De een z’n dood...

De verfilming van Pierre Lemaitres beststeller Tot ziens daarboven (2013) start met een politieverhoor van hoofdpersoon Albert, die terugblikt op het jaar nadat hij ternauwernood de loopgraven overleefde. In flashbacks zien we hoe hij zijn ernstig verminkte krijgsmakker Édouard een nieuwe identiteit geeft en schuilhoudt op een donkere zolder in Parijs. Verborgen onder weelderige maskers, komt de artistieke compagnon met het plan voor een zwendel rondom oorlogsmonumenten, waar hij terloops zijn strenge, steenrijke vader een poot mee wil uitdraaien. Intussen loopt oud-kolonel Pradelle (Laurent Lafitte) binnen op de verkoop van grafkisten voor gevallen soldaten.

Regisseur en hoofdrolspeler Albert Dupontel trekt zichtbaar alles uit de kast om het boek van bijna 600 pagina’s naar een film van twee uur te krijgen, maar heeft moeite om een vaste toon te vinden en de verschillende verhaallijnen in evenwicht te houden. Binnen het prachtig aangeklede en sierlijk gefilmde Au revoir là-haut volgen familiedrama, romantiek, satire en kolderieke momenten elkaar abrupt op. Als Dupontel daar een strakkere lijn in had gevonden, zouden de mooie, ontroerende ideeën waarschijnlijk beter tot hun recht zijn gekomen.