, ze zijn vastbesloten en onze overheid legt hen nauwelijks iets in de weg. Ik vrees dat dat desastreus zal uitpakken.” CV Geboren Juliëtte Esmée Rot, 3 april 1986 te Zaandam. Opleiding Pascal College in Zaandam, afdeling havo/vwo. Politiek Sinds 2003 actief in de politiek. Vanaf 2014 als gemeenteraadslid voor Democratisch Zaanstad. Vanaf 2016 tevens als fractievoorzitter.

Raadslid Juliëtte Rot: ’We zijn zo volgzaam met z’n allen, op het slaafse af’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Geen sneeuw? Dan maken we sneeuw!

Een keer iets anders dan de klassieke skivakantie? Vercors is de ideale bestemming

Binnenkijken in een huis dat vooral niet te braaf mocht zijn

Bij Locals in Arnhem bedoelen ze het goed, maar de uitvoering kan beter