Ultiem winters avontuur: ijsklimmen en sneeuwschoenwandelen in Canada

Let’s go Oilers!!! In het Rogers Place Stadium zweept mascotte Hunter van de Edmonton Oilers het thuispubliek verder op. De wedstrijd tegen de L.A. Kings levert ijshockey van het hoogste niveau. Wat een sfeer! We zijn in de hoofdstad van de Canadese provincie Alberta, waar ik een stedentrip ga combineren met winterse avonturen. Maar eerst dus dit sportspektakel. Want wie in Edmonton is, gaat naar een ijshockeywedstrijd, zo simpel is het. Dat de puck in het doel van de tegenstander moet geraken weet ik, maar daar stopt mijn kennis over ijshockey wel zo ongeveer. Toch heb ik nooit eerder zo genoten van een sportwedstrijd. De show is bij ijshockey minstens zo belangrijk als de sport zelf; de live band, de mascotte, zelfs van de dweilpauze wordt een spektakel gemaakt. En dan de kus-camera die op beeldschermen boven het veld steeds wisselende koppels uit het publiek selecteert die elkaar moeten zoenen. Het levert hilarische taferelen op, vooral wanneer het geen stelletjes zijn. Hillbilly Edmonton is een stad met vele gezichten. Elke wijk heeft zijn eigen sfeer en – al liggen ze redelijk ver uit elkaar – allemaal verdienen ze een bezoek. De historische wijk Old Strathcona bijvoorbeeld. Boordevol straatkunst en hippe koffiezaakjes. Op de overdekte boerenmarkt prijzen de lokale ondernemers de meest uiteenlopende producten aan; verse groenten, fruit, kaas, vlees en vis, maar ook handgemaakte kunst en kleding. De jonge muzikanten met opzwepende hillbilly-sound maken de sfeer compleet. De kneuterige, kleinschalige markt staat in schril contrast met de West Edmonton Mall aan de andere kant van de stad. Ik val van de ene verbazing in de andere bij de grootste shoppingmall van Noord-Amerika. Een ijshockeybaan in een winkelcentrum is best bijzonder, een gigantisch waterpark met een levensgroot zeeschip en zeehondenshow is speciaal, maar een indoor pretpark groter dan de Tilburgse kermis is ronduit bizar. Er komen dagelijks bijna 200.000 mensen winkelen. Een stedentrip in Edmonton is prima te combineren met een paar dagen natuur en wintersport in Jasper, zo’n vier uur verderop. Voor Canadese begrippen een kort tripje. De sfeervolle plaats is de perfecte uitvalsbasis voor de winterse activiteiten die komende dagen op het programma staan. Zo bereik je Marmot Basin, met zijn prachtige skipistes en geroemde fijne poedersneeuw, al in twintig minuten. Ik ga echter voor andere winterse activiteiten in de regio. Het is nog donker als ik rond een uur of zeven in de ochtend Highway 93 bij Jasper opdraai. Dat is jammer want de snelweg, ook wel Icefield Parkway genoemd, staat bekend als een van de mooiste routes ter wereld. De weg loopt van Jasper naar Lake Louise, dwars door het prachtige natuurpark Jasper. Alsof je in een levensecht schilderij van Bob Ross rijdt. Een gevaarlijk mooie route, want hou je aandacht maar eens op de weg met zoveel natuurschoon onderweg. Mijn missie vandaag: een helikoptervlucht boven de Rocky Mountains en Abraham Lake, een van de vele meren rond het gebergte. Het is niet alleen donker, het heeft ook flink gesneeuwd. Op het moment dat ik natuurpark Jasper binnenrijd, herinner ik me ergens gelezen te hebben dat er verderop geen telefoonbereik is. Hopen maar dat er onderweg niks gebeurt. Precies dan rennen twee Elks (uit de kluiten gewassen herten) langs mijn koplampen. Ik kan ze nog net ontwijken. Aan dat gevaar had ik niet eens gedacht... Rockies Na een tijdje verandert het landschap van een zwart gat in een wit winterwonderlandschap. Ineens zijn ook die machtige Rockies in de verte te zien. Onvoorstelbaar dat ik daar straks over heen zal vliegen. Er staat namelijk een helikoptervlucht op het programma. Na 2,5 uur rijden bereik