Fietsen: de vrijheid om overal naartoe te sturen waar je maar wilt

Vraag een fietser wat fietsen zo leuk maakt en je krijgt vaak hetzelfde antwoord: vrijheid. De vrijheid om overal naartoe te sturen waar je maar wilt. Na elke bocht en achter elk zandpad wacht vaak een nieuwe verrassing. Bij ons is het niet anders. Nadat we via Ede en Bennekom door een uitgestrekt weidelandschap zijn gefietst en Rhenen naderen, negeren we onze navigatie. In plaats van de Grebbedijk op te gaan, slaan we rechtsaf. Het bord dat een hellingsgraad van 7 procent aankondigt, verleidt ons voor een hellingtest met de e-bike. We schakelen een tandje lichter, zetten het ondersteuningsniveau naar de turbostand en ’vlammen’ dan tegen de Grebbeberg op. Een zwoegende racefietser voor ons is als de rode lap voor een stier; net voor de heuveltop hebben we hem bijgehaald. Zijn moreel zakt naar het nulpunt als hij hijgend toekijkt hoe we hem lachend voorbijsteken. Onze hartslag is nog relatief laag en staat het ons toe om hem rustig en vriendelijk goedemiddag te wensen. Ereveld Oneerlijke gevechten zijn niet vreemd voor deze plek. Eenmaal boven op de Grebbeberg, het meest zuidoostelijke punt van de Utrechtse Heuvelrug, een stuwwal, zien we het militair ereveld, een nationale gedenkplaats. Op deze plek vond in de meidagen van 1940 een van de bloedigste gevechten van die tijd plaats: de Slag om de Grebbeberg. Hier concentreerde zich de strijd om de Duitse poging de Grebbelinie te doorbreken. De Duitsers rekenden met hun 23.000 soldaten en superieure wapens op een simpele klus, maar het Nederlandse verzet was groter dan gedacht. Op de ’Greb’ lieten in slechts een paar dagen tijd 382 Nederlandse en 259 Duitse soldaten het leven. Aan de overkant van de weg ligt een fietspad dat we nemen om terug naar de route te fietsen en van de Grebbeberg te dalen. We houden in bij het langwerpige monument, met daarvoor bloemkransen en boeketten. Op de gedenkzuil staat een gedicht van J.C. Bloem: Vijf dagen - en de vrijheid ging verloren. Vijf jaren - en eerst toen werd zij herboren. Zo moeizaam triomfeert gerechtigheid. Aan dit besef zij deze grond gewijd. Een half uur later, na een zes kilometer lange dijktocht met magnifiek uitzicht over de uiterwaarden van de Rijn, staan we midden in Wageningen, op historische grond. Via de klinkerweggetjes van de Gelderse binnenstad zijn we naar het 5 Mei Plein gefietst. Bij een hotel met witgeel gestreepte markiezen stappen we af. In Hotel de Wereld gaf de Duitse bezetter zich op 5 mei 1945 over, waaraan een plaquette ons herinnert. Op de terugweg naar Ede gaan we onder meer over de Renkumseweg. Hier fietsen we langs de rand van de Ginkelse hei, befaamd om de geallieerde luchtlandingen in september 1944, als onderdeel van de operatie Market Garden. We kijken uit over een licht golvend open veld, begroeid met grassen, heide – straks overweldigend paars – en her en der naaldbomen. Op een zanderig stuk springen twee konijnen rond, een zwartkop laat zich meevoeren met de wind. Vrijheid kan zo verrassend mooi zijn. Mooi symbool De Canadese luitenant-generaal Charles Foulkes koos begin mei 1945 bewust voor Hotel de Wereld voor de onderhandelingen met de Duitse kolonel-generaal Johannes Blaskowitz over de overgave van Duitsland. Wageningen lag aan de frontlinie, bewoners waren geëvacueerd en de symboliek van ’Hotel The World’ sprak tot de verbeelding. Prins Bernhard was bij de onderhandelingen aanwezig. Kort na de oorlog onthulde Bernhard op de hotelmuur een herdenkingsplaat. Kijk hier voor de Nationale e-bike test van De Telegraaf: https://noviafacts.digi-magazine.nl/telegraaf/fietstest-2020/