Gerard Cox sport deze zomer voor de tv

Een van de allerleukste dingen van de zomer vind ik al die sport. Nee, niet om het zelf te doen, maar op tv. Zelf sporten doe ik met mate in de sportschool van Barendrecht, want ’je moet goed zorgen voor je dondertje, want je zieltje zit erin’. Eerst al die Europacupfinales. Een nadeel is dat dat elk jaar dezelfde ploegen zijn die op basis van hun enorme hoeveelheid poen nu eenmaal de sterkste zijn. Wanneer gaat dat voetbal eens aan zijn hebzucht ten onder? Dat wij als kijkers en supporters er genoeg van krijgen, al die transfers voor die idiote bedragen, en al die ’zaakwaarnemers’ die hun zakken vullen? Dan hadden wij dit jaar de vrouwen-WK. Af en toe best leuk, laat ik er verder maar niet te veel van zeggen. Binnen het genre is het natuurlijk geweldig dat die Nederlandse meiden het zo ver schopten. Dan komt het tennis alweer, met natuurlijk Roland Garros. Tennis op gravel, soms leken de partijen zich af te spelen in een soort woestijnstorm waarvoor de Kalahari zich niet zou schamen. Later krijg je Wimbledon, tovenarij op gras van Federer en Djokovic. Het wielrennen is dan al volop aan de gang, dus daar is de Giro, de Ronde van Italië. Vroeger hoorde je daar niet zoveel over, nu elke dag live. De niet te evenaren Eddy Merckx heeft hem vijf keer gewonnen, buiten zijn tientallen andere overwinningen. Er stond maar één naam op zijn borst: Molteni. Dat was worst, geloof ik. Zijn voorganger Rik van Looy reed, als ik mij niet vergis, voor Faema, een espressomachine die we toen nooit hadden gezien. Dat brengt ons bij de Tour de France, het summum. Na de oorlog hadden wij een paar goeie renners: Gerrit Schulte, Gerrit Voorting, Henk Faanhof, Woutje Wagtmans en mijn grote idool Wim van Est, oftewel ’De Locomotief’. De Tour was enkel op de radio, met in de middag korte reportages van Jan Cottaar. Onvergetelijk, je bedacht er zelf de beelden bij. Op een dag gebeurde het ongelooflijke: Wim van Est kwam in de gele trui! Als eerste Nederlander ooit! We dansten door de kamer. De volgende dag viel hij, in zijn gele trui, ’Het Gouden Habijt’ schreef de Volkskrant, in een ravijn. De pastoor van Sint Willebrord waar hij woonde, zei op de preekstoel: „Onze Wimme is in een tachtig kilometer diep ravijn gevallen.” Zo erg was het niet, het was zeventig meter, maar diep genoeg. Aan aaneengeknoopte fietsbanden haalden ze hem naar boven. Later maakte hij reclame voor het Pontiac-horloge: „Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil maar mijn Pontiac liep!” Toen de Tour op tv kwam, stond er een camera op een bergtop, ze konden nog niet meerijden. Dan kwam er een renner uit de mist en dan moest commentator Barend Barendse die in Hilversum zat, erachter zien te komen wie dat was. Op zekere dag was het Franse kabinet van premier Pflimlin gevallen tijdens de etappe. Iemand keek bij Barend naar binnen en zei: „Pflimlin is gevallen.” Waarop Barendse de gedenkwaardige woorden sprak: „Namen heb ik niks an, rugnummers moet ik hebben!” Zomer, languit op de bank, glaasje chardonnay erbij, lekker kijken.