Hij mag zich de grappigste man van 2019 noemen – althans volgens Veronica Magazine. In 2020 vult hij Ahoy met de theatershow ’Gijp. Live! XL’. Zijn kerstboodschap voor boze burgers: ’Maak je toch niet zo druk’. Hij gaat tegenwoordig – en dat mag je gerust uniek noemen – geheel vrijwillig met vriendin Minouche en de kinderen mee op vakantie. Eerst even afzien op Schiphol, voor Gijp de hel op aarde, vervolgens in zo’n vliegtuig - ook niet echt z’n lievelingshobby - , maar dan heb je strand, zwembadje, ligstoeltje. „Prima man. Krantje erbij. Gezellig een hapje eten met z’n allen.” Serieuze blik achter de karakteristieke brillenglazen. „Maar weet je wat het is… Na vier dagen denk ik toch weer: wat zit ik hier nog te doen? Zeg ik voorzichtig tegen Minouche: ’Lieffie, hoe zou je het vinden als ik morgen alvast terugvlieg?’ Daarin is ze nogal stellig. ’René, dat kun je echt niet maken tegenover je jongste zoon’, zegt ze dan. En daar heeft ze wel een punt, natuurlijk.” Terwijl tv-icoon Willibrord Frequin met de allure van Don Vito Corleone aan het hoofd zit van zijn vaste tafel in het afgeladen café-restaurant Moeke Spijkstra, hangen Gijp en de stukjesschrijver voorovergebogen met de neuzen bijna tegen elkaar boven een zilvergrijs opname-apparaatje. Half onder die tafel-van-Willibrord, ter afscherming van het lawaai dat borrelende en etende mensen in deze bonte Blaricumse herberg maken… Kolderieker en dus Gijperiaanser kan een interview niet beginnen. „Weet je wat, pik”, zei René van der Gijp toen de afspraak nog gemaakt moest worden. „Doen we het gesprekje bij Moeke en vraag ik of Willibrord een uurtje later komt voor een hapje eten. Lekker joh, gezellig man.” Maar hij was zelf een uurtje later, want druk-druk-druk op de weg, dus loopt het allemaal een beetje anders in de inmiddels drukker-drukker-drukker geworden eettent. „Wat me het meest heeft geraakt dit jaar? De ernstige ziekte van de chauffeur van Johan (Derksen, red.), zo’n lieve vrouw.” Wijzend naar Frequin, statig geposteerd met een witte pochet in zijn donkere blazer: „En dat hij weer helemaal is opgekrabbeld. Mooi man. Heb hem leren kennen als coach van het artiestenelftal waarin ik speelde. In die tijd werd ik door Willibrord ontboden, hier in zijn hoekje bij Moeke. ’Als ik jou op tv zie, kijk ik naar een zoutzak’, zei hij. ’Je zit daar maar een beetje. Óf je gaat je goed voorbereiden en iets uitstralen, óf je moet iets anders gaan doen.’ Heb ik wel naar geluisterd, ja. Ik was vorig jaar zomer bij hem op ziekenbezoek in Nieuwegein. Lag hij meer dood dan levend in zo’n ziekenhuisbed, vreselijk. ’Als ’t zo blijft, ga ik Casper vragen om even bij ’m te gaan kijken’, zei ik tegen Minouche.” Jouw beste vriend Casper van Eijck, clubarts van Feyenoord en vermaard chirurg, wat had hij kunnen doen dan? „Weet ik veel. Naar hem kijken. Je kunt zo’n prachtig mens toch niet zomaar dood laten gaan? Maar je hebt gelijk, veel kun je niet doen. Het leven is zo kwetsbaar. Zit ik met Caspertje in zo’n zaaltje vol mensen die aan alvleesklierkanker lijden, zeg ik tegen hem: ’De één gaat er dood aan, de ander niet, hoe kan dat nou?’ Zegt hij: ’Gewoon een kwestie van geluk, René.’ Daarom zeg ik tegen alle boze mensjes: maak je toch niet zo druk. Het leven wordt zoveel makkelijker als je beseft dat de geluksfactor een grote rol speelt.” Je zit als ambassadeur van de Stichting Casper regelmatig tussen kankerpatiënten, niet makkelijk voor een man met – om het zwak uit te drukken – hypochondrische trekjes. Hij wijst naar zijn buik. „Zegt zo’n stakker ’Ik heb hier zoveel pijn…’ Verdomd man, voel ik het ook! Denk ik: het zal toch niet? Moet Casper me weer geruststellen. Laten ze in zo’n zaaltje vaak ook nog beelden zien van zware operaties, op een akelig groot scherm. Dan voel ik de behoefte om hard weg te rennen, maar dat kun je natuurlijk niet maken, als ambassadeur.” Je had een beetje de naam van de lolbroek die wegloopt voor problemen, maar toen zoon Nicky je nodig had na de dood van zijn moeder stond je er. „Tuurlijk. Hij was veertien toen hij bij me kwam. Ik heb met mezelf afgesproken: ik doe drie jaar – buiten ons tv-programmaatje – helemaal niets meer. Geen lezingen, geen openingen, er zijn als hij uit school komt, ’s avonds lekker een happie met ’m gaan eten. Ik ging nooit voor vier uur ’s nachts naar bed, maar nu stond ik om half acht op om een boterhammetje voor hem te smeren. Totdat hij oud genoeg was en zei: ’Pa, maak je niet druk, blijf lekker liggen, ik pak zelf wel een krentenbol.’ Inmiddels is hij achttien, heeft hij z’n rijbewijs, een auto, een vriendinnetje, doet hij met veel plezier de School voor de Journalistiek in Tilburg. Nu vind ik dat ik weer Feyenoord-sponsors kan toespreken voor een wedstrijdje.” Je was tijdens een lezing zo onder de indruk van het personeel in de psychiatrische zorg dat je 140 man hebt meegenomen naar Indisch restaurant Garoeda bij de Hofvijver in Den Haag. „Ik hoorde zo veel ellende, dat ik tegen die mensen zei: ’Ik heb net met dat praatje van mij 5.000 euro verdiend, kan ik jullie niet allemaal meenemen naar Garoeda, maken we er een gezellige avond van’. Ik wilde niet aan hen verdienen, dus we hebben dat bedrag tot de laatste cent opgemaakt. Zij doen verdomme in een week tijd beter werk dan ik in m’n hele leven. Dan ga ik toch niet met 5.000 euro de deur uitlopen?” „Zeg Dijkstra”, buldert de stem van de heer Frequin boven het lawaai in Moeke uit. „Vind je het erg als wij…” Hij wijst naar het gezelschap dat inmiddels is aangeschoven aan de tafel. „…ook nog een beetje aandacht krijgen van onze vriend René?” Gijp zegt: „Weet je wat, gaan we morgen in de studio verder. Moet alleen even een championsleauguewedstrijdje kijken en daar een beetje over lullen, tijd zat.” De volgende dag bij Talpa, op een bankje voor tv-schermen met twee nog lege voetbalvelden. Wim Kieft is boven gaan eten, Wilfred Genee is ongetwijfeld bezig met één van z’n achtentachtig andere klussen. „Ik heb zondag weer zo genoten van Harry Mens”, zegt Gijp. Waarom moet je toch altijd om die man lachen? „Ik lach niet óm Harry, ik lach hem toe. Als je zijn programma (Businessclass, red.) in andere landen uitzendt, vallen ze gierend van de bank. Hoe hij de vragen voorleest, niet naar de antwoorden luistert… Zoals je het op de lagere school zou doen.” Dus ga jij ernaar kijken. „Ja, maar alleen omdat ik weet dat er ook een Jeroen Pauw bestaat die wél goed is. Als Harry de norm zou zijn, dan keek ik natuurlijk niet. Nu kijk ik op zondag eerst naar al die wedstrijdjes, naar Rondo, Studio Voetbal, Match of the day en dan om half een ’s nachts naar de herhaling van Harry. Genieten man.” Hoe voelt het om door de lezers van Veronica Magazine grappiger te worden gevonden dan André van Duin en Jochem Myjer? „Het is niet zo dat ik ’s morgens wakker word en denk: krijg nou wat, ze vinden me grappiger dan die grote komieken. Nee man, ik zie het als de bevestiging van iets wonderbaarlijks. Dat veel mensen het na al die jaren nog leuk vinden om naar dat programma van ons te kijken.” Ben je voorzichtiger geworden door de groeiende boosheid onder de mensen? „Totaal niet. Types als Anne Fleur Dekker, Sunny Bergman en Sylvana Simons walgen van ons programma en het is te hopen dat ze dat over zes jaar nog doen. Ik voel geen enkele behoefte om die groep te pleasen.” Maar het kleine zwarte snorretje dat je in de kleedkamer van Veronica Inside opplakte als satirische reactie op Marco van Bastens Sieg Heil-uitglijder heeft de uitzending niet gehaald. „Wieke, onze dame van de schmink, had nog een doosje bij zich van de Sinterklaasintocht en daar zat een snorretje in. Heb ik een stukje afgeknipt en onder m’n neus gedrukt. ’Kan dit?’, vroeg ik aan Johan (Derksen, red.). Tuurlijk, zei hij. Satire. Tegen Wilfred (Genee, red.) zei ik: ’Vraag ik straks aan jou ’Zie je iets bijzonders aan me?’, zeg jij: ’Nieuwe bril?’ We hebben toch maar besloten om het niet te doen. Ach joh, we zijn Theo Maassen niet, bij ons blijven het onschuldige flauwe grappen. Laatst gooide Ziyech een bal naar een meisje, langs een ander meisje. Dus ik zeg over dat laatste kind: ’Had ze maar een hoofddoekje om moeten doen, zou zíj die bal hebben gekregen’. Kom ik op straat een groep Marokkanen tegen, willen ze dolgraag met mij op de foto. Waarschijnlijk gaat het om de toon waarop je dingen zegt.” Waarom noem je het dan ’verbazingwekkend’ dat er nog nooit iets met Johan en jou is gebeurd? „Omdat er op sociale media nogal wat mensen met de dood worden bedreigd en dan is het wel opvallend dat het mij nog nooit is overkomen. Ik ben één keer gebeld door Talpa nadat ik iets over homo’s had gezegd. Een man schreef nogal