We kunnen weer naar Italië! Maak een culinaire trip door Brescia

Voordat de coronacrisis uitbrak was de Noord-Italiaanse regio bezig zichzelf op de kaart te zetten als toeristische bestemming voor in de zomer. Tot in april weten veel bezoekers de provincie te vinden als skiparadijs. Maar daarna wordt het stil in de streek. Voor de zomergast worden er fietsroutes en wandelingen uitgezet, spa’s geopend en wordt er werk van gemaakt om de lokale specialiteiten op de kaart te zetten. En dat is niet eens zo’n gek idee, want de streek is vol met pastamakers, wijn- en kaasboeren en zelfs olijfolieproducenten. Als lente-, zomer- of herfstbezoeker moet je wel even door de rustige stadjes heen kunnen kijken. Een daarvan is het dorp Ponte Di Legno in het noorden, richting de Zwitserse grens aan en gelegen in een van de grootse valleien (Valle Camonica) van de Alpen. Het idyllische dorp ziet er in dit zomerseizoen uit als een spookstadje. Veel luiken en deuren zijn dicht. In de zomer moet de bezoeker het doen met lokale restaurantjes en eethuizen. Dat is geen straf. Verwacht geitenvlees op het menu, maar ook witte spinazie en zwarte mais. Slechts twintig boeren produceren deze zwarte mais. Het is bijzonder om dat eens te eten. Voor wie op de landkaart kijkt, ziet dat Brescia min of meer ingeklemd zit tussen het Gardameer en het Iseomeer. Het eerstgenoemde meer is prachtig en al enorm op de kaart gezet, maar het Iseomeer is zeker zo interessant, met een eiland in het midden. Wie de oversteek waagt, komt in een paradijsje terecht met een dorpse wandelboulevard, gezellige restaurantjes, een leuke fietsroute naar de abdij op het eiland, maar ook een gaard met olijfbomen waar grassige olijfolie wordt gemaakt. De boeren kunnen er relatief noordelijk olijfolie produceren omdat het meer laag ligt. Zeelt Elk jaar in juli wordt hier de ’Week van de zeelt’ uit de oven gevierd. Zeelt uit de oven is een lokaal gerecht. Zeelt is een vis die voorkomt in het Iseomeer. Voor het gerecht wordt de vis ingesneden en gevuld met een mengsel van kaas, brood, zout en peterselie. Vervolgens wordt de gevulde vis in een hete oven gebakken met een klein beetje olijfolie en laurierbladeren erbij. Veelal wordt daar polenta bij geserveerd, stukjes gemalen gedroogde mais. In tegenstelling tot in de rest van Italië wordt in Brescia veel boter gebruikt. Dat wordt hier veel gemaakt. Maar dat geldt ook voor hun kazen. Opvallend veel gerookte kaas is te vinden in Brescia. Wie iets heel speciaals wil zien en proeven, moet een tripje maken naar Case Di Viso, een verlaten gehucht. Dieper in de bergen kun je nauwelijks komen. Wegen zijn in de winter onbegaanbaar, meters sneeuw is normaal. Alleen in de maanden mei tot en met oktober valt hier te leven. In het verleden werden hier nog heksen verbrand. Overal ruik je tijm. Om je heen hoor je alleen het vredige geklingel van koeienbellen en het snelstromende water in de beekjes. Maar uit een huisje komt ook geluid. Uit een kaasmakerij die er al zo’n 400 jaar zit. Dat is op zich al heel bijzonder. Hier wonen de Britse Jane Hodges en de Italiaanse Andrea Bezzi. Hodges werd verliefd op ski-instructeur Bezzi (die in de zomer kaasboer is) en bleef in Italië wonen. Het moet een van de kleinste zuivelfabriekjes in Italië zijn, kleiner dan de gemiddelde huiskamer. Elke avond verzamelt hij de melk van zijn koeien in een badje in de kaasmakerij. Internet en elektriciteit is er niet. Alles gaat via generatoren. Wel is er een helderblauwe lucht en heel veel bloemen. De koeien gaan in de winter op stal in een dorp, 10 kilometer verderop. Ravioli Hodges kookt voor ons een gerecht van varkensvlees, ravioli, aardappelen, een beetje ricotta, ei en broodkruimels. Het is een en al verwennerij, en dan hebben we nog niet eens een stukje kaas gehad. Ze eten hier kaas met honing, een hele goede combinatie. Hodges en Bezzi laten ons de kazen proeven, van belegen tot oud. De oude kaas is zelfs voor geoefende kaasliefhebbers een uitdaging. Overjarig is er niks bij. Concluderend kun je zeggen dat Brescia zich terecht op de culinaire kaart wil zetten. Zo kom je er Voor een bezoek aan Brescia vlieg je het beste op Milaan. Daarna neem je de trein (ongeveer 40 min rijden) of auto (ruime een uur). Wat betreft corona: mondkapjes zijn in de regio Lombardije, waar Milaan en Brescia liggen, overal verplicht. Houd daarnaast het reisadvies van Buitenlandse Zaken in de gaten, evenals lokale media. Lekkernijen Heel Italië weet dat in Brescia spongada wordt gemaakt, een zacht broodje bestrooid met suiker. Niets is door de eeuwen heen veranderd aan het recept. De basis is nog steeds meel, eieren, suiker, boter, sinaasappelrasp en melk. Het is een feestje voor zoetekauwen. Absoluut proberen: Bresciaanse casoncelli. Het zijn pastakussentjes gevuld met kruiden, paneermeel en kaas. Soms gemengd met vlees en groenten. Boter eroverheen en je voorgerecht is klaar. En ze zijn gek op kastanjes hier. Die stoppen ze overal in. Bubbels De meeste wijnmakers in Brescia maken mousserende wijnen. Bij de wijngaard van de familie Tedeschi wordt verteld waarom. „De grond en het klimaat met zijn koude nachten maken het er bijzonder geschikt voor. En daarnaast is het rendement op mousserende wijnen hoger dan op gewone wijn. Simpele keuze toch?”