ik Lake Abraham, dat ook wel het bubbelmeer wordt genoemd. Bacteriën in de dikke laag dode planten op de bodem produceren namelijk methaangas dat omhoog bubbelt. De bevroren witte bellen in het felblauwe water ogen als een prachtig abstract schilderij. Naast het meer staan twee helikopters, klaar voor vertrek. Piloot Ralph start de motoren. Met veel kabaal komt de helikopter los van de grond en kan het genieten beginnen. „Daar ligt Mount Hensley, vernoemd naar zangeres Patsy Cline”, roept de piloot. „Het is haar meisjesnaam. En die bergtoppen daar links zijn de White goats peaks’ met daar vlakbij twee gletsjers: de leeuw en de leeuwin’.” Bij elke naam is er wel een verhaal dat in geuren en kleuren wordt verteld. Behendig zet Ralph het toestel aan de grond voor een tussenstop en wandeling. Het is maar goed dat er sneeuwschoenen klaarstaan, want bij het uitstappen zak ik tot m’n middel in de sneeuw. Even later wandelen we in door de maagdelijke sneeuw tussen ’mini-dennen’ door; het blijken de toppen van ondergesneeuwde bomen te zijn! We wandelen dus door een vele meters dikke laag sneeuw, waar we zelfs met sneeuwschoenen aan af en toe diep in wegzakken... Het uitzicht op de machtige witte bergtoppen is fenomenaal en na een pauze met warme chocolademelk met een flinke scheut Baileys zelfs nog iets mooier. Tegelijkertijd is het ook flink aanpoten, je kunt een sneeuwschoenwandeling vergelijken met een zware workout. Stiekem ben ik dan ook blij als we weer in de heli zitten. Er wacht immers nog een lange autorit terug naar Jasper. Daar ontmoet ik de volgende dag de Nederlandse gids Maarten, die een paar jaar geleden met zijn ouders naar Canada verhuisde. De enthousiaste ’outdoor-expert’ gaat me inwijden in het ijsklimmen. Stijgijzers Ik verwacht een klein met ijs bedekt muurtje, maar kom bedrogen uit. Als we na tien minuten rijden vanuit Jasper aankomen bij de Maligne Canyon, gaan de stijgijzers onder de schoenen en de klimgordel om. Over het ijs gaan we op zoek naar de geschikte plek om aan een touw het ravijn in te zakken. Maarten zorgt dat alles goed gezekerd is en gaat voor. Dan is het mijn beurt: verstand op nul, niet naar beneden kijken en langzaam doorgaan. Pas op de grond zie ik dat ik we langs een gigantische bevroren waterval zijn afgedaald. Nu begint pas het echte werk: weer omhoog klimmen. De kunst is om de puntige ijsbijlen in een keer vast in het ijs te hakken en vervolgens ook met de stijgijzers grip te vinden in de muur, aldus Maarten. Dat hakken is makkelijker gezegd dan gedaan. De bijl wil in eerste instantie niet blijven zitten. Ik hak me suf, boven je macht kracht zetten valt niet mee. Maar dan krijg ik de slag te pakken en bereik ik zelfs het hoogste punt om me even later met behulp van Maarten aan het touw weer naar beneden te laten zakken. Eenmaal weer daar, realiseer ik me dat dit ook de enige weg is om weer uit de canyon te komen. Dus hoe vermoeid ook; we gaan er nog een keer voor! Oer-dieren De door de jacht bijna uitgeroeide bizon krijgt in Elk Island National Park, op minder dan een uur rijden alle ruimte. De reusachtige oerdieren hebben het er zo naar hun zin dat de populatie flink groeit. Door hun vacht die uit twee lagen bestaat, verliezen ze bijna geen warmte. Al rijdend door het park is de kans groot dat je een kudde tegenkomt. Een ’bizondere’ ervaring. Ook de bever is overal aanwezig. De talloze burchten die in het water gebouwd zijn niet te missen. De elk en eland zijn er wel, maar laten zich zelden zien. Zo kom je er Wij vlogen met de KLM in 9 uur non-stop van Schiphol naar Edmonton. Op de luchthaven huurden we een auto, waarmee we in 30 minuten het centrum van Edmonton bereikten. De rit naar Jasper duurt ruim vier uur. Meer info: exploreedmonton.com en jasper.travel