heftige mails naar Talpa, dus hebben we hem zo’n Gijp-boekje gestuurd en daar heb ik in geschreven: joh, maak je niet druk.” Een fan wil met het boek Gijp worden begraven. Dat gaat wel wat ver. „Ja, dat vind ik ook. Er zijn ook mensen die nog een keer bij een uitzending van ons willen zijn, voordat ze overlijden. Die mensen worden dan voordat de uitzending begint met hun bed in een kamertje gezet. Vinden de jongens van de redactie – die daar moeten werken – zwáár en dat kan ik goed begrijpen. Maar het hoort er wel een beetje bij.” Een terminale patiënt wilde tijdens Veronica Inside euthanasie plegen. „Ja, een plaatsgenoot van mij uit Dordrecht. Was onder behandeling bij Casper. Hij zei: ’Ik wil tijdens het programma sterven’. Mooi toch dat zo’n man dat leuk vindt?” ’Mensen zijn op zoek naar een uitweg uit de chaos’, zei godsdienstpsycholoog Joke van Saane in Trouw. ’Religie, maar ook René van der Gijp kunnen daarbij helpen’. St. Gijp wijst de weg… „Hahaha. We zijn met Veronica Inside redelijk onaangepast bezig in een tv-wereld waarin je struikelt over de regeltjes en de draaiboekjes. Kennelijk spreekt dat aan.” Vergeleken met Casper verdien jij jouw geld tamelijk makkelijk. Voel jij je daar weleens schuldig over? „Het is absurd natuurlijk, maar schuldgevoel… Nee. Hij is als specialist veel minder gaan verdienen toen de balkenendenorm werd ingevoerd. Als ik hoor dat voor de tv-talenten van de publieke omroep een uitzondering gemaakt moet worden, dan denk ik: zou ik eerst maar eens kijken naar een toptalent als Casper van Eijck. Die man redt met zijn unieke onderzoeken naar alvleesklierkanker mensenlevens. Collega’s van hem klussen er nog een beetje bij, soms in het buitenland, maar Casper is alleen maar bezig met z’n baan, z’n stichting en dat gevecht tegen die vreselijke ziekte.” Jij lag te pitten toen er in één nacht bij bol.com 1200 boeken van je werden verkocht. Daar komt slapend rijk worden dus vandaan. „Ja, daar heb ik verschrikkelijk hard om gelachen.” Je verdient bij Talpa meer dan ooit, maar als het morgen over is, vind je het ook goed. „Ik zit niet iedere dag naar m’n bankrekening te kijken of er nog wat is bijgekomen. Ik probeer zoveel mogelijk mensen in mijn directe omgeving bij mijn tijdelijke weelde te betrekken en zeg wel: als het dadelijk stopt, moeten jullie wel een stapje terug. Maar nu kan het nog. M’n financieel adviseur zegt: ’Let een beetje op je uitgavenpatroon.’ Dat probeer ik wel, maar het is toch ook leuk om mensen een beetje mee te laten profiteren. Lááá gaan.” Vorig jaar dacht je in een vliegtuig op weg naar Spanje letterlijk dat jij zou gaan. Verkeerd broodje gegeten, zwaar zweten, flauwvallen. Ging op dat moment door je heen: deze hoogvlieger van de tv gaat gepast op grote hoogte de pijp uit? „Hahaha, ja ik dacht dat ik doodging. Voedselvergiftigingetje, zei Casper, maar je schrikt wel.” Hij zwijgt even. Pakt een glas Spa van de tafel. „En ik hou die schrik dan weer langer vast dan een ander.”
10 °C:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/51865b30-24aa-11ea-b24b-02d2fb1aa1d7.png)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/1dca887a-12f5-11ed-8fbc-0218eaf05005.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/3839fb1c-1301-11ed-a9f6-0217670beecd.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/5bd6d94c-117a-11ed-ad97-0255c322e81b.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/9ebe5636-13fa-11ed-b352-0218eaf05005.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/f0d48f42-16b8-11ed-a47f-02d2fb1aa1d7.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/3293a3ac-168f-11ed-99eb-02d2fb1aa1d7.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/ab420cf0-1679-11ed-9e98-0217670beecd.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/76cc7c58-166f-11ed-8856-0218eaf05005.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/fc66b6ea-1669-11ed-8bb4-02d1dbdc35d1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/1019289c-1680-11ed-b1bf-0255c322e81b.jpg)
:quality(90)/webshop.telegraaf.nl/media/catalog/product/e/d/edwardnw_0001_laag_3.jpg)
:quality(90)/webshop.telegraaf.nl/media/catalog/product/h/o/hoofd_1_10.jpg)
:quality(90)/webshop.telegraaf.nl/media/catalog/product/f/l/flinq_torenventilator-1.jpg)
:quality(90)/webshop.telegraaf.nl/media/catalog/product/1/_/1._ooqe_pro_x9_black_1.jpg)