Zo lukte het Stijn (24) om definitief van het stotteren af te komen

Nederland telt circa 170.000 stotteraars, ongeveer 1 procent van de bevolking. Velen van hen denken dat ze met hun spraakprobleem moeten leren leven. Dat gold ook voor Stijn Raijmakers (24). Na tien jaar logopedie had hij geen enkele vooruitgang geboekt. Nu praat hij zonder moeite vloeiend. Zijn schooltijd was traumatisch, vertelt Stijn. Hij werd dagelijks gepest. „Soms vroegen ze of ik nog eens mijn naam wilde zeggen zodat ze me konden uitlachen. Ook werd ik uitgescholden en in elkaar geslagen.” Dat laatste vertelde hij echter niet aan zijn ouders. Stijn kon zich namelijk moeilijk uiten, een probleem dat meer stotteraars hebben. „Ik kon niet één woord vloeiend uitspreken”, legt hij uit. „Daardoor werd ik heel stil. Ik zat vast in een onzichtbare gevangenis.” Zijn ouders probeerden een oplossing te vinden. Stijn stotterde al sinds hij kon praten. Tien jaar lang kreeg hij wekelijks logopedie, zonder resultaat. „In de brugklas zei mijn logopediste dat ik moest accepteren dat stotteren bij mij hoorde”, vertelt Stijn. „ Daardoor zakte mijn zelfvertrouwen tot het nulpunt.” Kort daarna ging Stijn naar een informatiedag van het Del Ferro Instituut. Oprichter Len Del Ferro ontdekte in de jaren 70 dat stotteren geen psychische oorzaak heeft, zoals tot dan toe werd verondersteld, maar een lichamelijke: de middenrifspier zou tijdens het stotteren ongecontroleerde bewegingen maken. Door deze spier te trainen, kan stotteren worden overwonnen. Huilen „Ik was knetterbang en onzeker”, vertelt Stijn. „Toen werd ik ook nog eens het podium op geroepen. Ik werd knalrood en dacht: dit gaat fout. Toen legde Ingrid Del Ferro haar handen op mijn ribben. Ik haalde diep adem en zei een vloeiende zin. Voor het eerst in mijn leven! Ik barstte in huilen uit en mijn ouders ook.” Binnen enkele dagen was Stijn van het stotteren af en is hij nooit meer teruggevallen. Al had hij daar alle reden toe, want zijn dieptepunt moest nog komen. „Op mijn 18e ben ik uit huis gegaan en heb ik op 14 plekken gewoond, grotendeels instellingen waar de zorg niet goed was geregeld”, vertelt Stijn. „Nadat mijn opa en oma overleden, kreeg ik flashbacks van de tijd waarin ik werd gepest. Van de crisisdienst kreeg ik medicatie waardoor het alleen maar slechter ging: ik werd agressief en depressief. Onder invloed van die medicijnen heb ik met een mes diep in mijn polsen gesneden.” Oma Stijn werd net op tijd gevonden. „Ik wilde niet dood, ik wilde hulp.” Op de plek van het litteken staat nu de tekst ’Alleen rust kan je redden’ getatoeëerd. „Een uitspraak van mijn oma”, verklaart Stijn. „Ze zei het vaak, bijvoorbeeld als ik verdrietig was vanwege het pesten.” „Rust is ook wat ik van de mensen van Del Ferro heb geleerd. Als ik gespannen ben of het even moeilijk heb, focus ik me op die ademhalingstechniek en word ik meteen rustig. Stotteren doe ik nooit meer. Mensen vinden eerder dat ik te veel praat. Dan zeg ik: Ja, ik moet dertien jaar stotteren inhalen!” „Ik woon in een fijn gezinshuis en werk op een leuke dagbesteding met IJslandse paarden. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn, maar ben dankbaar dat ik een inspiratiebron voor anderen kan zijn. Daarom heb ik een boek geschreven: Alleen rust kan je redden. Daar ben ik supertrots op! Voor het eerst ben ik gelukkig. Zonder de hulp van de juiste mensen was ik er niet meer geweest.” Depressiviteit onder stotteraars Mensen die stotteren, hebben andere hersenstructuren, ontdekten neurologen. Daarnaast zouden hormonen en psychische factoren een rol spelen. Ook is wetenschappelijk bewezen dat de middenrifspier van stotteraars ongecontroleerde bewegingen maakt. De meesten beginnen voor hun zesde jaar te stotteren en hoe eerder een kind wordt behandeld, des te groter de kans op herstel. Bij geen verbetering richten veel logopedisten zich op de psychische aanpak: ermee leren omgaan. Daar is Ingrid Del Ferro het niet mee eens: „Veel mensen horen dat ze er nooit meer vanaf zullen komen en dat kan zeer schadelijk zijn. Iemand die stottert, kan zich niet goed uiten. Emoties worden binnengehouden, met alle gevolgen van dien. Wij hebben een enquête gehouden onder mensen met stotterproblemen waaruit bleek dat bijna de helft last van depressiviteit heeft; 1 op de 6 overweegt zelfs om zelfmoord te plegen. Het is daarom heel belangrijk dat stotteraars horen dat het wel degelijk mogelijk is om er vanaf te komen.” Tot nog toe is logopedie de enige stottertherapie die vanuit de basisverzekering wordt vergoed. Andere methodes zoals Del Ferro, maar ook Hausdörfer en McGuire, worden (deels) vanuit de aanvullende verzekering vergoed.

Zo lukte het Stijn (24) om definitief van het stotteren af te komen

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Puzzelen, lezen en films kijken: zo gaan we verveling in het vliegtuig tegen

Knutselen en priegelen: zo houdt Lub (67) de herinnering aan zijn vader levend

Spijt: ’Nooit meer een dieet!’

Mogelijk verband tussen zwangerschap en gehoorverlies