Column Babette: Dat Jack van Gelder een bad-grap heeft gemaakt, verbaast me niet

Ik ben van het soort vrouwen dat niet snel schrikt van een foute grap. Sterker nog: de meeste grappen vond ik helemaal nooit fout.

Bij ons thuis kwamen er moppen en opmerkingen voorbij die ik nu met goed fatsoen niet meer durf te herhalen.

Vanaf mijn vijftiende stond ik op en naast de sportvelden, vooral in het clubhuis na de wedstrijd. Met ook Jack van Gelder en zijn (en mijn) vrienden.

Daar werd in de humor niets en niemand gespaard. Vrouwen evenmin.

Dat Jack van Gelder zo’n bad-grap heeft gemaakt, verbaast me totaal niet. In die tijd waren dat soort opmerkingen schering en inslag. Hoe ik dat vond? Ik lachte mee, riep dan iets als ’ouwe smeerlap’ en grapte terug.

Want ik heb me altijd thuis gevoeld in de wereld van de foute grap. Heb daardoor geleerd ad rem te reageren, de humor ervan in te zien en de dingen vooral niet persoonlijk te nemen. Want daar gaat het helemaal niet om.

Waar het wel om gaat, is respect. Respectloze opmerkingen kunnen echt niet.

In de afgelopen dertig jaar werd ik een aantal keren aan het team van de sportredactie van De Telegraaf toegevoegd. Ik deed dan tijdens sportevenementen als het WK voetbal, de Champions League, de Tour de France en de Olympische Spelen verslag van de gebeurtenissen rondom de wedstrijden. Te midden van de sportjongens dus én hun sporthumor.

Ook daar gold dat ik met respect werd behandeld. Ik was altijd one of the guys. Vond dat leuk en ook vanzelfsprekend.

Natuurlijk, iedereen is verschillend. Maar voor mij werkte het zo: die ene keer dat ik wel respectloos werd behandeld of dat ik de grap echt onder de gordel vond, stond ik mijn mannetje.

En counterde zo hard dat de grappenmaker vrijwillig het reservebankje opzocht.

Toch was dat een uitzondering, want er werd vooral gelachen om de foute grap. En die relativerende gezelligheid was als een warm bad, toch Jack?

Volg Babette op Instagram: babettewieringa.

Mail: b.wieringa@telegraaf.nl